Wakacje w Milano i okolicach

Mediolan przywitał mła odjechaną bryłą Stazione di Milano Centrale i kwitnącymi paulowniami. Dworzec będący mieszanką stylu secesji zwanej we Włoszech stylem Liberty i Art Deco nadętego mussolinizmem daje po oczach. Od razu wiedziałam że w zabieganym Milano czekają mła zaskoczki. Pierwszą była najdroższa pizza świata w knajpce nieopodal dworca. Jeżeli kiedyś rzuci Was do Mediolanu i koniecznie, ale to naprawdę koniecznie będziecie musieli coś zjeść bo inaczej padniecie, to resztką sił doczołgajcie się do metra, które dowiezie Was w bezpieczniejsze dla kieszeni rejony. Dla Waszych kubków smakowych też bezpieczniej, chyba że przepadacie za pieczarkami i karczochami z zalewy zapiekanymi z ciastem. Cholera, w tej straszliwej knajpie tylko personel sali był świetny, kuchennych za to należałoby postawić przed plutonem egzekucyjnym  za masakrę dokonywaną na potrawie południowowłoskiej proweniencji. To musiała być zemsta północnych na terroni, mła nie może znaleźć inszego wytłumaczenia dla takiego skopania samograja kulinarnego jakim jest pizza. Straszliwość równa pizzy, którą mła była torturowana w Płocku! W Italii! Na szczęście katowanie żarłem zdarzyło się nam tylko raz, Mediolan jest miastem życzliwym kulinarnie i można w nim zjeść dobrze i niedrogo  ( na pewno w takiej zwykłej knajpce nie drożej niż u nas, wieści o mediolańskiej drożyźnie są przesadzone ).

Zwiedzanie przez nas Mediolanu było turystyczną klasyką, żadnych odchyłek od normy bo czasu mało a do zobaczenia dużo. Dlatego nie spodziewajcie się odkrywania uroków Brery, Moscovy czy Chinatown. Oczywiście jak każden klasyczny turysta mła odwiedziła Duomo, bo być w Mediolanie i nie widzieć katedry to jak być w Rzymie i nie widzieć papy. Mła co prawda  była w Rzymie parę razy i człowieka w bieli papieskiej nie widziała ale mediolańska Duomo to jednak cóś bardziej wyjątkowego niż kolejny facet z numerkiem będący szefem Watykanu ( mła nie jest istotą religijną ).  Oglądanie staruszków a oglądanie kamiennej konstrukcji to jednak całkiem insza inszość i mła karnie podeptała za tłumem coby sławną katedrę zobaczyć i nawet wleźć na jej kalenicę.

Z dachu katedry mła wraz ze stadkiem podziwiała panoramę Mediolanu, głównie tę z Alpami w tle i konstrukcję zarówno samej katedry , jak i wzniesionych koło niej i na niej misternych rusztowań, urodą niemal dorównujących budynkowi. Katedra, jak i widok z jej dachu warte są chwil grozy, które mali ludzie przeżywają kiedy wpadają w tłum zdecydowanie od nich wyższych osobników. Udało nam się nie być rozdeptanymi, bowiem na schodki strachu prowadzące na dach wybrałyśmy się jeszcze dość wcześnie, zanim pokrzepieni południowym posiłkiem zapragną zdobywać szczyty. Jak dla mła i tak było tłoczno ale do zniesienia. Schodki strachu są dlatego zdaniem mła schodkami strachu, bo trza po nich wchodzić w określonym tempie,  bowiem  z dołu bądź z góry przy schodzeniu napiera tłumek i chwila na złapanie oddechu nie może być zbyt długa. Jak serduszko słabe  lepiej nie ryzykować. Mamelon i mła stare rury są i co i raz się zatrzymywały i dyszały jak karpie wyciągnięte z wody, starając się wtopić w ściany żeby inni wchodzący mogli je minąć. Wyrozumiałe uśmieszki były słane w naszym kierunku ale spoko, potem mijałyśmy uśmieszkujących wgniecionych w ścianę i cóś ciężko dyszących, katedra w końcu konstrukcyjnie gotycka i mimo tego że bardziej  horyzontalna niż gotyckie katedry północy Europy, swoją wysokość ma.

