Jak nie zakładać oczka wodnego

Dawno, dawno temu, w zamierzchłej przeszłości czyli jakieś naście lat nazad, marzyło się piąknej i  grubej książniczce wypasione równie jak ona ( książniczka do dziś ma  problema z rozróżnianiem co jest wypasione a co opasłe ) oczko wodne. Era była przedpotopowo - przednetowa i książniczka pragnąca się dokształcić w dziedzinie oczkownictwa wodnego była skazana na przeglądanie ogrodowych czasopism i książek poświęconych ogrodnictwu. Książniczka dowiedziała się mnóstwa pożytecznych książkowych rzeczy całkowicie niepożytecznych przy urządzaniu realnego oczka wodnego i nie dowiedziała się niestety o rzeczy podstawowej ( nie dowiedziała  się bo nie chciała, no i tak naprawdę to właściwie  zapomniała, bo czasy akwarium skończyły się dla niej dawno, dawno, temu wraz z zejściem z tego świata jej ostatniej rybki cierpiącej na gówniany system odporności ) - małe bezdopływowe środowisko wodne wymaga nieustannej kontroli człowieka bo szybko może przestać być  środowiskiem wodnym. Im środowisko mniejsze tym kontrola powinna być częstsza. Znaczy niby w książkach i czasopismach cóś tak w tym guście stało ale nie było wydrukowane drukiem neonowo błyszczącym i czcionką którą by  oczy z tzw. zaćmą dojrzałą dostrzegły.

No nie było to wołami napisane tuż pod tytułem, na pierwszej stronicy, tylko gdzieś tak drobnym druczkiem ukryte przemyślnie pisało za tak istotnymi dla oczka  problemami  jak wodospady i nocne podświetlenia i książniczce chcącej bardzo  zaoczkować udało się sobie samej wmówić że to są naprawdę mało istotne pierdoły. Książniczka na wpółuświadomiona błądziła podczas kiedy wydawało jej się  że zmierza prostą drogą do wymarzonego celu - w miarę naturalistycznego oczka wodnego.
Kiedy  książniczka rozpoczęła budowanie oczka wodnego na dzień dobry napotkała problem. Oczko było w miejscu starannie wybranym przez książniczkę,  odpowiednie nasłonecznienie umożliwiające uprawę grążeli czy nenufarów, odpowiedni widoczek ogrodowy i jeszcze parę innych "odpowiedniości". Jednak jednej odpowiedniości nie było, książniczka mogła była sobie zafundować gliniankę gdyby nie to że w glinie znajdował się żwirek  ( cholerstwo jak rzadko, wody taka  gleba nie trzyma a żwirek uniemożliwia współpracę z folią - dół musi być głęboki bo piaskować solidnie trzeba ). Książniczka coś tam sobie zaczęła przypominać że mieszka koło wzgórza morenowego, z tym że nawrót pamięci to tak ją złapał jak dół miał już 3 x 4 x1 a zakupiona folia jak ten wyrzut przyciągała wzrok rozłożona na Tyrawniku. Kopaliście kiedyś w glinie ze żwirkiem? Cudowne przeżycie!

 Przyjaciółka książniczki daczesa Pabasia rzekła do niej "Jej Obłość pozwoli że zauważę, ze srà się Madamme a dziurwy nadal nie będzie" i książniczka zrozumiała  że do pogłębiania wykopu oczkowego będzie zmuszona zatrudnić chłopstwo. Szczęśliwie chłopstwo się znalazło, nie odmówiło książniczce ( choć były jakieś tam mamrotania jak  glinę zażwirkowaną zobaczyło ) i dół został w całości zaplanowanej wykopany ( z trudem i złamaniem szpadla ). Potem oczywiście piaskowania, podmurowywania ( książniczka miała wyrafinowaną koncepcję że lustro wody będzie miało barokowy kształt ) i położono folię kupioną za ciężką kasę. Książniczka zaczęła układać na folii zgodnie ze sztuką jakieś tam  kamory przytrzymujące, potem nalała do foli wody by stwierdzić że jej lustro dziwnie się obniża, potem była rozrywka pod tytułem gdzie jest przeciek ( nie ma to jak fête galante ), potem kamienie i znowu woda, potem ohydne kosze które miały roślinom uniemożliwić rozrastanie się, sadzenie i właściwie oczko było gotowe. No było i kompletnie nie podobało się książniczce - fujoza a nie wymarzony stawek! Książniczkę wzięło i wzdrygnęło jak zobaczyła przebijającą przez  toń przejrzystą jadowitą zieleń folii, mało nie womintnęła na widok pałętających się wszędzie wokół oczka granitowych okrąglaków przytrzymujących folię . Tragizm z tego oczka wyzierał, tragizm!

