'Rose de Rescht' - róża wpółzadowalająca

Róża damasceńska Rosa damascena nieznanego  pochodzenia, znaczy ani  rodziców  ani hodowcy w metryczkę nie wpiszemy. Najprawdopodobniej  antyczna staruszka. Róże damasceńskie powstały ze skrzyżowania Rosa phoenicia z Rosa moschata, tak przynajmniej głosi jedna z teorii. Jeszcze inna dokłada do grona protoplastów róż damasceńskich Rosa gallica , zawleczoną na Bliski Wschód przez krzyżowców. Znaczy tradycyjne babranie się w genetyce, które w wypadku damascenek nie ma aż tak wielkiego wpływu na ogrodowanie  (  po protoplastach te róże nie odziedziczyły straszliwej wrażliwości na mróz ).
Pierwszy  europejski opis 'Rose de Rescht' to rok 1843. Wówczas nosiła miano  Pompon Perpetual. Później została starannie zapomniana  ( jedna tylko  wzmianka  w 1912 roku ) i dopiero w 1945 roku odkryto  ją ponownie dla świata. W  Persji  odkryto czyli  w dzisiejszym Iranie ( wolę jednak nazwę  bajeczną  Persja  niż groźnie  brzmiący Iran ). Nazywano ją tam Gul Ereschti, dla ludzi  Zachodu  była różą z miasta Rescht -  rose de Rescht. Jak to  w przypadku perskich róż  bywa, nazwa  miasta  zagościła w nazwie  odmiany  róży ( 'Ispahan' to druga popularna róża nosząca imię miasta w którym  ją chętnie uprawiano ). W Europie hoduje się tę odmianę od 1950 roku.  Mnie   skusiła jej uprawa z powodów mało ogrodowych, hym...tego.....tajemnice  Orientu zawsze mnie kręciły  a nazwa perska róża brzmi po prostu cudownie. Jak do tego dodać wspaniały zapach i malinową barwę płatków  to  wiadomo dlaczego skończyło się  perskim uwiedzeniem. Niestety po uwiedzeniu nadszedł etap tzw.pożycia i odkryłam że uwodzicielka nie do  końca jest królową moich  marzeń.  Nie żeby tam flądra  i jakieś nieestetyczne historie z płatkami, nic z tych  rzeczy. Ale bywa  grymaśna i delikatna, jak to  damascenki czasem mają w zwyczaju .  Kiedy lato jej podpasi kwitnie  jak marzenie, ale chłodek i deszczyk powodują dąsy i grymasy.  Ponoć u znajomków rośnie bezproblemowo i powtarza chętnie kwitnienie ( choć  rzutami, to w końcu nie mieszaniec  herbatni  ).  U mnie kwitnie bezczelnie raz, ale za to  dobrze i tylko w wyjątkowe lata  obdarza  mnie czymś na kształt ponownego kwitnienia ( dwa kwiaty  do czterech to nie jest to co  ja nazywam normalnym kwitnieniem ). Krzew dorasta  do 120 centymetrów ale zdarza  się że  w sprzyjających warunkach jego pędy osiągają większą wysokość. Kwiaty ma ta róża  średniej wielkości - około siedmiocentymetrowe.  Płatków  bez liku czyli na pewno powyżej pięćdziesięciu, no i przede wszystkim 'Rose de Rescht' ma piękny ich kolor. To nie jest wściekły różyk Rosa rugosa czy dość trywialna różowość niezliczonych odmian galijek czy mchówek - 'Rose de Rescht' jest cudownie malinowa. Moje zdjęcie niestety nie oddaje tego koloru.  No i nijak nie da się w poście umieścić  wspaniałego zapachu kwiatów tej odmiany. Jest niepowtarzalny! Jak dla mnie tylko niektóre róże alba mogą w konkurencji zapachowej startować z damascenkami. Zapach czyli  dusza róży jest chyba dzisiaj głównym powodem sadzenia róż damasceńskich. Tak przynajmniej jest w wypadku moich znajomków sadzących damascenki. Do tych róż są różne "ale", ale co do ich zapachu zgadzają się wszyscy - kwintesencja róży, absolut i w ogóle! Żebyż ta moja  'Rose de Rescht' jeszcze chciała  porządnie kwitnąć bez względu na to jakie mamy lato i  w ogóle zakwitać częściej to byłaby  różą w pełni mnie zadowalającą. A tak w obecnej  sytuacji to ja jestem  tak sobie usatysfakcjonowana a ona jest tylko różą wpółzadowalającą.