Codziennik - kiepskie zakończenie paskudnego tygodnia

Gryplany ogrodowe były,  troszki zrobiłam ale za długo nie porobiłam. Czułam że ten tydzień zakończy się z przytupem, no i wyczułam czające się złe. Ciotka Elka zemdlała na spacerze, na który na szczęście udała się z Włodzimierzem. Omdlenie okazało się zapaścią, Ciotkę Elkę na tempo zaigłowano substancją działającą z kopa i nawadniano coby przywrócić normalne ciśnienie  i je utrzymać. Do ogrodowania nie miałam głowy bo Ciotka Elka twardo postanowiła nie dać się zamknąć w szpitalu, żeby, jak to określiła, móc kontrolować sytuację. Ani córka, ani ukochana wnuczka nie były w stanie Ciotki Elki przekonać do zostania pod medycznym nadzorem, Ciotka Elka po prostu bała się zostać w szpitalu. Nie wiem czy słusznie czy niesłusznie, nie oceniam wychodząc z założenia że każdy swój rozum ma i nim się w życiu kieruje. Nie dałam się wciągnąć w " Ty jej wytłumacz". Na jutro Ciotka  Elka ma umówioną wizytę u medyka i ma za zadanie zeżreć tyle leków i tyle płynów w siebie wtłoczyć żeby do tej wizyty dotrwać. Małgoś jakoś nie poczuła się zdetronizowaną królową schorzeń wszelakich, tylko autentycznie się zmartwiła, Ciotkę Elkę zna od małego brzdąca. W związku z tym mła musiała obniżyć Małgosine ciśnienie. I tak kończy się ten paskudny tydzień. Uff... W ogrodzie zrobiłam na chybcika zdjęcie kwiatów śnieżyczki 'S. Arnott'. Pod spodem zamieściłam fotkę porównawczą,  ten kwiat z większym zielonym znamieniem, to śnieżyczka Elwesa Galanthus elwesii.

Usiłowałam coś robić w domu, uświadomiłam sobie bowiem że chyba za niedługo będą święta, ale szczerze pisząc cóś słabo to porządkowanie mła szło.  Tak po prawdzie to mła dziś wszystko leciało z rąk z tych nerwów, zbiłam dwie miseczki i szklankę. Postanowiłam więc że zrezygnuję z porządków i przesadzania asparagusa, które miałam w planie. Doniczki nie są tanie, strach ryzykować utratę tak dużej  jak ta, która ma być domkiem dla korzeni asparagusa. Do kaktusów i innych sukinkulentow też lepiej żebym nie dochodziła w tym stanie nerwów, najlepiej byłoby pójść spać i przespać zły czas ale szansy na to żadnej bo mła nie zasypia, kiedy jest mocno znerwowana. Jedno co dobre z tych nerwów że ciśnienie mła tyż się podniosło ze stanów zdychawczych do wysokich, czyli do wartości takiego normalnego dla zdrowych ludzi ciśnienia. Mój boszsz... niech już minie ta cholerna "szpitalna" zima, która zabrała nam miesiąc temu Wujka Joe.

Wczoraj zrobiłam fotki opalom, moim ukochanym kamulcom. To za sprawą wpisu na ich temat na blogu Romi. Romi  pisze  nie tylko o opalach, kwarce bardzo przejrzyste jak i te przejrzyste mniej też zostały solidnie opisane. Opale od zawsze mła fascynowały, ponieważ są takie nieokreślone. Mówi się opal ognisty a on łamie światło  pokazując niespodziewanie zieloną barwę. Błękitne opale potrafią mieć parę barw zatopionych  w tym błękicie. Niektóre plamy cooloru są tak duże że kamienie zyskują nazwę arlekinów. Mało który kamień, oszlifowany jak kaboszon, bez pomocy faset, tak pięknie łapie i łamie światło. Za opalami się ciągnie legenda "kamieni nieszczęśliwych", dla mła to  bajka bo jej zakupy opali przynosiły zawsze dobre samopoczucie, które chyba przyciągało rożne życiowe fuksy. Może powinnam zacząć oszczędzać na zakup choćby najmniejszego kamyczka, w celu przerwania złej passy?