 

Kiedy już wlazłyśmy na górę okazało się że winda jednak działa, któren to fakt  ten mały gnojek Dżizaas ukryła przed nami żebyśmy "troszkę potrenowały". Taa... postanowiłyśmy z Mamelonem w cichości,  acz jednak wspólnie że naplujemy Dżizaasowi do cappucino żeby wincyj pianki miała. Solidniej o katedrze będzie kiedy indziej bo to temat na kobyłę, przedreptałyśmy ja wzdłuż i wszerz a w ramach dokształcenia poszłyśmy jeszcze do muzeum katedralnego, żeby pokumać jak i co. Po tym byłyśmy z lekka skołowane a to dopiero był początek zwiedzania. No ale katedrą w zasadzie skołowana jest większość turystów, co widać na jednej z załączonych fotek - wyciągaj szyję i podnoś głowę  i zanoś modlitwy do patronki katedry coby kręczu nie dostać. Dom de Milan, jak nazywają katedrę  w Lombardii, powoduje wgapianie przewlekłe.

Obok Duomo Santa Maria Nascente di Milano wznosi się insza katedra, świątynia handlu czyli Galleria Vittorio Emanuele II, która łączy Piazza Duomo z Piazza della Scala ( takie combo religijno - handlowo - muzyczne mają w Mediolanie ). To jedno z pierwszych nowoczesnych  centrum  handlowych na świecie, przodkini naszych poczciwych galerii miejskich. Bardziej elegancka niż  średniowieczne kryte dachem stoiska sklepowe czy wschodnie bazary, cóś w rodzaju muzeum luksusu dla tłumów, które się po niej przechadzają. Mediolan już w średniowieczu miał zadaszone przejścia pomiędzy placami czy ulicami. Prawie nic  z tych dawnych arkad pokrytych dachami się nie zachowało, np. arkady Figini zostały wyburzone po to by można było wznieść Galleria Vittorio Emanuele. W XIX wieku na zachodzie Europy zaczęto budować olbrzymie, przeszklone galerie handlowe, takie jak: Vivienne w Paryżu i Burlington Arcade w Londynie. W Mediolanie była co prawda Galleria de Cristoforis ale dla ambitnych milanesi to było cóś mało. Torino i Bolonię należało zostawić daleko z tyłu, więc pokombinowano z wywłaszczeniami, nazywając przyszłą galerię królewskim imieniem, co pomogło w uzyskaniu królewskiego dekretu w sprawie wywłaszczeń i urządzono loterię na rzecz pokrycia kosztów budowy. Następnie odbyły się trzy konkursy architektoniczne i w końcu zdecydowano się na realizację projektu Giuseppe Mengoniego. Po przyznaniu kontraktu na budowę angielskiej firmie City of Milan Improvements Company Limited, 7 marca 1865 roku w obecności premiera, dyplomatów, władz miejskich, w tym rzecz jasna burmistrza Mediolanu Antonio Beretty, odbyła się uroczystość wmurowania kamienia węgielnego przez samego Najjaśniejszego Wiktora Emanuela II.

Budowa galerii niby szła gładko, już po trzech latach Najjaśniejszy mógł przeciąć wstęgę ale ci co budowali nie wyszli na tej budowie zbyt dobrze. W 1869 roku firma zlecająca budowę zbankrutowała, co zmusiło gminę do przejęcia galerii za sumę ówczesnych 7,6 mln lirów. Faktyczne zakończenie prac nastąpiło dopiero w  roku 1878, kiedy ukończono  łuk wejściowy i północne portyki Piazza Duomo. Giuseppe Mengoni nie mógł jednak zobaczyć oficjalnej inauguracji całej zaprojektowanej  przez siebie galerii, gdyż podczas rewizji robót 30 grudnia 1877 roku był spadł z rusztowania, choć wielu twierdziło że nie spadł a skoczył. Hym... jeżeli rzeczywiście popełnił samoubijstwo to raczej  nie z  przyczyny tego jak zrealizowano jego projekt, bo wyszło nieźle, choć nad przeszkleniem pracowano jakby to tor z przeszkodami był. W latach 80 XIX wieku  galeria zyskała miano in salotto di Milano  czyli  "salonu mediolańskiego", bywało się tam w  eleganckich restauracjach, kawiarniach, sklepach, przechodziło się do opery, do katedry. Obserwowało zapalanie lamp gazowych a potem podziwiało elektryczność. W galerii do dziś funkcjonują czynne wówczas przybytki handlu, jak stara księgarnia,  czy restauracje i kawiarnie:  Caffè Campari, Caffè Savini - założoną jako Caffè Gnocchi - oraz Caffè Biffi.

