Nikolai, Nikolai

Mam dla Was coś, takie naprawdę coś, choć owo coś zgrzyt kłów może u krytyków sztuki wywołać. No może nie u krytyków ale u krytykantów to  tak na 100%. No bo to nie instalacja ani prekursorskie oddziaływanie  artysty w przestrzeni ( ciężko publicznej ) mające przez integralność formy, konstrukcję niedającą  się jednoznacznie zaklasyfikować, a wpływającą na postrzeganie i stan samoświadomości widza,  spowodować u niego filozoficzne katharsis i tak dalej... w klimacie nowomowy bełkotliwej, tak uwielbianej przez krytykantów. No nie są to prace pod krytykanta sztuki skrojone, w  odbiorze są proste, na ścianie dające się powiesić, takie że łatwo przypiąć im łatkę banalności. Ja jednak mam wrażenie że banał coraz częściej pojawia się w prestiżowych galeriach, upozowany na tzw. sztukę wielką  które to pojęcie jest dzisiaj radośnie przypisywane sztuce "nieintymnej" - jakby skala przedsięwzięcia, tzw. przesłanie ( sztuki wizualne "pierwszego sortu" są dziś strasznie wojujące i przesiąknięte różnymi mniemanologiami, które wychylają się co i raz z czysto artystycznych spraw i sprawiają że sztuka ta jest w jakiś sposób straszliwie spłycana ideologią, nadęta i bardzo często nieszczera, co jest chyba najgorszą obelgą dla dzieła  artysty ) miały sprawić że pracom wielu twórców od tego się polepszy. Sorrky, w morzu współczesnej "zaangażowanej" artystowskiej tandety wielkogaleryjnej pływa tylko parę stworzeń po których zostaną piękne skamieniałości, reszta  to jak zawsze plankton, który owszem może skamienieć ale zachwyt  to najwyżej pod mikroskopem a i to króciutko, bo większe skamieniałości ciekawsze. Normalka, tak było, jest i będzie.

Ze względu na powyższe stwierdzenie z pewną podejrzliwością patrzę na tzw. zaangażowanie artu, bezwstydnie przyznaję że bardziej mnie nęcą wyrosłe z zakurzonej przeszłości postimpresjonistyczne zabawy niż mocno wydumane filozofie opakowane w nie zawsze najwyższej próby wizualia. Być może nie dorosłam, być może przerosłam - w każdym razie nie jestem w takim punkcie który by jakoś mocno stykał z tzw. najnowszymi zaangażowanymi  tryndami. Pocieszająco sobie  twierdzę że prawdziwi artyści  mają za nic tryndy, oni  i tak "jadą po swojemu".

No i oto przed wami Nikolai Blokhin presents, prace  niby prościutkie ładniutkie, które gdy im się bliżej przyjrzeć zrzucają ładniznę a pokazują jak twórczo można czerpać z dziewiętnastowiecznych wykopków typu impresjonizm. Cóż,  dla oka są przyjemne, harmonia barw robi swoje, więc nęcenie jest bezproblemowe - ludziom się podobają, nawet nie wiedzą one ludzie dlaczego. I nawet sobie pytania samouświadamiającego takie ludzie nie zadajo. Ach ten Nikolai!
A Nikolai przyszedł na świat  w 1968 roku w St.Petersburgu ( wtedy to był Leningrad ), prawie pięćdziesiątkę ma i jeszcze nie dojrzał do "rozwinięcia spoistej integralności artysty z dziełem" tylko dalej tłucze obrazki jak mu się podobie a w każdym Nikolaiowym dziełku widać Nikolaia ( doskonale z dziełkiem zintegrowanego ). Taki podstaruch a tu ciągle wibrujące pod pędzlem coolorki wabiące  ślepia, podejrzanie przepiękne piękności, rozmycia świata widziane jak spod przymkniętych powiek - zdziwne! Nikolai zawodowo jakoś tam ustabilizowany , jest nawet profesurem Akademii  w St. Petersburgu i nagrody mu dawali. Jakieś jury hamerykańskie jego uhonorowało, z szacowną instytucją Metropolitan Museum of Art związane. No, pełna zgroza bo gdzie tu "koncepcja koncepcji", malarzyna jeden od obrazków na ścianę,  he, he. I w dodatku bezczelnie pokupne te jego obrazki.

Na szczęście jest te parę nagród Nikolaiovi przez jury różne przyznanych, więc  krytykanci mają pod górkę bo szczęśliwie krytykanci nie zawsze wiedzą co zrobić kiedy inni krytykanci, albo co gorsza prawdziwi krytycy sztuki się nie pastwią  tylko "dostrzegają  wartości". Zatem bezstresowo nacieszcie się pracami Nikolaia Blokhina, piewcy urody świata.