Na ten Nowy Rok! - z lekkim poślizgiem

Minął  rok 2018  i bardzo dobrze  że minął. Dla mnie był rokiem paskudnym bo pełnym pożegnań, o niektórych pisałam o innych nie,   nie chcąc nikogo z bliskich czytających moje wypociny dołować.  Nie będę  mile wspominała tego czasu zasnutego smutkiem jak duszącą mgłą. Starałam się  żeby złe do blogiego nie przenikało  ale chyba cóś za słabo bo zeszłoroczne wpisy są smętkiem podszyte. Nic to, trza nam egzystować póki się da i jeszcze czerpać tzw. doznania. Doznań pewnikiem będzie dostatek bo mamy rok wyborczy i polityczni będą szaleć i udawać że panują nad rzeczywistością.  Rzecz jasna śmiech na sali i opowieści dziwnej treści, żaden tam powszedni  real  tylko szum medialny bardziej  niż zwykle uporczywy będzie nam drażnił zmysły i powodował wkarwienie. A  problemy będą narastać i cóś mła się zdaje  że prosta zmiana rzundów to nie do końca jest remedium na one problemy. Nie wiem jak Wy ale ja  zaczynam mieć wrażenie że uczestniczę w przyjęciu na niestabilnym wulkanie, muzyczka gra, drinki roznoszą ale co i raz trzęsie się ziemia pod stopami i jakiś taki smrodek siarkowy się niesie. W związku z tym smrodkiem jedni goście potępiającą patrzą na innych gości ale odorek nie jest sprawą trawienia tylko zwiastuje coś znacznie bardziej groźnego. Normalnie franzokafikzm mła się robi jak się zacznie zastanawiać. W  najlepszym razie może być to zwykłym strachem przed zmianą  a w najgorszym to prawdziwym franzokafkizmem, przeczuciem złego. Oby było to  tym pierwszym. Dobra, dosyć  smętów.  Nie należy się dołować i nawet jak dookoła jadzenie trza znaleźć w sobie siłę i po prostu postarać się choć trochę lubić ludzi.  Nie piszę że kochać i w ogóle być jak  J Ch ale spróbować wykrzesać  z się pozytywne uczucia.  Myślę że tego bardzo nam  brakuje, sama u się widzę deficyty w tym względzie,  znaczy jad mła się ulewa z kłów coraz częściej.

Sylwester był domóweczkowy. Skromnie i cichutko, bez szaleństw i lajlajów. Co nie znaczy że bez odjazdów. Bawiłam  się  przednio co ostatnio wcale często się mła  nie zdarza. Niektóre obabrazki z naszego przyjątka na długo się zalęgną w mojej pamięci, to wiem. Przepona bolała od rżenia, główka bolała od nadużycia. Koty mimo zabezpieczenia czyli naszykowania drug ewakuacyjnych i schronów wcale się nie bawiły.  Sylwestra huczącego zniosły źle , a Felicjan nawet bardzo  źle. W Nowy Rok dopieszczałam i rozpieszczałam, znaczy zalegiwaliśmy w wyrze i każdy stworzeń jest  miziany ( Felicjan zażądał godzinnej sesji sam na sam, niedługo łysy będzie od tego głaskania ). Postanowień noworocznych ni ma, dobrze będzie jak nas nie ubędzie, z resztą sobie poradzimy powolutku. Co bym chciała dostać od  życia w Nowym Roku? Żebym się nie musiała z nikim żegnać! Żeby moi bliscy, ci co chodzą na dwóch nogach ale także ci co skaczą a niektórzy to nawet jakby fruwają ( skoki Szpagetki to niemalże lotopałankizm ) byli zdrowi i w jak najlepszej formie. Spokoju bym chciała, skrócenia listy takich tam zwykłych codziennych trosk no i zdrowia. Dla mojego ogrodu chciałabym trochę więcej czasu wygospodarować, że o tzw. środkach pieniężnych ledwie napomknę. Chciałabym jeszcze trochę pojeździć po świecie, póki mam na to siłę. Oj, dużo  bym chciała. Wam  czytającym moją pisaninę  życzę wszystkiego czego Wy sobie życzycie,  z lekkim opóźnieniem. Oby Nam się i w ogóle! Do życzeń dołączam cud orientalne motyle ( o autorach prac nic nie wiem, to kolejne wykopaliska z dysku ) bo wraz z nastaniem stycznia uaktywniło się we mnie oczekiwanie na wiosnę ( tak mła się robi co roku, zamiast cieszyć się zimą zaczyna odliczanie ).