Jak  życie salonowe  to i polityka, w galerii bardzo szybko zrobiło się  gorąco od politycznych sporów,  na czym głównie ucierpiało oszklenie obiektu. W galerii przylegającej do głównego placu miasta, odbywały się wręcz bitwy  między demonstrującymi a wojskami rządowymi, naprawdę się działo. Pierwsza demonstracja w tym miejscu  odbyła się  jeszcze przed ukończeniem galerii, w 1867 roku, z okazji aresztowania Garibaldiego. W latach 90 XIX wieku rozpoczęły się na poważnie demonstracje robotnicze, data 1 maja oznaczała możliwe żniwa dla szklarzy. W 1898 doszło do zamieszek z powodu wzrostu cen chleba. Jak było ostro można sobie uzmysłowić czytając słowa naczelnego "Corriere della Serra",  Eugenio Torelliego Violliera - " Widzę  rzeczy, które przypominają mi Burbonów".  Prorocze to było bo pokłosiem pacyfikacji protestów była śmierć Umberto I, króla Włoch,  z ręki anarchisty Gaetano Bresci i totalna zmiana świadomości na północy Włoch, ta część kraju stała się wówczas tym co dziś rozumiemy pod pojęciem  Zachód. Zmiany doprowadziły do głębokich podziałów w samych Włoszech, północ daleko odjechała od południa. Jednakże  to nie zamieszki mediolańskie,  ani bitwy przyszłych fasci były przyczyną największej do czasu nalotów alianckich szklarskiej  katastrofy w galerii.  W roku 1874 gwałtowne gradobicie zniszczyło szyby w sklepieniu.

 

Tak łażąc po galerii, wśród sklepów Louisa Fiutona i salonów Srady, człek się zastanawia nad chichotem historii. No bo wicie rozumicie, w tych galeriowych kawiarenkach, księgarniach to spotykali się bojownicy o godność człowieka pracy, ci spod znaku czerwonej flagi, jak i ci od brunatnych koszul. Marinetti manifesty futurystyczne przygotowywał, Toskanini się politycznie zapluwał a Fasci Italiani di Combattimento, protoplastkę partii faszystowskiej we Włoszech, zakładało między innymi pięć osób wyznania mojżeszowego. Najwyższy ma naprawdę dziwne poczucie humoru,  o czym powinni pamiętać wszyscy tzw.  aktywiści. Oczywiście nie pamiętają, bo pamięć cóś pusta, aktywizmem zajęci a nie naukami płynącymi z naszej historii, którą by trza, qurcze, przyswoić, co czas zajmuje a przeca aktywizm tyż czasu wymaga i lepiej być aktywnym niż się uczyć by zrozumieć.

Natury ludzkiej się nie zmieni, można co najwyżej w nikłym stopniu korygować zachowania. Dlatego McDonald nie zalągł się był na stałe w Galleria Vittorio Emanuele II, kusi za to serwisik u Prady. Galeria miała być "lepszym miejscem" i nadal jest, egalitaryści jak na razie w odwrocie. Jednakże to nie w galerii mła miała napady chciejstwa, nawet nie w sklepie Princess and Prince Dog's Fashion World Milano, widocznym na dwóch górnych  fotkach, ale w perfumeriach, których w mieście jest od jasnej Anielki. Cudem się powstrzymałam i dobrze,  bo jak wiecie skleroza u mła postępuje i robi się coraz bardziej kosztowna. Mła zadowoliła się  oglądaniem, tłumacząc sobie samej że skromność nie oznacza wcale bylejakości i zadupnictwa. Najlepszy przykład macie na pierwszej fotce na dole, ten budynek, który mógłby stać w każdym europejskim mieście rozbudowywanym w XIX wieku, zarówno w Wiedniu jak i w Radomiu, to nic innego tylko opera La Scala.

