Hiacyntowe cebulowanie - obietnica pachnącego kwietnia

 Październik w tym roku coś jak do tej pory słabo sprzyja cebulowaniu, może i dobrze dla urody wiosennych rabat. Ja jednak cebuluję wytrwale i nie zważając na niesprzyjającą aurę dokonuję cebulowych inwestycji, które następnie zziębnięta wkopuję. Skupiłam się na hiacyntach, chyba najbardziej sztywnych i trudnych do wkomponowania roślinach cebulowych. Tak szczerze pisząc hiacynty gęsto ućkane kwiatami najlepiej moim zdaniem wyglądają w doniczkowych kompozycjach, w Alcatrazie podobają mi się dopiero w drugim, trzecim sezonie uprawy, kiedy przestają wyglądać plastikowo. No wicie, rozumicie - kwiaty na łodygach rzadsze, wygląd bardziej naturalny. Taki hiacynt bliżej dziczyzny kwitnącej na greckich górskich łąkach, ma mnóstwo uroku i nadal pachnie ślicznie, choć kwiatów ma mniej. "Kwiacynty" sadzone tegorocznej jesieni takie nie będą, dlatego rozmyślam nad towarzystwem dla nich. Wspomagam rabaty i bronię je przed sztywniactem wprowadzanym przez  "jednoroczne" hiacynty dosadzając cebulową drobnicę ( szafirki i śnieżniki nieco osłabiają hiacyntową siłę rażenia ) i sporo bratków. Metodą prób i błędów "wybratkowałam" że nie można sadzić samych bratków o drobnych kwiatach, przy takich kolorowych szczotkach do butelek jakimi są hiacynty sadzone ubiegłej jesieni, drobnokwiatowce  nie wyglądają najlepiej. Owszem, drobnica bratkowa ( bardzo ją lubię ) fajna jest ale  lepiej sadzić ją jako wspomożenie a rolę wiodącą w rozluźnianiu wyglądu rabaty zostawić bratkom o większych kwiatach ( z tym że  nie baaardzo wielkich i nie straszliwie pstrokatych, czy takich o pofalowanych płatkach  - umiar jest cnotą ).

Dobra, teraz o samych hiacyntach co nieco. Hyacinthus orientalis   pochodzi ze wschodniej części basenu Morza Śródziemnego, ale już dość dawno temu zawitał do innych  części Europy. W czasach starożytnych cebule hiacyntów sadzili główne  Grecy i Rzymianie, na dzisiejszym francuskim wybrzeżu ich kwiaty służyły z dawien dawna do pozyskiwania olejku, jednak prawdziwie wielkie chwile hiacynty przeżyły hiacynty w XVII i XVIII wieku. To siedemnastowieczni  Holendrzy stworzyli hiacynta takim jakim dziś go znamy, metodą krzyżówek, selekcji  i tak dalej. Oczywiście nie tylko dla urody ogrodów podjęli takie działania, w XVII wieku hiacynty podobnie jak tulipany, stały się obiektem spekulacji giełdowych. Skończyło się podobnie jak z tulipanową gorączką, krach i zgrzytanie zębów. Może upadek wartości cebul nie był tak spektakularny jak w wypadku tulipanów, ale hiacynty przestały być roślinami egzotycznymi, drogimi i uprawianymi jedynie w bardzo, bardzo eleganckich ogrodach czy też bardzo, bardzo eleganckich pojemnikach należących do osób z tzw. zasobami. Koniec kolekcjonerskich upraw wcale hiacyntom nie zaszkodził, sadzono je masowo, zawędrowały też do  zimowych ogrodów. Cebule łatwo pędzić więc żardiniery w salonach bywały wypełniane hiacyntami po brzegi. Zapach kwiatów przebijał wszelkie smrody, które mogły się snuć po XVIII i XIX - wiecznych,  na ogół rzadko poza latem wietrzonych  pomieszczeniach.

 Jak uprawiać hiacynty? - przede wszystkim zapewnić lekką ale dość żyzną glebę, o obojętnym odczynie (taką z której roślina może przyswajać wapno), słoneczne i w miarę zaciszne stanowisko. Sadzimy cebulki wczesną jesienią. Co prawda zdarzyło mi się już sadzić rośliny w listopadzie i w sumie kwitły bez problemów ale miałam szczęście i trafiałam na łagodne zimy. Termin sadzenia wczesnojesienny jest najlepszy! Cebule sadzi się na głębokości ich trzykrotnego rozmiaru, w zimniejszych okolicach poleca się je okryć na zimę. No niestety  hiacynty i hiacyntowce  są chyba ze wszystkich cebul  kwitnących wiosną najbardziej narażone na zniszczenie przez zbyt niskie temperatury. Po paskudnej zimie w roku 2012 z moich hiacyntowych nasadzeń nie ostał się ani jeden roślinek, mróz bez śniegu załatwił wszystkie hiacyntowe cebulki. Po kwitnieniu wycinamy kwiatostany żeby nie zawiązywały się nasiona osłabiające cebule ( dzielnie to wykonuje, co przy ilości  sadzonych przeze  mnie hiacyntowych cebul trochę czasu zajmuje ), czekamy do zaschnięcia liści. Cebule poleca się wykopywać na lato, żeby chronić je przed chorobami grzybowymi i bakteryjnymi. Przyznam się jednak bezczelnie że ja nie wykopuje ich częściej niż raz na 3 lata ( 3 - 4 lata hiacynty mogą rosnąć na jednym stanowisku  ), wystarczy że obcinam im nasienniki, wtedy są takie jak lubię - bardziej  naturalnie wyglądające.

Oprócz jednopędowych hiacyntów orientalnych istnieją hiacynty orientalne wielopędowe. Tak, tak, wspomnienie po namiętnie uprawianych w ogrodach wiktoriańskiej Anglii hiacyntach które zachowały cechę wielopędowości  po hiacyncie rzymskim Hyacinthus orientalis ssp. albulus. Swego czasu oznaczano takie hiacynty przydomkiem  multiflora, co mogłoby sugerować że mamy do czynienia z innym gatunkiem, jednak to tylko "mieszańce orientalne" o nieco innym wyglądzie. Takie hiacynty dorastają do nieco niższych rozmiarów niż jednopędowce, no cóś za cóś. W tym roku kupiwszy w Lidlu takiego hiacynta w odmianie 'Anastasia' i teraz oczekuję olśnień, bo roślina przedstawiona na zdjęciu zanęcającym była dokładnie taka jak lubię - w miarę naturalnie wyglądająca. Ponoć istnieje jeszcze takie zjawisko  jak hiacynty miniaturowe, rośliny dorastające  do 10 cm na maksa, ale takowych w  handlu nie spotkałam.  Do możliwości uprawy  w naszym klimacie  tzw. czystych gatunków podchodzę bardzo sceptycznie. Podejrzewam że uprawa miałaby takie szanse na powodzenie jak uprawa szafirków sardyńskich czy cyklamenów porastających łąki Turcji czy Grecji. "Sorry, taki mamy klimat" - że zacytuję klasyka.
Ostatnimi czasy studiuję w necie jakie są możliwości uprawy w naszym klimacie w miarę bezproblemowo hiacyntowców Hyacinthoides , roślin dawniej zaliczanych do rodzaju Scilla. Najbardziej odpornym wydaje się angielski bluebell czyli Hyacinthoides non-scripta. Oczywiście cebulków dostać - hym...tego... Nic to zacznę od mniej odpornego ale za to większego gatunku Hyacinthoides hispanica.