Przewlekły styczeń

Styczeń mija, wlókł się długo i nie był miesiącem podczas trwania którego  optymizm z mła się wylewał uszami. Pogoda nie nastrajała jakoś mile,  huśtając i tak już rozbujany organizm mła od nagłych ociepleń do podstępnych przymrożeń. Szczęśliwie było przez jakiś czas biało, prawdziwie zimowo ale z powodu ogólnego syfu zawieszonego w powietrzu  ciężko było korzystać z uroków tzw. zabaw na świeżym powietrzu. Świeże powietrze w słoneczne, zimne dni mogło przydusić. Znaczy tradycyjne  miastowe narzekanie. Na moim osiedlu na którym przeważa zabudowa jednorodzinna i stare kamieniczki, większość  ludzi  opala domy węglem ( jakby się polepszyło znaczy  bo cóś mniej czuć palonego plastiku czy gumy ) i ten  palony węgiel inaczej wonieje niż węgiel  sprzed parunastu lat. Dym z tamtego starego węgla był paskudny ale to co czuć teraz to jakaś insza bajka, cóś jakby dymy wulkaniczne. W pogodne,   styczniowe dni  nawet koty nie chciały za długo bawić się poza domem. Z kolei kiedy robiło się nieco cieplej to albo dżdżyło albo wiało.  Powietrze lepsze  ale pogoda do spacerów niespecjalna. W związku ze związkiem i człowiek mało wychodził przyjemnościowo z domu, zima powoli zaczyna mła się kojarzyć z uwięzieniem w chałupie, przymusowym gawrowaniem. Wypadów po zakupy nie ma co zaliczać do wypraw przyjemnych bo nic z zielonego nie zostało w styczniu zakupione, śmieciowania  nie odbyłam a kupowanie bombek za 20% ich pierwotnej ceny nie zdołało mnie tak do końca zakupowo uszczęśliwić. Ech... nawet zakupoholizmowi nie  mogłam pofolgować! Snuję się niedotleniona, zła na całokształt, z poczuciem dodupności wszystkiego.

A przeca to tak nie jest że człowiek musi tonąć w  brei paskudnej, zimowej, miejskiej zupy, czas na dosłonecznienie. Poczytawszy na Agnieszkowym blogu o wyprawie z przyjaciółką i postanowiwszy zrobić sobie parodniową odskocznię od wszystkiego.  Mła sobie wyjedzie  z Mamelonem w kierunku południowym i będzie miała w dudzie wszystko zimowe. Przez parę dni zdoła naładować akumulatory i jakoś przeżyje do wiosny.  Chciałoby się wyjechać na nieco dłużej ale nie da się uciec od domowych i nie tylko domowych powinności.  Co robić, dobre i parę dni w cieplejszym klimacie. Jedyne  co mła teraz spędza sen z powiek to to co zwykle ją martwi kiedy wybywa z chałupy   na nieco dłużej - zachowanie Felicjana wobec Cio Mary, która ma niańczyć koty podczas  nieobecności stałej służby.  Wicie rozumicie, Felicjan potrafi pokazać że  jest  niezadowolniony a Cio Mary jest w o wiele większym stopniu spolegliwa wobec jego głupawych  życzeń  niż mła ( wiem, wydaje się niemożliwe ale tak jednak jest ) a z roku na rok zarówno paskudność Felicjana jak i spolegliwość  Cio Mary wzrasta. Może się dziać, mam nadzieję że po powrocie zastanę wszystkich w całości i nieobrażonych "na śmierć". W robocie jest kolejny wpis o roślinach występnych ale cóś  ciężko mi  idzie ( hym... chciałabym żeby merytorycznie był w porzo a to  zawsze oznacza więcej siedzenia i sprawdzania, a mła się jakoś tak akurat nie chce siedzieć i sprawdzać - leniwieje ). Bezczelnie przyznaje że zamiast pilnego studiowania wszystkiego możliwego o roślinie występnej, mła  sobie oglądała najnowsze irysy z Mid -  America i tylko dlatego nie snuła przy tym zbożnym zajęciu planów zakupowych bo  w tym roku czeka ją kolejna większa inwestycja kamieniczna ( co dla mła oznacza sporo roboty i co gorsza spore wydatki ).  Irysy piękne, nawet Mamelon przy jednym takim się rozmarzyła ale wydatek kamieniczny jest konieczny i pieniążki w tym roku przeliczane są na metry miedzianego kabla. Jak dobrze pójdzie to mła najwyżej ze dwa, trzy  iryski pozyska dla zaspokojenia  kolekcjonerskiego głodu i na tym szlus. Mła nie powinna narzekać, roślin w ogrodzie u niej masa i choć mła ciągle by cóś tam jeszcze dosadzała to w porównaniu do inszych ogrodów u niej rośnie taka ilość taksonów  że ze trzy parki by  obdzieliła i jeszcze na skwerek by zostało.