A pompa i rozmiary to szalecik dla gołębi, więc bez napinki i szalonych wydatków, choćby nie wiem jak nęciły oko buciki ( znów wchodzą w modę baleriny, najbardziej pożądane są zdawa się takie ze szpicem, na szczęście mła w nich zawsze paskudnie i woli jak bucik ma cóś pod  pietą ), jedwabne chusty słusznych rozmiarów i w horrendalnych cenach, czy niszowe perfumy.  Mła się jednakże nawąchawszy a to głównie z powodu poszukiwania zapachu dla Sławencjusza, co okazało się zadaniem niewykonalnym  z racji niesprecyzowanych do końca oczekiwań Mamelona. Choć nie wiem czy właściwym jest  określenie niesprecyzowane. Zaczęło się pół niewinnie od wąchania smug zapachu ciągnących się za facetami mijanymi  na ulicach. Mamelon wyczuwała to czym zamierzała skropić Sławencjusza a co było eleganckie i zarazem  zmysłowe i świeże oraz zawierało coś co określiła jako "techniczną nutę".

Polowanie na męski zapach kiedy nie masz bladego pojęcia o nazwie produktu, producencie a wiesz tylko jak pachnie mijający cię na ulicy facet,  to jest zadanie dla psa tropiciela a nie zwykłych kobit,  ale zachęcone wizją przemiany Sławencjusza w Marcello poszłyśmy na łów. Za główną siłę węchoznawczą robiła Mamelon, jako użytkowniczka Sławencjusza skropionego odpowiednimi profumo. Niestety, ciągle coś było nie tak, za gorące, zbyt korzenne, przygnębiająco ziemiste, wściekle lawendowe, zimne jak oczy Wujka Wowy podczas syberyjskiej zimy i po zakręceniu kurków gazowych, z lekka strupieszałe jak dwóch ostatnich amerykańskich prezydentów, plastikowe jak Berlusconi, mydlano - pudrowe  jak światowa gospodarka, apteczne nie przekładające się na apetyczne, no nie takie. Najtrudniejszą do rozpoznania okazała się "techniczna nuta", która miała być papierem albo skórą albo czymś pośrednim. Po pewnym czasie mła zaczęło się wydawać że trza ekstrahować zapach z jakiego mijanego Włocha, to będzie bardziej proste niż kupowanie męskich perfum z "techniczną nutą". Przepytywać nie ma co, zapytany przez nas facet w perfumeryjnej firmie wybierał zapachy typu daj macho maczetę i bezczelnie uważał że takie są najwłaściwsze dla mężczyzny. Ze sprzedawczynią w jednej z perfumerii poszło nam nie wiele lepiej, zrozumiała że chcemy zamienić ropucha ( Sławencjusz nie jest żadnym ropuchem, to miły dla oka, ucha i nosa facet ) w kogoś takiego jak latin lover.

Chyba kobitka była po przejściach bo oprócz próbek  perfum dostałyśmy w gratisie opowieść o tym jacy to paskudni są włoscy faceci. Jakie to z nich sieroty, jacy męscy po wierzchu a jak trzeba się sprężyć i coś załatwić, albo, nie daj Boże, popracować to doopy wołowe i to takie, które ciągną się za stadem. Większość to mammoni potrzebująca opiekunek a nie dorośli ludzie. No cóż, pokiwałyśmy współczująco głowami nad tym upadkiem włoskiej męskości, Rudolfami Valentino dla ubogich, pokrzepiająco napomknęłyśmy że polscy panowie to tyż żadne orły, sokoły i wąchałyśmy dalej. Niestety wylazłyśmy bez profumo dla Sławencjusza, choć mła wywąchala parę fajnych kompozycji. Między innymi taką w której zdziwnie połączono lawendę z wanilią. Jednakże nie tak całkiem na pusto nam się wyszło z tych poszukiwań perfum nieznanych, po kolejnym wąchaniu ziaren kawy, Dżizaas wyczuła zapach dla siebie, bardzo przyjemną kompozycję z gorzką pomarańczą w roli głównej. Niebanalny, letni zapach. Także przynajmniej za jedną z nas będą się ciągnąć mediolańskie wonie. Mamelonowi  i mła  zostały jedynie próbniki i wspomnienie nieokreślonej "technicznej nuty" snującej się po mediolańskiej ulicy. Mój boszsz... jakże to proste wszystko  było w czasach, kiedy polscy faceci skrapiali się "Przemysławką".

