Codziennik - przemyślunki

Mła ma za sobą cinżki tydzień. Zacznę od najgorszego - odeszła od nas Baśka, 20 letnia kotka. Było bez szans bo Baśka złamała tylną łapkę a wiek i związane  z nim schorzenia nie dawały szans na pełne wyleczenie. Jednakże rodzina podjęła  próbę ratunku, niestety Baśka zmarła tuż przed operacją. Tak było widać pisane. Jakby było mało tego nieszczęścia to Gibon, nasz najmłodszy kamieniczny pies, zjadł był maszynkę do golenia swojego pana. Była straszna jazda,  bo to wszystko stało się w dzień świąteczny i dopiero porządny wet na Retkinii zlitował się nad psem. Z żołądka wyciągnięto schrupaną maszynkę z wygiętymi ostrzami, Gibonowi nic się cudem nie stało. Aurelka i Kacper, państwo Gibona, chowają w tej chwili przed nim dosłownie wszystko, Gibon jest podejrzewany o to że może posunąć  się nawet do  obgryzania ścian z tynku. Żebyście sobie  nie myśleli że Gibon to głupek z inteligencją  szczeżui, on jest po prostu ośmiomiesięcznym rottweilerem, takim jeszcze przed szkółką. No sami widzicie, przeżycia były. Ponadto mła się zaczęła poważnie zastanawiać nad tym jak wyobraża sobie własną emeryturę. No i okazało się że mła wyobraża sobie coś słabo. OK, mła może będzie rentierem ale  musi się zakręcić kolo spokojnej starości, takiej bez udupienia a jednocześnie  pozwalającej na przyjemności życia. Mła ma bardzo dużo do przemyślenia ale pija sobie jednego koziołka dziennie i te przemyślenia idą spać razem z nią. Co mła usiłuje myśleć to koziolek jej oczko zamyka. A bez koziołka to zamykanie może nie jest tak ekspresowe ale za to myśli się jakieś takie ciężkie robią i paskudne. Jeszcze mła zamiast urojonego  starczego ADHD się prawdziwej depresji nabawi a po co jej to. No i na razie tak mła czas schodzi na tym półmyśleniu o przyszłości. Mła teraz  zamieściła fotki Okularii, żeby Kocurrka usatysfakcjonować. Reszta kociego towarzystwa ma oczywiście gdzieś pozowanie do fot, łażą gdzie nie potrza. Znów było doniesione mła na temat Szpagetki doglądającej robót u Fabrycznego i zażerającej się w budce ochroniarskiej delikatesami od strażników ( pstrąg wędzony z Pierdonki ). Skończę z tym nielegalnym żarłem! To samo w przypadku Mrutka i Sztaflika! Koniec z niesubordynacją i żarciem po ludziach.

Niedzierla jakoś nie poprawiła humoru mła, nadal się czuje tak bardziej dodupnie świadoma tego że najdłuższy dzień w roku właśnie  był minął. Mła się dziś poużalała nieco tym, którzy są w stanie  ją zrozumieć, znaczy nestorom rodu - Tatusiowi i Cio Mary. Hym... mieli dla mła pocieszkę, znaczy wspomnieli że te obawy o to że człek nie podoła to dopiero początek, później  tylko narastają aż się nagle  okazuje że człowieka zgarnia pogotowie bo ma problem z podniesieniem drabiny ( już nie było mowy o tym że ona aluminiowa ) albo jest tak gułowaty że depcze karnisz, który jakimś cudem udało mu się razem z zasłoną zdjąć ze ściany i obawy zamieniają się w tzw. zobiektywizowaną rzeczywistość. No to dupa! Pocieszyli mła jak rzadko. Przyszłość nie rysuje się różowo, to jest teraz cóś co człowiekowi da w kość i to pewnie jakim paskudnym chodzikiem albo inną laską. Cóż, będę usiłowała się trzymać ze wszystkich sil normalnego życia,  mając  w pamięci że  normalne życie  to nie jest łoże usłane płatkami róż tylko ciągła walka z realem. Wicie rozumicie, "Nie wchodź łagodnie w tę pogodną noc. Niech płonie starość tuż przed kresem dni. Walcz, walcz gdy światło traci swoją moc." - jak to pięknie napisał Dylan Thomas. Wyobraźnia mła na temat jej własnej przyszłości podsuwa jej kojąco to wspomnienie z Lizbony, chudziutko - kruchutką staruszkę kole dziewięćdziesiątki trzymającą się kurczowo oparcia krzesełka w pędzącym po stromych ulicach tramwaju, pouczaną przez  równie chudziutko - kruchutką inszą staruszkę  - "Wandziu, trzymaj się!" Można? Można! To pocieszające w tym nagłym ataku świadomości własnej ograniczoności, który zdarzył się mła pod  koniec mijającego tygodnia, silniejszego niż te które dotychczas jej się zdarzały. Tak silnego że mła poczuła się jak sparaliżowana. Mła się jednak nie podda, zamierzam nadal katować Mamelona  wyjazdami wakacyjnymi, wyżreć się o jakieś  godziwe zabezpieczenie  finansowe na bardzo późną starość, bo ta wczesna to w ogóle nie jest  starość, tylko wiek przejrzały i tyle. Dobra, tyle  narzekań. Dziś mła zapodała fotki kaktusów zbierających się do kwitnienia, mła dziś  zobaczyła jak ładnie kwitną u Dorki i natentychmiast poleciała policzyć pąki na swoich kłujaczkach.  W  Muzyczniku  fenomen, którego nie rozumiem, mimo tego że przeżyłam epokę Madonny, Britney i Beyoncé - supergwiazda Taylor Swift. No słucham ale cóś niczego ponad przeciętnego nie słyszę, ze starości pewnie.