Mróz "czaskający" i inne zimowe atrakcje

No i pogroziło, Wielki Pogodowy postanowił tak z grubej rury mrozem przywalić. Szczęśliwie przed tym uraczeniem  nas mrozem przez parę dni wytrwale pudrował więc mam nadzieję że co wrażliwsze rośliny są  pod śniegiem bezpieczne i nie grozi im odfrunięcie do "Niebiewskich Ogrodów" z powodu "mrozu czaskającego". Żeby mnie się leń tak całkowicie nie zalągł ( leń chroniczny jest trudno wyleczalny ) bywam na niezbyt  urodnym łonie ódzkiej natury a nawet odwiedziłam "miasto".

Łono natury mocno zmarznięte, nawet nasza największa river  zamarzła kawałkami. Na szczęście kawałki niezamarznięte są na tyle  spore że kaczki stadnie mają  gdzie  nóżki moczyć. Na kolejnym spacerku dokarmię, na tym na żarciucho załapały się jedynie gołębie ( nie przepadam za nimi ale żal mi  jak tak wyczekująco drepczą po śniegu, dzikim kotom też otwieram szopki i uchylam dyskretnie drzwi do korytarza - jak pobrudzą najwyżej  posprzątam ). Koty na "czaskający"zareagowały odmową porannego wyjścia, zwlekły się z kaloryferów dopiero w okolicy południa i wykonały tzw. krótką przebieżkę. Wróciły, zasiadły na kaloryferach i wyglądały jak te kaczki z naszej river, szyjek nie było widać.

Tak szczerze pisząc to mnie po spacerku też szyjki nie było widać, oswetrzyłam się i oddałam szybko błogim  rozmyślaniom o lecie. Mamelon wspierała bo ona od pewnego czasu nie lubi zimy, konkretnie to  od momentu kiedy przestała uprawiać saneczkarstwo w wieku lat dziesięciu. Może gdyby tak Mamelona zaimplantować na saneczki to odkryłaby ponownie zimowe rozkosze, ale nie wiem czy propozyszyn spotkałaby się  z ciepłym przyjęciem. Mamelon nie przejawia w sposób widoczny  jakichś uczuć na widok dzieci ciągnących saneczki za to toczy złym wzrokiem po zaśnieżonym i zmarzniętym ogrodzie. No i potem szybciutko wraca do  domu, zasiada przy kominku i w ogóle nie ma śladu po szyjce.

Mimo niesprzyjających okoliczności metereologicznych udaliśmy się w trzyosobowym składzie na zwiedzanie największej ostatnio ódzkiej atrakcji.  Nie, nie przyjechała  do nas  "Dama z gronostajem" ani filharmonicy wiedeńscy nie grali do towarzystwa promowi kosmicznemu wystawionemu na widok publiczny w Manufakturze, nic  z tych rzeczy. Od grudnia odzianie przechadzają się z minami znawców sztuki po dworcu kolejowym jak po "fułaje" teatru. Jak te owieczki dołączyliśmy do naszego ódzkiego stadka. Ha, rośnie w Odzi masowy ruch krytyków architektury! Najsampierw była oglądana stajnia dla jednorożców czyli przystanek  tramwajowy teraz zapamiętale oglądamy dworzec kolejowy o rozmiarach w sam raz odpowiednich dla Londynu. Ciekawe czy pozwolą nam obejrzeć ów słynny tunel średnicowy który zamierzają kopać pod miastem, he, he? Dworzec wygląda porządnie i nie jest dziadowski, ma poczekalnie i takie tam inne czyli moim zdaniem spełnia się jako dworzec. Jest trochę eklektyczny, nowoczesność w domu i zagrodzie czyli duuużo szkła, atrapy starej fasady budynku  dworca Łódź Fabryczna i malowanki naścienne przypominające takie dekoracje malowane na ścianach w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku. Hym... tego...cała  Ódź,  na swój sposób urokliwe ale pewnie głównie dla takich lodzermenschów jak my. Łobce mogą nie zakumać i uznać za niestrawne. Mnie najbardziej podobała się  okolicznościowa dekoracja czyli stara lokomotywa w cynfolii. W śniegu na tle wieczornego nieba robiła surrealistyczne wrażenie. Fotek nie wykonywałam więc nie mam co pokazywać, ale w końcu kiedyś tam przyjedziecie do ziemi obiecanej albo będziecie przejeżdżali przez Ódź, może nawet pociągiem, to sobie wtedy misia na miarę naszych możliwości obejrzycie.
Na zanętę wstawiam trochę  ódzkich fotek. Głównie Piotrkowska z perspektywy żaby, detale czyli fotograficzny samograj ( ale spróbujcie focić aparatem z taką a nie inną ogniskową architekturę, wszystko fruwa ).