Mediolan żyje inaczej niż Rzym czy miasta Sycylii, jest zabiegany. Poranne espresso przy kontuarze wypija się w biegu, zdecydowanie więcej spokoju jest w popołudniowym piciu aperoli. Generalnie się biega i spieszy, nadając przy tym bez  przerwy w komórki.  Tylko turyści się snują po ulicach, miejscowi wiecznie czymś zajęci.  W Mediolanie z byle czym nie wystąpisz, nawet uliczni grajkowie starają się o oprawę występów, tu nie da się grać inkaskich kawałków  bez towarzystwa sztucznej lamy.  Trzeba wyglądać, nigdy nie wiesz człowieku kiedy trafisz  przed obiektyw.  Niespodziewanie zamrzesz w pobliżu przejścia dla pieszych na którym anorektyczna modelka prezentuje tórebkę znanej marki a ekipa trzaskająca fotki szaleje, bo słońce nie takie jak trza, wiatr włos rozwiewa nie w tę stronę i wogle to gdzie podziała się ruda makijażystka a państwo to przechodzą teraz, presto, presto!

Wyłazisz z udostępnionej zwiedzającym części konwentu a tu znów presto, presto bo dron z kamerką już naszykowany a reżyser pokazuje młodziutkiej aktorce jak powinna podskakiwać i biegać. Nie ma to jak widok  zażytego pięćdziesięciolatka grającego nastolatkę, człowiek paczy i nie dowierza. No ale człowiek ma się nie ociągać, presto, presto, kręcimy. Turyści na bok, kamera, akcja! A tu nagle z boczku jak Filip z konopi wyskakuje na rowerku niemłody pan w kasku i okularkach. Wśród gromkich ryków popierających wydawanych przez przepędzonych turystów, przejeżdża przez cały plan filmowy psując ujęcie z drona. Ekipa filmowa jak jeden mąż  wpatruje się w niego wzrokiem bazyliszka, najmocniej subtelna dziewczynka, zwiewna jak tancereczka wycięta z papieru. Siedziałyśmy na ławce nieopodal pół godzinki, kiedy odchodziłyśmy pierwsze  ujęcie jeszcze nie zostało nakręcone ale za to zdawa się reżyser był bliski apopleksji. Oczywiście to nie jest tak że w Mediolanie nie ma miejsc spokojnych, niemal pustych krużganków, zieloności wszechogarniającej i zapachu stęchlizny w starych kościołach.  Jednakże mła wydawa się że nie występują one aż tak powszechnie jak  w tych włoskich miastach, które odwiedziła. Mediolan jest gwarny, spieszący się, zabiegany. Odpoczywa w dni ustawowo wolne, za to wtedy dolce far niente.

Jak  mła już  była w Mediolanie  to nie mogla podarować mediolańskim pinakotekom. Z trzech obejrzała dwie, potupałyśmy do Pinacoteca Ambrosiana i do Pinacoteca Brera. Obie wizyty były warte grzechu i wydanych euro, w Pinacoteca Ambrosiana jest Kodeks Atlantycki, niezły Leonardo, bardzo dobre Tycjany, Bottilcelli  i Jan Breughel w szczytowej formie i Caravaggio, w Pinacoteca Brera Andrea Mantegna,  Bramante, Rafael, Bramantino, Pierre della Francesca, Veronese, Tintoretto, Moroni, Rubens, Hayez, Caravaggia "Chrystus w Emaus", którego zawsze chciałam zobaczyć. W tejże pinakotece dowiodłam Dżizaasowi że veduta vedutcie nierówna. Antonio Canale  malował pocztówki a Francesco Guardi wielkim malarzem był. W Pinacoteca Brera Dżizaas odkryła też Crivellego, co mła skwitowała dość bezczelnym lepiej późno niż wcale. Zadziwiające  jak wielu z dobrych malarzy jest kompletnie nieznanych. Mła cieszyła się tym muzeum głównie Veronese i Modiglianim.

Oczywiście nie można być w Mediolanie jako klasyczny turysta i nie poleźć do Santa Maria della Grazie żeby zobaczyć jedyny mural Leonarda, który dotrwał do naszych czasów. Co prawda dostanie się do refektarza w którym jest malowidło jest z tych hardcorowych, trza okazać się dokumentem tożsamości i przejść kontrolę bezpieczeństwa, swobody ni ma. W towarzystwie dzieła można przebywać jedynie  kwadrans, żeby nie zaszkodzić mu swoimi wyziewami. A wszystko przez to że Leonardowi nie chciało się malować al fresco! Po Santa Maria della Grazie darowałam Mamelonowi i Dżizaasowi oblookanie Pieta Rondanini, ostatniej, niedokończonej rzeźby Michała Anioła wystawianej  w Castello Sforza. Cóś trzeba zostawić na inszą okoliczność, jakby co. W końcu loty na lotnisko Milano/Bergamo to jedne z nielicznych, które obsługuje lotnisko w mieście Odzi.

