Codziennik - zwyczajnik czyli kocio - geriatryczne zapiski

Już za niedługo  święto komercyjne czyli Walniętynki a zaraz potem najważniejszy  dzień w roku - Dzień Kota.  Towarzystwo przygotowuje się do świętowania zarówno Walniętynek ( całuj moje łapki  a ja będę sapać i ćwierkać jak kanarek i się popluwać, a wszystko to jednocześnie ) jak i Dnia  Kota ( no więc ma być surowe mięsko, później jeszcze raz mięsko i na zakończenia dnia dla odmiany też mięsko ). Ćwiczą źwierzęta bardzo pilnie spożywanie surowych posiłków, nadstawianie łap i łebków do pocałunków ( nie wystarczy mlaskać z odległości, za nic mają  higienę i możliwość zarażenia ich  jakąś ludzką zarazą ) a także rozkoszne mruki, ćwierki, sapki  i popluwania. Od prawie dwóch tygodni przyjmujemy  wizyty towarzyskie, złażą się kocie  chłopaki z całej okolicy. Felicjan  spokojnie przyjął  Epuzera, natomiast odwiedziny Ocelota i Jaguara Drugiego uznał za kamień obrazy. Lalek ma odwiedziny młodszych chłopaków głęboko pod ogonem, gniewem zawrzał tylko raz,  jak mu mignął Rudy ( Dżizzuu, ta obróżka  Rudego to się ledwo na tym grubym karczychu dopina, chodzą plotki że jest psia - nie wierzymy  przez grzeczność ).  Poza tym norma, jak  Felicjan ryczy na Podwórku, Lalek mu wtóruje, nawet gdy zalega na kaloryferach i nie chce mu się tyłka podnieść.

Od czasu do czasu te ryki sprawiają że zamieram w dziwnych pozach -  na ten przykład stoję na środku łazienki  jak wryta a szczoteczka  do kłów wypada mi z ust albo książką obrywam  com ją wyciągała z biblioteczkowej półki powyżej mojej  głowy się znajdującej ( no z rąk wszystko leci jak te gulgoty człowieka dobiegają ).  Powinnam się przeca przyzwyczaić do tych odgłosów  wiosny ale wzmożona dźwięczność  kotów zawsze mnie zaskakuje ( one  wiosną ryczą donośniej  niż w innych porach roku ).  Tym bardziej jest dźwięcznie  że do chłopaków dołącza chórek z sąsiedztwa ( Epuzer ma piękny miauk, mógłby być solistą w kociej operze ). Dziewczyny nie śpiewają, mruczanki dyskretne są tylko uprawiane i tzw. wejścia modelek. Czasem te wejścia przeradzają się w popisy ekwilibrystyczne, szczególnie Sztaflik lubi takie numery. Tu wychodzę na parapety zewnętrzny  krokiem seksownym, ogonem miotam intrygująco na wszystkie dwie strony, a tu bach - zobacz jak potrafię stać na głowie! Nie wiem skąd  u Sztaflika takie zamiłowanie do usiłowania stawania  na czółku, ale namiętnie kocizna trenuje ten element  przedstawienia. Zaczęło się od zwyczajnego barankowania, główka coraz niżej w baranku wędrowała  a teraz to już takie popisy prawie cyrkowe. Oczywiście na głowie  nie stanęła, choć raz prawie się udało ( tylne łapki już były wysoko na szybie, łepek dotykał parapetu, Ciotka Elka podziwiała z otwartymi ustami, może i dobrze  że otwartymi to się kawą poranną nie zakrztusiła ).  Nie ma co, moje koty zachowują się  nieco osobliwie. A może tylko mnie się tak zdaje, a wszystkie  koty jak je lepiej  poobserwować robią dziwne dla nas rzeczy. Hym... tajemnica mundialu.