Oblookałam sporo nowych filmów od dzieł wiekopomnych do obrazków skupiających wzrok.  Jak to ze wszystkim - niektóre filmy naprawdę niezłe , insze nie zachwyciły mła mimo tego  że pretendują do nagród i w ogóle hity ( taa...shity albo i gorzej bo poprawne do bólu ).  Mła podobały się filmy takie jak odjazdowy dla mła  ( klimatyczny bo smacznie wykorzystujący  nie tyle nawiązania do inszych  filmów co do historii społecznych zmian utrwalonych w pop kulturze ) "Bad Times at the El Royale", zrobiony zgodnie z najlepszą tradycją włoskiego kina "Dogman"  czy  pokrzepiające serce   i niespecjalnie angażujące umysł oglądadło dla pań  "Ella Schön". Filmy o rodzących się gwiazdach jak i o tych co już zaistniały mła sobie  obejrzała ale już je wywaliła z pamięci bo to nie było coś co warte jest zachowania.  Oblookany został też najnowszy film Larsa von Triera, manieryczny jak późna  Violetta Villas i zaledwie cichym szeptem  do mła  przemawiający.  "BlacKkKlansman"  nie powalił, może mła spodziewała się zbyt dużo po tej historii a to tylko "kolejny Spike Lee". Trochę  szkoda  bo historia o mieszanym rasowo zespole  agentów rozpracowujacym Ku Klux Klan miała potencjał. Tylko z  tych możliwości wyszła taka sobie opowiastka mało kręcąca. Mła woli takie historyjki  jak  "The Sisters Brothers" czy "Bad Times at the El Royale", z klimatem. Hym... gdyby mła  miała przyznawać nagrody i wyróżnienia to całkiem inaczej by to wyglądało niż  przyznawanie Złotych Globów na ten przykład. Niestety nikt mła do żadnego jury nie prosi i dlatego nagradzane są jakieś nieprawdziwe i głupawe o Boskim Fredim opowiastki dla grzecznych dzieciów a nie  dobry, krwisty  kawałek  kina. Teraz mła czeka na  kolejne trzy oscarowe filmy które  umyśliła sobie obejrzeć i stara się nie mieć  zbyt wielkich oczekiwań coby się  nie rozczarować. Oczekując ogląda sobie nasz polityczny serialik,  obecnie na  monitorze są "Dwie Wieże", potem pewnie będzie  "Powrót Króla".  Mła jednak  to niezbyt bawi bo zna już tę historię. Wolałaby oblookać cóś nowego.

Dzisiejszy wpis ozdabiają takie małe dziełka sztuki z czasów  kiedy  kończyło sie już Art Noveau a nie zaczęło  jeszcze na dobre Art Deco. Niektóre są wcześniejsze, inne są późniejsze ( jak te z dwóch ostatnich fotek )  ale mają jak to się  określa "cechy stylu"bo  przeca sztuce tak naprawdę twardych czasowych ram narzucić się nie da. Dwie z prac są anonimowe, ta  tapetka  na pierwszej fotce i  chyba cóś włoskiego na drugiej, dwie pozostałe  prace to ilustracje książkowe autorstwa Virginii Frances Sterrett ( niestety bardzo krótko  tworzyła, zmarła w wieku 31 lat na gruźlicę ).