Zapomniana przez Tatusia

 Wczoraj był Dzień Dziecka a Tatuś wrednie nie zadzwonił! Oj poczekaj, panie G.! Zjawisz  się z wizytką  u najstarszej córki to zostaniesz zaprowadzony  do urologa na badanie gruczołu. Poczujesz Ty karzącą troskę córci, i nie będzie że sprawy międzynarodowe i lekarz już  Cię badał i w ogóle samo zdrowie - z okazji Dnia Ojca luksusowe badanie prostaty! Nie chodzi mi o żadne prezenciki, sama sobie kupię co uważam ale życzenia mi się należały. To nie są urodziny o których jakoś wszyscy w rodzinie nie pamiętamy  ( bywały wypadki składania życzeń miesiąc po rocznicy ), to jest święto o którym moi mali siostrzeńcy na pewno nie dali dziadkowi zapomnieć. A dziadek zamiast za telefon chwycić pewnie wolał się zaszyć przed telewizorem i podśmiechujki sobie z polityków urządzać, albo się gdzieś dokładnie schował  przed Magdziołem, która ostatnimi czasy w ramach programu "Zdrowie dla  Seniora" wyciąga Tatusia "na kijki". Tatuś zdaje się przestał  dość szybko być fanem nordic walkingu i kombinuje ostro jak tu się z programu urwać i w cichości i spokoju zażerać się przed telewizorem, rechocąc przy ulubionych programach satyrycznych ( nie wiadomo dlaczego nazywanych informacyjnymi ). Niezdrowe atrakcje najwyraźniej pociągają  Tatusia, ale żeby do tego stopnia?! Wyhodowana przed telewizorkiem skleroza uniemożliwia mu normalne funkcjonowanie w familii i naraża  go na ciągłe  badanie prostaty.

Ciekawe jak się będzie  tłumaczył? Że dzieckiem to ja przestałam być  tak dawno że ho-ho, gdzieś  w okolicach pierwszej wojny punickiej.  No na to  tylko retorsje,   nie będzie obchodzony żaden  Dzień Ojca, tylko chwila Starej Mumii. Koniec i kropka.  Dlaczego tak ujadam na Tatusia? Bo wczoraj poczułam się wyraźnie  niedopieszczona tym brakiem "Halo, córka" i udałam się w ramach budowania poprawy samopoczucia do tzw. centrum handlowego. Najczęściej bywam w takich miejscach odwiedzając markety budowlane,  co wcale mi samopoczucia nie poprawia ( no chyba że mają coś w dziale ogrodowym ), ale wczoraj postanowiłam sobie zboczyć z głównego traktu marketowego  w kierunku księgarni. No i się, kuźwa, dopieściłam! Mój bosz..... ja jestem z tego pokolenia co jeszcze książki czytało zamiast siedzieć i tweetować, nie powinnam w ogóle zerkać w stronę księgarni. Zakaz absolutny! Tak jakoś mam  że zza ogromu tandetnych okładek wywalonych w witrynie dojrzę  książkę, którą chcę mieć i ta książka najczęściej jest droga. Ha, gdyby Tatuś zadzwonił to poszłabym do biblioteki ( ciekawe czy by to mieli? ) a kasa wywalona na zakup opasłego tomu zostałaby w portfelu. Wszystko przez ten  brak telefonu, wszystko bo zakup w księgarni był tą  kroplą która przelewa tamę i od  której zaczyna się powódź. Poszłooo! Dobrze że gotówka była tylko na podorędziu, jestem zwolenniczką transakcji gotówkowych a nie karcianych. Co ja będę bajdurzyć o kosmetykach, one w końcu potrzebne bo nie mazidła mnie kuszą tylko "sybarytyzm kąpielowy", ale po podczytywaniu blogów  Kwiatowej i Danieli  zrobiłam się bardziej  "porcelanowo uświadomiona",  niestety do tego stopnia że kupiłam sobie serwis dla lalek w moim osiedlowym "starociowym". Taaa, na starość wyraźnie mi odbija! A potem jeszcze sobie dołożyłam stareńką buteleczkę po jakiejś pachnącej wodzie. Bo szklany korek światełko, kuźwa, łamał!

Do tej obsesyjnej chęci mania mienia pchnął mnie brak czułości rodzica, tylko tak sobie mogę  wytłumaczyć  ten napad! Znaczy mamy winnego i to na pewno nie jestem ja. Cały dzień tak się dzisiaj pocieszam, zerkając na "ołtarzyk", który urządziłam po powrocie do domu. Najpierw musiałam doszorować starocie ( osiedlowy "starociowy" to nie jest wykwintny antykwariat dla lepiej sytuowanych - rzeczy w nim wynajdywane pokrywa tzw. szlachetna patyna czasu ), potem wymyślić  koncepcję "ołtarzyka" ( tralala "Ja jestem noc czerwcowa, królowa jaśminowa" ) i  poszukać kwiatów do ustrojenia. Najlepiej "bladych i pachnących". Pachnące jaśminowce dają czadu, wystarczyło nieco uskubnąć z ogrodu i w domu teraz jaśminowo ( choć poprawnie to wypadałoby napisać jaśminowcowo ). W ramach dobijania się zapachem ( a kiedy się  będę dobijać, w styczniu? ) nacięłam też do wazonów  trochę białych peonii.  Białe peonie pachną zupełnie inaczej niż ich różowe czy czerwone koleżanki.  Określam ten zapach jako bardziej wyrafinowany, mniej słodki niż ten który oferują nam kwiaty "kolorowych" peonii. Nauczona doświadczeniem z poprzednich lat nie cięłam kwiatów jak oszalała, zbyt wielka ilość kwiatów peonii w mieszkaniu kończy się tak samo jak przywleczenie do wazonów większej liczby lewkonii, lilaków, konwalii  czy lilii. Co za dużo to stanowczo niezdrowo!              

Po co w mieszkaniu zbyt dużo kwietnych woni  kiedy za oknem czuć jaśminowce, akacje ( po prawdzie to one nie żadne akacje tylko robinie ),  goździki i zaczynające kwitnienie stare róże alba. Tak naprawdę to w domu można tak tylko malutką ilość takich pachnideł ustawić  w wazonie, żeby troszkę mocniej od czasu do czasu zapachem odetchnąć ale się nim nie przydusić. To nie jest dobijanie, przesadziłam z tym określeniem. No tak ale kwietne rozważania nie przykryją problemu, było szaleństwo mania mienia a teraz jest upomnienie od sumienia ( tak to kiedyś leciało w jednej wpadłej mi w ucho piosence ). Ech, pójdę do Mamelona, może ona też  jakiś zakazany shopping urządziła.  Mamelon co prawda serwisu dla lalek nijak nie zrozumie ale choć szkiełko i książkę pojmie. A poza tym w osiedlowym
"starociowym"  widziałam bardzo fajny słój, na moje oko stareńki. Mamelon na słoiki łasy, a ten jest naprawdę poważny, olbrzymi, z pięknym szklanym wiekiem. Tak, tak, osamotnienie w  "grzychu" mnie męczy, jakby Mamelon przygrzeszyła zakupem ( słój drogawy ) to jakoś  te moje winy dzieliłyby się na pół. Taki cud arytmetyczny!  Jak każdy zaprawiony w  grzesznej arytmetyce kusiciel zamierzam roztoczyć  przed Mamelonem wizję jej szczęścia ze słojem,może się uda i nie tylko  ja zostanę ofiarą  Tatusiowej sklerozy. W kupie raźniej, jak rzekł jeden owsik do drugiego ( ta radosna obrzydliwość to tekst dzieci sąsiadów ).