"Łuki w juki a łupy wziąć w troki"

Jak wiecie plany były ambitne, szafa i ramki, udało się zrealizować je w połowie, znaczy mła nabyła ramki a z nabycia szafy nic nie wyszło. Szafy i owszem były ale raczej takie XIX wieczne historyzujące kobyły, z ukłonami w stronę flamandzkiego baroku albo w zestawach meblościankowych, niemiłym dla nas wspomnieniu lat siedemdziesiątych XX wieku. Już po pierwszych wizytach w starociarniach stało się jasne że na spotkanie wymarzonej i to w cenie która nie będzie wymagała kredytu spłacanego przez lat dziesięć szanse są znikome. Natomiast owalne ramki z drewna insza inszość. Mła nawet dorwała takie z wypukłym szkiełkiem, umożliwiające umieszczanie trójwymiarowych przedmiotów w ramce. Oczywiście wszystkie ramki wymagają sporo pracy, trzeba je potraktować nożykiem, papierem ściernym, szpachlówką i farbą. No nie ma lekko, ramki to raczej możliwości, nie gotowce, które już można używać. Dlatego mła pokaże je  już po ulepszeniach własnych.

Oczywiście ramki to nie wszystko co mła w ręce wpadło, mła naszła różne drobiazgi, które zapragnęła posiadać. W oko wpadły jej  takie skarby do przewożenia których nie potrzeba tira ale zezwoleń różnistych, jakby to EU nie była jednym wielkim rynkiem wewnętrznym. Mła nie będzie tu zeznań w sprawie składać bo choć handel odchodzi na terenie EU na całego to oficjalnie ten handel starociami sprzed epoki zakazów wwozu do Europy nie ma prawa istnieć. Sytuacja  jest cóś taka jak z przemytem ludzi - wszystkie europejskie państwa udają że nad procederem panują a busy krążą, pontony wpływają, na emerytury któś pracować musi. No ale wprowadzić zakaz to się nieźle politycznie ustawić, ucywilizować sprawę migracji znacznie trudniej i zrozumienia cóś mniej. Wyborczych punktów się nie nabije. Hym... podobnie  jest z przemytem inszych dóbr. Kultura zakazu  kwitnie w najlepsze a czarny rynek ma się świetnie, porażka amerykańskiej prohibicji i narodziny mafii nie dały tępomózgim politykom nic do myślenia.

Mła brzydko myśląc o ustawodawcach całkiem legalnie wwiozła urocze stare krówsko z mosiądzu, takie z garbkiem tłuszczowym. Krówka wygląda stareńko, odlew zdążył z lekka popękać. Mła nabywszy też szkiełko, szklaną kulkę millefiori. Kulka miała na sobie nawet kartkę że jest millefiori Murano ale mła cóś nie dowierza. Po pierwsze  karteluszek zachwalający był napisany w języku Goethego, po drugie mła za ten drobiazg dała dwa euro. Co prawda kulka była z kartonu a sprzedający był wyraźnie zafiksowany na przedmiotach z metalu, za które żądał jakichś absurdalnych cen, ale zważywszy na cenę szkiełek z Murano cóś mła się nie chce wierzyć że jest ślepą kurą, której na skutek braku rozeznania sprzedawcy trafiło się ziarno. Albo kartonowy był początkujący albo mła kupiwszy rzecz w stajlu i mła  bardziej prawdopodobne wydawa się to drugie. Mła tak sobie mniema że krówka jest autentyczna, bitwa o cenę była wyczerpująca, targowanie millefiori cóś za łatwo poszło.

Mamelon po niepowodzeniach z szafą pocieszyła się starą wazą firmy Bosch, którą mła dzielnie wynalazła w jednym z kartonów. Bitwa o cenę toczyła się za pomocą argumentów: jest sygnatura ( sprzedawca ), nie ma pokrywy ( Mamelon ). Waza poszła za pięć euro! Mamelon już ma plany związane z wazą i dekoracją świąteczną. Potem Mamelon dopadła dzbanek z liśćmi winorośli, tyż pięć euro,  a na samym końcu współczesny półmisek Tiffany Boutique Italy, który bohatersko utargowałyśmy na osiem euro, sumę poniżej ceny sklepowej. Zdaniem  mła przepłaciłyśmy o trzy euro, ale niech sprzedawcy będzie za te uśmiechy i "jolie madame". Potem Mamelon wpadła w szklany szał, dzięki czemu w domu są dwie nowe solniczki, słoiczek z dokupioną osobno "srebłną" pokrywką mogący robić za musztardówkę oraz wiekowy słoiczek niewiadomego przeznaczenia. Słoiczki niestety były trudnotargowalne, chyba tylko jeden poszedł w ludzkiej cenie czyli poniżej pięciu euro ( mła swoje ramki bezczelnie targowała na dwa, trzy euro i jeszcze robiła miny ). Po fazie szklanej nastąpiło u Mamelona przygarnianie okutych korków, mła  w tym nie uczestniczyła uznając od początku ceny korków za zbyt wygórowane, jednakże Mamelona "w ciągu" trudno było do koreczków zniechęcić. Więc  odchodziły namiętne  targi w których korki osiągały cenę wazy, tej sygnowanej i bez pokrywy.  No bo wicie rozumicie dla mła okazja to olbrzymi lniany obrus pięknie tkany, taki w sam raz na Mamelonowy stół, szmatuchna świeża zakupiona za  dwa eurosy. No i to by było na tyle.