Straszne Dziadunie - stare odmiany irysów SDB - część druga

'Nanny' Schreinera, irys z 1976 roku ( wszystko irysowe co ma 30 lat zaliczamy automatycznie do irysów historycznych - dziadki znaczy ) przyjechała do Alcatrazu z Zabierzowa. Zakwitła.... i nie powaliła. Niby Schreiner więc irys z dobrego domu, niby kolory niezłe i faktura aksamitna ale bródka wiecznie potargana, kształt jak z lat pięćdziesiątych, no taka jakaś wypirzowata z niej odmiana. Rośnie dobrze ale nie przyrasta tak jak Mała Rękasowa a wygląd ma taki że na tle starszej o dekadę 'Cherry Garden' po prostu niknie. Właściwie nie ma się co dziwić , wszak jednym z rodziców był Iris pumila, stąd pewnie ten nieco archaiczny wygląd. Odmiana dostała HM w 1979 roku i przyznam się że zastanawiam się za co, może za bródkę która ma dwa kolory ( ale jest za to niechlujna ). Nie jest to mój ulubiony irys ale trzymam odmianę z sentymentu - pierwszy irys SDB przybyły pocztą, który był tym co zamówiłam.

'Michael Paul' Williama Jonesa z 1979 roku ma wszystkie możliwe tytuły jakie karzełek może osiągnąć ( no, dobra Dykes Medal nie ma ale do tej pory tylko jednej odmianie spoza kategorii TB udało się ten medal zdobyć ). Oprócz Cook - Douglas Medal w roku 1985, otrzymał brytyjskie RHS Award Of Garden Merit w roku 1983. Niby nie jest jakiś wymyślnie kolorowy i nie jest też specjalnie wymiarowy jak na SDB ( z lekka niższy niż przeciętny SDB ) ale głęboki odcień fioletu niemal wpadającego w czerń załatwia sprawę. Rozrasta się w miarę dobrze ale bez oszołomień i szybkich dzieleń. To taka odmiana którą właściwie da się posadzić niemal do każdego zestawu kolorystycznego - dobrze wygląda przy żółci, przy bieli, przy brązach. U mnie rośnie z innymi fioletami irysowymi z zadaniem sprawiania wrażenia najciemniejszego z ciemnych. Wywiązuje się!

Jak się nazywa naprawdę Zimny Fiolet tego nie wie nikt. Przyniosłam go ze sklepu ogrodniczego na Gojawiczyńskiej, zapewniana że to karzełek i że nie będzie żółty. Zakwitł już w pierwszym sezonie i natychmiast "chwycił". Nawet jeżeli jest zwyczajnym kundelkiem czyli siewką to ma w sobie to coś co robi dobrego irysa SDB. Wzrost, dobrą ilość pąków i piękny, nasycony kolor. Fiolet jego płatków ma zdecydowanie zimny odcień, stąd wzięła się jego nazwa ( pod którą jest obecnie znany w zaprzyjaźnionych ogrodach ). Mimo że bezimienny ma zapewnione stałe miejsce w Alcatrazie i dorobił się już drugiego stanowiska.

Następny nieznajomek. Kiedyś myślałam ze to ów sławny 'Little Dream' ale on jest i za wczesny i za mały i w ogóle za inny. Zdecydowanie mu bliżej do "dziczyzny" niż do SDB. Kolor ma tylko taki jakiego w naturze Iris pumila nie miewa. Kundelek rośnie sobie bliżej kolegów co to hybrydyzacji nie zaznali, zdecydowanie tam jest bardziej na miejscu. Tu na fotce pozuje na tle dąbrówki.

Cdn.