Podwórko październikowe

Jesień Panie tego, jesień prawdziwa  całą gębą.  Przebarwiają się liście drzew, na  Suchej - Żwirowej szaleństwo trawiasto - marcinkowe, ptocy przelatują  na "moim niebie" w różnych kierunkach, rano mglisty ziąb w południe cóś jakby skwar, kocyndry nabierajo ciała przed najzimniejszą z pór roku, niektóre to tak jakby czuły że zbliża się  tzw. zima stulecia a ja mam od czasu do czasu napady melancholii, które zwalczam gorącą herbatą i czasem nawet naleweczką. Alcatraz domaga się posadzenia  kupionych  wcześniej oczarów,  Małgoś - Sąsiadka domaga się dopieszczeń,  Wujek Jo, domaga się zrazów  wołowych, które dla niego wykonywam,   częściej niż raz w miesiącu (  "Poprzewracało się w dupie" jak to określiła  Cio Mary ),  ja domagam się większej ilości  czasu dla ogrodu. No każdy ma jakieś tam domagania. A jesień sobie trwa  w najlepsze, przebarwia, przytrawia i marcinkuje w  swoim własnym tempie, za nic mając mój brak czasu i bezczelne roszczenia rodzinno - sąsiedzkie. Chciałabym zatrzymać jak najdłużej się da  tę fazę jesieni, te nabierające ciepłych kolorów liście,  glorię traw i kwitnienie marcinków. No i tę pogodę, słoneczną i sprzyjającą ogrodowym pracom. Co prawda deszczyk mógłby troszki w nocy nawilżać glebę, po suszy każda kropla wody na wagę złota, ale w tej chwili i tak nie ma na co za bardzo narzekać. "Chwilo trwaj!" - że tak  klasycznie rzecz ujmę.

Sucha - Żwirowa przeżywa swoje wielkie chwile.  Moja podwórkowa rabata dwa razy w roku rwie  ślepia - pierwszy raz kiedy kwitną irysy bródkowe wszelkich kategorii drugi raz jesienią, kiedy zakwitają trawy i marcinki. Jak do tej pory nie udało mi się stworzyć na  niej  układu roślin który dawałby czadu latem. A może udało się tylko pogoda cóś nie sprzyjała i nici z planowanych olśnień wyszły?   Hym... sama nie  wiem, niby roślin latem kwitnących na niej sporo bo  i lawendy masowo występują i jeżówek wcale nie  jest tak mało ale letnia odsłona tej rabaty od lat pozostawia spory niedosyt  u mła.  Więc  to chyba nie tylko  kwestia pogody. Jednak październik Na  Suchej - Żwirowej to insza  bajka, chwile chwały trwają prawie każdej jesieni. W tym roku październikowa pogoda sprzyja prezentacji wdzięków, kolory skrzą się w słońcu a kiedy ono zachodzi, w chłodnym zmierzchu można jeszcze przez jakiś czas podziwiać białe pióropusze tworzone przez kłosy miskantów i powoli gasnące kolory rabaty.

Trawiasto czuję się w tym roku bardzo usatysfakcjonowana, nowe palczatki, stare przesadzone którym jednak  udało się w sporej części przeżyć, nowe ostnice. Sucha - Żwirowa wydaje się teraz  bardziej pełna  życia dzięki tym źdźbłom i kłosom  poruszanym przez wiatr.  Może to nie  "stjep" Ciotki Anielki czy Ocean Traw jak u tabazowej Krysi  ale już szumi i szeleści jak trzeba, oczka się "wpatrujo z lubościom".  W przyszłym roku należycie podrosną molinie, w tym roku cześć z nich już jest dobrze widoczna ale przydałoby się żeby jeszcze nabrały ciała.  Molinia kłosi się w sposób mało narzucający że tak zjawisko określę. To nie są ciężkie i dobrze widoczne kłosy miskantów, to delikatne, bardzo subtelne kłoszenie. Kępa  molinii musi być naprawdę sporych rozmiarów żeby wabić wzrok kłosami. Wówczas, po uzyskaniu odpowiednich gabarytów jest to kłoszenie przepiękne, zjawiskowe i po mojemu to niech żaden trywialny miskant niech się z kłosami nie przymierza do  molinii. Znaczy  na chwałę  molinii jeszcze sobie poczekam.

Oczywiście nie samą  Suchą - Żwirową Podwórko stoi, jakoś tak  prezentują się jeszcze Różanka Podokienna i rabata Podjarząbkowa.  jednak to jest właśnie jakoś a nie spektakularnie.  Dlatego dzisiejszy wpis  ilustrują głównie fotki z Suchej  - Żwirowej.