Książniczka wzięła sprawę na ambit - to się wszystko jeszcze da naprawić, zrobię skarpkę, tak podsadzę, tu walnę tatarak a tam trzcinę i jakoś to będzie. Książniczka znaczy postanowiła załatwić sprawę za pomocą jeszcze większej kupy okrąglaków ( poszła na całość, skarpka taka prawie na metr wysoka, to się nazywa zrobić kupę ) i całej masy roślin ( wicie rozumicie - szum sitowia, wiatru wiew itp. ). Przez jakieś dziesięć minut czasu ogrodowego ( ludzkie pół sezonu ) książniczce wydawało się że jest cool i jeszcze moment a zacznie gonić kormorany. W oczku pozalęgały się różne istoty, najpierw przylazły komary a za nimi znacznie milsze dla ludzkiego oka ważki. Potem książniczka przyuważyła żabę i doszła do wniosku  że czas na rybki pluskające się w stawku. Rybki takie chamskie zakupiła, żeby zimę wytrzymały ( oczko głębokie więc woda nie zamarza do końca i rybki dzięki takiemu urządzeniu jak pływaczek najeżony słomkami były należycie dotleniane ). Niestety książniczka  nie wzięła pod  uwagę instynktów łowieckich młodego kociego księcia Wiktora. Książe co prawda zachował się godnie, uszanował uczucia książniczki i upolowane rybki zżerał na podwórku sąsiadów ( książę był naprawdę dobrze wychowany, miał tylko te  nieszczęsne kocie narowy - polowanka i  wyjścia wielodobowe na łajdactwa ) ale książniczce zasmuconej znikaniem wodnych stworzeń nie przynosiło to wielkiej pociechy.

Książniczka doszła po pewnym czasie do wniosku że kupowanie nowych  rybek nie ma sensu, chyba że chce dokarmiać księcia Wiktora żywiną ( książę mimo wielokrotnych próśb książniczki o darowanie rybkom życia postanowił nadal czynić kocie zło, był złośliwie głuchy na wszelkie książniczkowe perswazje, ba rozkokosił się i usiłował prześladować żaby i namawiał do tego zła księciunia  Lalencjusza ). Książniczka zasmucona pogodziła się z tym że rybki już w stawku nie zapluszczą i postanowiła traktować oczko jako jeszcze jedną rabatę w ogrodzie, znaczy oczko miało być głównie roślinne, zwierzątka zalęgały się w nim przy okazji. Mimo tego uroślinnienia oczka książniczka mogła nadal obserwować przy tej wodzie jaką to suką jest Matka  Natura, normalnie wodopój na afrykańskiej sawannie z drapieżnikami czyhającymi na swoje ofiary. Książniczka szybko zrozumiała że jej oczko wodne to nie jest le hameau de la Reine, wyizolowane z rzeczywistości miejsce wiecznej szczęśliwości wszystkich zwierząt i roślin. Poczuła się  jak ta francuska arystokracja w chwili ujrzenia tego dziwnego, pomalowanego na czerwono przyrządu ustawionego na Place de la Concorde - zdziwiona i przygnębiona realiami życia. Nie wiedziała wówczas jeszcze że to nie jedyne zdziwienia i przygnębienia jakie ją w związku z oczkiem wodnym czekają.

