Wielki Kamor i inne grudniowe ekscesy ogrodowe

Bum, cyk, cyk i  Wielki Kamor wylądował w okolicy  brzózek. Z hukiem!  Podczas transportu mało nie przeważył transportującego spychacza ( trzeba było   trochę głazisko podnieść spychaczową łapo - spychaczką ).  Nic zdziwnego, w końcu przy ubiegłorocznych wykopkach o mały włos a udałoby mu się załatwić koparkę. Ludziska pytajo "A na co ten kamor?" a ja na to że do podziwiania. Ni w pięć ni w dziewięć  on do ogroda i podwórka pasuje ale własny głaz narzutowy z matkowizny wykopany ( "O prapolska moreno!", he, he, he ) zasługuje na adorację. Przez najbliższe miesiące będę przy nim tygodnice urządzać albo cóś.  Oczywiście teraz jeszcze nie wygląda jak należy, on łysy  i nieomszony, za nim trzepak o wściekle zielonej barwie co to nie jest jeszcze  wykopany i ogólnie tzw. rozpiździej późnojesienny  po całości w tle. Ale za jakiś czas czyli gdzieś tak na wiosnę trzepak odfrunie ( są gryplany z nim związane, takie bardziej roślinne - znaczy renowacja, zmiana przeznaczenia czyli  odtrzepakowanie i  przydanie  mu czegoś co  spowoduje   że będzie wyglądał jak porządny stelaż do  rozpięcia ciężkich długopędowców  ), bałagan roślinny zniknie, małe cisy  kolumnowe będą  trochę większe ( docelowo bujną do  4 - 5 metrów ), wokół kamora rozrośnie się barwinek i inna bergenia i kto wie czy nie trafią się jakieś mniejsze ale jednak okazałe granitowe kamory do towarzycha ( he, he, he, kromlechy i menhiry ). No słabość jakaś we mnie związana z granitami jest, może to sentymenta z dzieciństwa  spędzonego nad  Bałtykiem się odzywają ( granitowe kamory na plaży w okolicy Rozewia, podmywane przez morze, miejscami porośnięte  przez zielone wodorosty zapadły mi mocno w pamięć ). Najbardziej podobają mi się te różowawe granity i szczęśliwie  mój eratyk jest właśnie taki.

Jak bliżej przyjrzycie  się brzózkom którym obecnie towarzyszy Wielki Kamor zobaczycie niezabliźnione nadal  miejsca po przymusowym podkasaniu konarów ( efekt wichury i ciężkiego śniegu sprzed paru lat ).  Niedobrze to wygląda, doczytuję obecnie w necie o środkach zaradczych. Trochę mi się  rzadki włos jeży bo metody takie  dla mnie radykalne ale Mamelon ksywa  Morderczy Sekator twierdzi że przesadzam. No może jednak  lepiej  żebym tak się brzózkom za bardzo nie przyglądała, dla nich lepiej. Mogę pogapić się gdzie indziej, szron upięknił nawet najbardziej badziewne miejsca  Alcatrazu i podwórka. Bez szronu takie widoczki są troszki deprymujące, ze szronem prezentują się uroczo.

Ta bardziej zadbana część ogrodu też zyskuje na urodzie, nie jest to może  aż tak spektakularne w przypadku odlistnionych stanowisk po zamarłych bylinach ale nasadzenia azalkowe ( z japońskich azalek ) i towarzyszących im miniaturowych iglaków w szronie wyglądają całkiem nieźle. Nawet krasnale zzieleniałe ( cały sezon czekałam  żeby Manfred i Zygfryd nabrali odpowiedniej barwy ) w te oblukrowania się jakoś wpisują.

Chłopaki w ogóle sobie radzą, postanowiłam zostawić ich zimą na stanowisku. Krasnale nie trolle,  zimą chyba nie zasypiają, choć coś mi się tam przypomina że do ciepłych ludzkich domów  jak te myszy ściągają. No moje  będą miały tzw.  zimny chów, paproci i bluszczy pilnować a nie grube, omszone tyłki wygrzewać! Porządny krasnoludek zimuje! Tylko cienkie krasnoludkowe  Bolki po domach i kanciapach siedzą. Dopóki mrozów syberyjskich nie ma krasnoludki stoją na straży ogrodu tak jak ci  żołnierze wartownicy, którzy za głębokiej komuny szpitali wojskowych pilnowali. Krasnoludki same z siebie o tym wiedzą i stąd ich zzielenienie, szata maskująca im się wytworzyła. Moi mali wartownicy w szpiczastych czapeczkach.

W ogrodzie najpiękniej pod szronem prezentują się paprocie. Nawet bluszczowe  liście nie są w stanie dorównać urodą oszronionym paprociowym frondom przypominającym wzorki na szkle tworzone przez siarczysty mróz. Ile się da paprociumów posadzę w Alcatrazie, nerecznic, paprotników i  języczników. Nawet zimą robią paprocie w ogrodzie wrażenie. No a teraz po przeglądzie ogrodowym fotka z domu - Szpagetka z przyjacielem Burczysławem. Burczysław jest nowym misiem ( do mojego, zabytkowego już Kalasantego koty nie mają dostępu ) i może  być traktowany  przez kocie towarzystwo per noga. No i trochę jest tak traktowany, znaczy Szpagetka z lubością  go udeptuje wszystkimi czterema  łapkami. Rzecz jasna jest o niego wściekle zazdrosna, jest jej ulubionym poduszkiem - nie ma to jak  oprzeć się  o leżącego  Burczysława. Tu sfoceni przyjęli pozę "grzeczną", zazwyczaj Burczysław wygląda na ofiarę ataku misiofoba ( muszę przycinać wydrapywane z niego podczas udeptywania nitki ) .