Konsekwencje lenistwa pewnego kocura

Felicjan mnie znerowował, znaczy znerowawna okrutnie byłam  co jest intensywniejszą  formą zdenerwowania.  Gad jest leniwy i z tego powodu są z nim kłopoty.  Normalne koty ścierają sobie pazury na drzewach, drapakach czy tam innych przedmiotach, nasz Felicjan postanowił sobie zdzierać je tylko na mła.  Niestety ja cóś mało ścierna jestem, więc pazurki rosły.  Niektóre Felicjan poobgryzał ale jednego oszczędzał. Dlaczego  tego nie wiem, może  go pobolewał przy podgryzaniu a  może z czystej złośliwości? W każdym razie  ten pazurek rósł aż zamienił się w szpona który wbił mu się w pierwszą wewnętrzną poduszeczkę prawej łapy. Zauważyłam rano opuchniętą poduchę, oblookałam i  postanowiłam działać.  Włożyłam kota w rękaw szlafroka, na łepek zarzuciłam  ściereczkę i zabrałam  się do "rączki".  No Kochani, dobrze że jeszcze gałki oczne posiadam, taka  to była reakcja! Siniory już mi wylazły, podrapy się goją. Szpon rzecz jasna nieobcięty. Dzwonię  do naszego dohtora i dodzwaniam się na grecką plażę. Taa, dohtor  niestety nie może w tej chwili pomóc. Zażenowana tysiąckroć przepraszam, bo w końcu  ścigam człowieka na urlopie. Z adresem zapasowym jadę do lecznicy z tym gadem zwabionym do transportera na plaster wołowiny. Nawet nie chcę myśleć  co zrobię jak mu trzeba będzie jakiegoś usypiacza podać, po porannym posiłku i tej wołowinie. Na szczęście trafiam na fachowca,  Felicjan jest wzięty z zaskoczenia, szpon usunięty  błyskawicznie, antybiotyk podany, następna dawka w razie problemów dana do chałupy a ja  płacę rachunek. Osiemdziesiąt złotych polskich, taa, tyle kosztowało mła zaniechanie  higieny pazurów  przez tego rozpaskudzonego byka. Zagryzłam usteczka i zapłaciłam, wysłuchawszy jeszcze uwagi że Felicjan bynajmniej nie wydaje się łagodnym kastratem i współczuwania martyrologii pańci.

Już podczas oczekiwania na przystanku  wyliczyłam tej kociej  świni  ile to porcji wołowiny można kupić za osiemdziesiąt złociszy.  Wylizywał łapę i nawet na mnie  nie spojrzał w przeciwieństwie do starszej pani siedzącej obok.  Ona się  wgapiała, na szczęście okazało  się że ma psa ( znaczy na pewno też  gada do zwierząt ) i pies bywa czasem paskudny ( podgryza synową ). Nie czułam się znaczy totalną idiotką, bo ci od zwierząt jakby bardziej wyrozumiali. Przyjechaliśmy do domu, wylazł z transportera a ja nadal do niego wyćwierkiwałam uwagi na temat kosztów poniesionych przez jego zaniechanie.  Patrzał absolutnie nierozumiejącym wzrokiem, czepiałam  się  chodzącej  niewinności. Poszłam sobie zrobić herbatę i kiedy z nią wróciłam do pokoju  natentychmiast ogarnął mła  wkurw - Felicjan właśnie ostrzył sobie pazury na  wyściełanym siedzisku krzesła!  Krzesło jest w stanie opłakanym,  po tym ostrzeniu wymaga roboty tapicera.  Jeżu skąd ja wezmę na to kasę?!  I skąd wezmę dobrego tapicera?! Ryknęłam wściekle na to durne futro a ten bezczelnie odmiauknął.  Niemal słyszałam to jego "Przecież chciałaś  żebym ostrzył!".  Ruszyłam w jego stronę ale on szybko  ewakuował się do Babci  czyli Małgoś - Sąsiadki. Tam pokazywał łapkę  i w ogóle robił przedstawienie  "Inwalida starający się o rentę". Rano był podejrzanie opuchnięty w okolicach brzuchola ( łapka za to otęchła ), znaczy pewnie granie kaleki  mu się opłaciło. Teraz udaje  miłego kota ale ja swoje wiem. To jak z tego druczku na kosmetyczce z wizerunkiem kota - "Cienka osłona z udawanej słodyczy - wnętrze  - chaos i zniszczenie". Taa, cały on. Postanowiłam być z nim na "pan", niech poczuje  ten chłodek ode mnie bijący. Żadnych skakań na klatę kiedy leżę sobie w wyrku, przymileń i w ogóle.  Najwyższy czas na kocurowe refleksje nad stanem konta pańci przekładającym  się na jakość  kociego żarcia.

Dzisiejszy wpis ozdabiają prace Yūko Higuchi, ilustratorki i zarazem autorki książek co to niby są dla dzieci. Artystka ukończyła wydział malarstwa Tama Art University, swoje prace wystawia od roku 1999. Na łobabrazkach książkowych artystyczne działanie Yūko się nie kończy, współpracowała między innym z firmami odzieżowymi Emily Temple i Gucci. Kocim modelem najczęściej proszonym o pozowanie był i chyba jeszcze jest Boris, bardzo niedobry rudo - biały kocur. To pierwszy kocur z którym Yūko zamieszkała, jako dziecko i młoda osoba miała do czynienia wyłącznie z kotkami. Doświadczenie kocurowe z tych co to się pamięta dłuuugo, Boris to cóś taki charakterny jak Felicjan.