W kolejnym sezonie w oczku wodnym zbyt głośny stał się szum sitowia. Cholerne trawsko cudem wydostało się z koszy i zaczęło opanowywać co płytsze rejony oczka. Całkiem niespodziewanie w oczku pojawiły się też rośliny, których książniczka nie sadziła a które najprawdopodobniej przybyły do oczka wraz z kaczkami ( książniczka biła bravo jak pierwszy raz kaczuszki raczyły wylądować w jej stawku, jak wylazły przy jego brzegu młode wierzby słowo kaczka weszło w umyśle książniczki w całkiem nowy dla niej związek frazeologiczny ze słowem dubeltówka ). Korzenie roślin zaczęły tworzyć coś co książniczka nazywała materacami, paskudna plątanina zarastająca dno oczka, genialne miejsce do kiełkowania innych, całkiem niespodziewanie pojawiających się roślin. Książniczka za którymś tam kolejnym usuwaniem tego badziewia dostała crise de nerfs i postanowiła odpuścić sobie jeden sezon motywowana walką ze swoją własną błękitną krwią, która dawała jej popalić. W następnym sezonie wściekle zarosłe bagno dosłownie rozłożyło mentalnie książniczkę. Sił biedaczyna nie miała żeby to bajoro zarosłe ogarnąć.

Książniczka poszła po rozum do głowy, postanowiła ponownie skrzyknąć chłopstwo i oczyścić oczko z wszelkich sitów, trzcin, wierzb i tym podobnych i zostawić je łyse. Nie bawić się w naturalizm bo naturalizm skończy się w przypadku tak małego zbiornika zarośnięciem bagiennym ( jak to ma miejsce w naturze z bardzo małymi zbiornikami wodnymi ). I tak będzie coroczna robota z efektami siania się różnych takich przywlekanych czy przywiewanych, obsadzanie sitami w celu zwiększenia sobie zajęć ogrodowych w wypadku wiekowej już książniczki odpada w przedbiegach. Totalne pozbycie się wody z ogrodu też nie wchodzi w grę, nad bajorem porozrastały się rodki, paprociumy i inne takie potrzebujące nieco więcej wilgoci w powietrzu. Co prawda gołe kamory nad oczkiem to nie jest to co estetycznie satysfakcjonuje książniczkę, ale ten badziew który jest tam obecnie satysfakcjonuje ją jeszcze mniej. Książniczka się pociesza jak może w najlepszym polskim stylu - "Jakoś to będzie". No właśnie jakoś, to jest to jakoś co nie przechodzi w jakość. Moje drogie Czytaczki i drodzy Czytacze, morał z tej bajeczki jest taki - lepiej wykorzystywać dary natury niż tworzyć sztuczne środowiska. Książniczka ma przerąbane i w ogóle do doopy, bo przez taki a nie inny dobór roślin skazała się na oczko wodne i będzie tego garba ze sobą nosiła. Czeka ją prędzej czy później zdanie się na usługi chłopstwa czyszczącego oczko i utrzymującego je w stanie względnej równowagi. I jak nie wprowadzą ponownie pańszczyzny to książniczka mająca ledwie tyle wdzięków ile zostawia jej nieubłaganie płynący czas i niewiele kasy ( bo książniczka jest ze szlachetnego ale mocno podupadłego finansowo rodu ) może ostać się z paskudnym bagnem zarosłym jeno równie paskudną trzciną. Trzy razy pomyślcie, potem usiądźcie na rączkach i jeszcze raz pomyślcie zanim zdecydujecie się że oczko wodne to jest właśnie to co absolutnie konieczne jest Wam do szczęścia.

Dzisiejszy wpis jest ilustrowany pracami Johna Lautermilcha, malarza z St. Louis w stanie Missouri. John studiował sztukę malowania w Washington University School of Fine Arts, którą ukończył był dawno, dawno temu ( książniczki chyba jeszcze na świecie wówczas nie było ). Książniczka najbardziej lubi jego prace "nad oczkiem wodnym", no, przemawiają do książniczki. Mam nadzieję że przemówią też do Was i kolory od "poety stawów" zapiszą się w Waszej pamięci. Po mojemu John Lautermilch to wodnik, tylko się nie przyznaje i od czasu do czasu maluje "na inne tematy" żeby nikomu nie przyszło do głowy jakie środowisko jest dla niego właściwe.