 Prasy zeszłotygodniowej postanowiłam nie czytać nabożnie, przeleciawszy ledwie okiem. Awitaminoza brzydkość mi zrobiła w kącikach ust i rżeć bezkarnie  nie mogę więc ryzykować nie chcę. Co do  naszej nowej  bitwy o prawdę historyczną to ona prawda leży pośrodku i  jak zwykle nie zadowoli  nikogo ( przedsiębiorstwo Holocaust będzie  twardo obstawało że miliard ofiar był a nawet dwa miliardy były a jedynie słuszni  Polacy  że nikt nigdy w kraju  nad  Wisłą żadnego  Izraelity  z zamiarem ukrzywdzenia nie tknął tylko  wszyscy szafy budowali do przechowywania - głupota niewarta  czasu na dociekania czyja racja  jest najmojejsza ), co  do  zdobywców Himalajów to ciszej się zrobiło nad  trumną bo sępy  poleciały żerować gdzie indziej. Dowiedziałam się z tego chybcikowego przeglądu  rzeczy najistotniejszej - zamknęli w Odzi  najbliższy nam  oddział ortopedyczny. No , zrobiło się groźnie -  wydałam mojej kamienicznej  geriatrii stanowczy zakaz łamania się. Nie  z prasy a z tzw. poczty pantoflowej doszło  do mnie info że nasz domowy doctore miał zawał serducha ( przy tylu etatach które obskakiwał wcale mnie to nie dziwi a raczej dziwi  że dopiero teraz go  wzięło i przytkało ) więc geriatria dostała kolejny zakaz, tym razem chorowania na cokolwiek.  I tak w morzu szalejącej  grypy trzymamy się twardo, siłą woli i popitką z tranu.

 Nie damy się, co najwyżej kaszelek potępieńczy nam  płucka  przewentyluje, siąpniemy nosem i posmarujemy wrednego zajadka - ot i całe  chorowanie na jakie  możemy sobie teraz pozwolić. Starsze dziewczyny, zarówno te  bliżej dziewięćdziesiątki jak i te w okolicach późnej siedemdziesiątki jak zawsze o tej porze roku bawią się  w coś co Małgoś - Sąsiadka nazywa zusowską ruletką. Obstawiają ile dostaną waloryzacji. Małgoś wyjaśniła mi  kiedyś tam że nazwa wzięła się ze skojarzenia z grą zwaną rosyjską ruletką, w wypadku zusowskiej  ruletki przegranym jest ten kogo trafi szlag kiedy zobaczy sumę o którą mu zrewaloryzowano emeryturę . He, he, he, chyba  będzie dobrze, dziewczątkom czarny humorek dopisuje. Jedyne co mnie niepokoi to Małgosiny brak chęci do  oglądania transmisji  sportowych.  Małgoś - Sąsiadka zawsze była zagorzałym kibicem, a od transmisji skoków narciarskich nie można jej było oderwać. Od pewnego czasu ogląda jednak tylko jakieś durne szpitalne seriale a sportu nic  a nic. Rozpytana  na okoliczność stwierdziła że nie może  absolutnie oglądać skoków albowiem ma protezę biodrową. Hym... przyznam  że argumentacja cóś słabo do mnie trafiła. Margarita wyłuszczyła mnie ogłupiałej z lekka że  seriale szpitalne średnio  ją interesują ale w tym wieku, jak stwierdziła, lepiej znać  na wszelki wypadek procedury medyczne niż klasyfikację skoczków. Taa, w tym szaleństwie  jest  metoda.

 No i tak się toczy nasz codziennik domowy, koty, geriatria z w kółko powtarzanymi numerami, wyrwane chwile na wyczytki, cholerna konieczność zakupu nowego paliwka do ogrzewania  tyłków kocich i tyłka własnego. Wieczorkami usypianie przy filmach (  oblookałam tzw. oskarowce - zachwyt mowy  mi nie odebrał, no może "Trzy  billboardy za Ebbing, Missouri" to jest  film do którego chętnie kiedyś tam wrócę ), czasem zasypianie nad książką. Rano, po przebudzeniu nasłuchiwanie czy już śpiewają kosy i wyczekiwanie  na przedwiośnie.  Bardzo intensywne wyczekiwanie, znaczy wyczekuję całą sobą.  Może gdyby  zima była prawdziwie zimowa tęsknota za wiosną nie była by  tak dojmująca ale  zimę mamy taką ćwierćzimiastą a nic tak mnie nie męczy jak ni to  ni sio. Dzisiejsze  fotki to kwitnące domówki ( zdaniem Ciotki Elki kwiaty jaśminu lekarskiego śmierdzą ) i przymrożone po  nocy  Podwórko.