No dobra, było dla ducha a jak poszło mła z karmieniem ciała?  Było po mediolańsku, znaczy presto, presto.  Mła nie miała czasu na spoko zakupy na mercato ani w sklepikach, szybkim truchtem  mijała salumerie, enoteci i inne tego typu przybytki. Nie było czasu na gotowanie a resztki kupionego chianti zostały w butelce. Jedynie gelaterii mła nie przepuściła, w "Gelateria con Amore" mła dokonała pogromu na lodach in stile antico czyli z nutą limoncello i na lodach imbirowych. Przedtem mła  nażarła się granitą migdałową i pistacjową w sycylijskim przybytku lodowym. Cud że nie pękłam, Mamelon i Dżizaas wgapiały się we mła zdjęte zgrozą. Nie odmawiałam sobie też  espresso, choć nie było to południowe parzenie ziarenek.  Milanesi wolą łagodniejsze kawkowanie, to mła się dostosowała - cafe con panna, pieszczota dla wątroby i trzustki, pozdrowienia dla woreczka żółciowego. Jeśli chodzi o  cóś konkretnego to mła poszła w risotta. Z jedzeniem jest jak z kawą, na północy Włoch jada się delikatniej, smak nie jest intensywny jak na południu,  co jednak nie oznacza że człek je marnie,  jakieś mdłe żarło.  Nic z tych rzeczy, risotto ze szpinakiem z truflami i słodką śmietaną ma charakter. Takoż samo świeże rybki z Lago Maggiore. Nawet niby łagodne risotto alla milanese ma odpowiedni ładunek szafranu.

Kiedy przed mła te trzy tygodnie temu zostało postawione zorganizowanie na szybko ekskursji ratującej zdrowie psychiczne,  mła postanowiła że nie ma zmiłuj i odwiedzi miejsce o którego zobaczeniu od dawna marzyła. Co prawda to nie Lombardia a już Piemont ale z Mediolanu to  tylko godzinka drogi pociągiem. Mła zastosowała tryb wysoce oznajmiający kiedy oświadczyła Mamelonowi i Dżizaasu że jedziemy nad Lago Maggiore aby nie protestowały. No i wsiadłyśmy rano, niemal bladym świtem,  na Stazione di Milano Centrale i pojechałyśmy pociągiem jadącym do Domodossoli do uroczego kurorciku pod tytułem Stresa, skąd wyruszyłyśmy zwiedzać Isole Borromee czyli Wyspy Boromejskie. W Stresie było bezstresowo, żadnego presto, presto, zwyczajny włoski luzik.  No i było pięknie. Wyspom poświęcę osobny wpis, bardziej kobylasty bo warte zarówno opisania jak i odwiedzenia. Mła cieszy się że mogła odwiedzić je w tej porze roku, czasem niespodziewanki i wygłupy losu miewają cudowne skutki. Ze Stresy wróciłyśmy nocą ciemną.

Jak widzicie było krótko ale za to bardzo intensywnie, jak to zwykle u mła. Mamelon odebrała ode mła uroczystą przysięgę że w tym wypadkowym Splicie to po Milano leżenie do góry brzuchem, w związku z czym mła się boi  bo jak Mamelon zarzeka się że czegóś nie zrobi i w ogóle przeplute i przyklepane i niech mnie zbijo różowa pupa jak cóś nas podkusi to zazwyczaj się dzieje i to z Mamelonowej inicjatywy. Mamelon tylko tak niewinnie wygląda jak starsza miła dziefczynka, w Mamelonu siedzi. No ale przynajmniej nie ma sklerozy jak mła. Kole Splitu są wyspy jakby co, do wysp mamy ostatnio szczęście, same urodności i radości zwiedzania. Może i ten totalnie pojechany wypad do Chorwacji się uda i mła zostanie wybaczone "zapominalstwo, olewanie, nie liczenie się i inne twoje grzechy". Szansa jest, Mamelon wyciągnęła kostium plażowy.