Bardzo wczesna jesień w Alcatrazie

Sorrky że nie ma jeszcze wpisów podróżniczych, ale muszę nad nimi posiedzieć na co teraz nie mam czasu. W ogóle na mało  rzeczy mam teraz czas, z pisania przeszłam do  ogrodowania w tych  wolniejszych  chwilach. Wpis jest zatem taki na chybcika, donoszący co tam w Alcatrazie się dzieje. No bo się dzieje, choć nie  w tym tempie  w jakim bym chciała żeby się działo ( Pan Andrzejek ma robotę, ja wyjazdy, koty fumy i muchy w nosie ). Zaczęłam dosadzanie wiosennych cebul, rzecz jasna od ukochanej odmiany  narcyzka - 'Thalia' rządzi! Pojawi się w przyszłym roku w okolicy rozsadzonych  host. Skusiłam się też na troszkę cebul bardzo "ogrodowej" odmiany 'Cheerfulness', staruszki powstałej gdzieś  koło  1923 roku, więc szczęśliwie odpornej i zdrowej. Posadziłam trochę  takich cebul w zeszłym roku i wiosenne kwitnienie  było naprawdę udane. O innych cebulach jeszcze nie myślę, bezczelnie za to cieszę się kwitnącymi jesienią cebulaczkami - zimowity mają swoje pięć  minut.

Na przyszłej Suchej  - Żwirowej sedumkowe szaleństwo trwa  w najlepsze, powolutku zaczynają kwitnienie "średnie" odmiany marcinków. W tym roku marcinki  kwitną nietypowo, wczesne odmiany jeszcze się nie odmeldowały a średniaki już mają kwiaty.  Na  jesiennej przyszłej  Suchej - Żwirowej marcinki i sedumki przejmują rolę zwabiaczy owadów od przekwitających lawandyn, hyzopa i jeżówek.  Bzykania słychać nadal i tak ma być!  Rozpoczął się sezon traw, może jeszcze nie jest bardzo spektakularny, ale za rok rozplenice, prosa i palczatki powinny należycie wyglądać. Zamierzam zrobić też przynajmniej  jeszcze dwie kępy obiedki ( choć z nią to  trzeba bawić się w  pielenie siewek ), natomiast przystopuję już z miskantami i molinią. Rozplenic też mi już starczy, natomiast palczatek i sporolobusów mam nadal za mało.

W cienistej stronie Alcatrazu nastał czas anemonopsisów i cyklamenków.  Urodnie i bardzo spokojnie, żadnych szaleństw jaskrawych kolorów.  Po  prostu trzysta sześćdziesiąt pięć odcieni  zieleni ( na każdy  dzień w roku jeden ) i tylko troszkę jasnych barw wczesnojesiennych kwiatów. Tak będzie aż do solidnej jesieni, w październiku jaskrawe kolory umierających liści dadzą po oczach.  Teraz mam do czynienia z lekko zmęczoną zielenią ( lekko, bo lato u nas szczęśliwie nie było zbyt suche ). I to by było właściwie na tyle -  piszę bye, bye i udaję się pilnować powideł ( udało mi się poparzyć rękę, taka ze mnie zgrabna kuchareczka ). Dobra, trochę ich przy okazji tego pilnowanego pichcenia ubywa ( nie przez odparowanie i spowidlenie ) - mam swoje słabości.