'Belle Issis' - długo wyczekiwane kwitnienie róży

'Belle Issis', piękna  Izyda - jakże tajemniczo to brzmi. Rzeczywiście jest sporo tajemnic związanych z tą boską różą. Zalicza  się  ją do róż  galijskich ale taka z niej róża galijska jak z kundliszonka rasowy okaz. Wyhodował ją około 1845 roku wielce zasłużony dla świata różankowych Louis Parmentier,  belgijski hodowca któremu zawdzięczamy wiele pięknych odmian. Ponieważ sukces jak wiadomo ma wielu ojców ( a porażka to nawet matki ni ma ) do uczestniczenia w powstaniu tej  odmiany pretenduje wiele róż. Najpoważniejszą kandydatką do "uznania za rodzinę" jest Rosa arvensis. Róża pnąca czyli Rosa arvensis to bardzo stary takson, najprawdopodobniej grupa róż alba wywodzi się z tego gatunku. Na początku XIX wieku wyselekcjonowano w Szkocji grupę odmian róży pnącej zwaną różami Ayshire, cechujących się dużą mrozoodpornością, małymi wymaganiami glebowymi, bardzo dużą odpornością na choroby i suszę. To właśnie z tej grupy róż wywodzi się najprawdopodobniej jeden z przodków 'Belle Issis'. Podejrzewa się tez że gdzieś tam u zarania w genealogii tej róży pojawiła się jakaś róża stulistna Rosa centifolia , jaka tego nie wie nikt. Za pokrewieństwem z różami Ayrshire przemawia zapach mirry, charakterystyczny dla kwiatów z tej grupy. 'Belle Issis' jak przystało na egipską boginię pachnie mirrą. Zapach ten przekazała swoim potomkom ( 'Constance Spry' i mnóstwo austinek to potomkowie tej róży, można rzec że na niej właśnie oparto program hodowlany róż angielskich ). Jak widzicie odmiana ma kwiaty jasnoróżowe, dość nietypowe dla róż galijskich, których kwiaty są przeważnie ciemniejsze i mają bardziej wysycone barwy. Kwiaty są dość płaskie, płatki układają się w charakterystyczne ćwierćrozety. W środku kwiatów zielone oczko tzw. button eye. Płatki robią się coraz jaśniejsze ku brzegom kwiatu. 'Belle Issis' nie jest straszliwie upakowana płatkami, kwiaty mają ich 17 - 25, średnica kwiatów dochodzi do 8 cm. Krzew osiąga wysokość od 90 do 180 cm a szerokość to na ogół cóś pomiędzy 90 a 120 cm. Teraz uwaga! O ile róża ta rośnie na własnych korzeniach ( nie jest szczepiona ) to lubi wędrować po ogrodzie. Taka cecha po "prymitywnych przodkach", he, he, he. Nadaje się do uprawy  nawet tam gdzie jest zimą mroźno, zaleca się jej uprawę od strefy 4b do 8b. Dla mła najbardziej  niesamowitą cechą tej róży jest jej zapach!