Idzie zima - rady na to ni ma

W tytule  wpisu trochę zmodyfikowany tekst  starej piosenki Andrzeja Waligórskiego, za oknem pluszy , pruszy i znów  pluszy, za mną pluszowe walczą o lepsze miejsce przy źródełku ciepła. No zima, zima  już przylazła i to w takiej  nieciekawej wersji mokrośnieżnej. Wczoraj do późnego popołudnia nie było żadnego delikatnego  śnieżku dekoracyjnie ułożonego  na gałązkach drzew i krzewów, przykrywającego polistopadowe brudy tylko zamarzająca chlapa. Auralna doopa panowała za oknami że się tak wypiszę.  Wieczorem andrzejkowym jakby bardziej zimowo się zrobiło, śnieg co  prawda mokry i ciężki ale za to oblepiający należycie co trzeba ( i co nie trzeba tyż ). Koty natychmiast przyszły do  Sweet California czyli na  podgrzewane wyro, co bardziej bezczelne osobniki zniknęły w Malibu czyli pod zakazaną kordłą. Z dużym trudem zdobyłam  miejscówkę dla się w ten  śnieżny wieczorek.  No i poczułam lenia co się we mnie rozbiesił! Powinnam zacząć cóś tego, jakby na kształt świątecznych porządków, albo choć zaciasteczkować a ja twardo nic - zalegam jak tylko  mi się uda  chwilę znaleźć  i gapię się przez okno  na zaśnieżone Podwórko.  No zgroza, Panie, zgroza, jak tu przeżyć  świadomie te trzy  cholerne  zimowe  miesiące?! Zasnęłabym jak ta niedźwiedzica w gawrze ale moje młode ( koty znaczy ) mimo zrobienia sobie  odpowiedniej tkanki tłuszczowej nijak w sen zimowy zapaść nie chcą. Owszem w dzień chrapią ale o drugiej czy trzeciej w nocy prowadzą dość intensywne  życie towarzyskie, takie z wyłażeniem na dwór ( robię za okienną, znaczy wpuszczam przez okno jak tylko słyszę ryk ponaglający ). Ech, tak jakoś przez te ich nocne spacery jestem wymęcona, a wiadomo  że takie wymęcenie niczym dobrym nie skutkuje. Rozmyślam o zalanych słońcem klifach wybrzeża Portugalii, o tym poszumie jaki robi  "Ołszyn", o porannych mgłach ciepłych i jakby słonawych, o zapachu kwitnących laurowych lasów. 

Za oknem zapach zimy  ledwie wyczuwalny w miejskim smogu, beżowe  niebo i odgłosy protestujących przeciwko  zimie tramwajów ( co i raz jakieś  spięcia, iskry i zgrzytanie po szynach ). No doopa, doopa, doopa! Gdzie się podziała ekscytacja pierwszym  śniegiem, tak mile zapamiętana  z dzieciństwa?  Dlaczego nie umiem cieszyć się białym i puchatym ( nawet jeśli mokrawym )? Wszak odgarniać jeszcze nie muszę. Co takiego porobiło się z zimą i mną że  przestałyśmy się lubić? Zamiast celebrować zimowe rytuały  typu herbatka i nalewka marzę o cieplejszych stronach w których całorocznie uprawiać można ogrody i w których świat nie zamiera na parę miesięcy w roku. Chce mi się odcumować miasto  Ódź i popłynąć  z nim do  Ciepłych  Krajów ( tym bardziej  że ono miasto, gród  dumnych meneli  mimo tego menelstwa wbrew pozorom cóś tak mało przystaje do Najjaśniejszej  Pszenno - Buraczanej, Ziemia Obiecana zatruwa najwyraźniej zdrową, chłopską krew swoich mieszkańców bo une krnąbrne i mało prawomyślne ). I wiecie co? Świetnie wiem że miasto Ódź to byłby okręt  flagowy  Armady Spragnionych  Ciepła i Normalności.  Kupa luda by się w ten rejs udała zostawiając za sobą koszmarną pogodę i różne takie rekiny, ośmiornice i inne meduzy unoszone na falach politycznej koniunktury ( nie wiadomo co gorsze - nawiedzeni idioci czy klasyczni oportuniści ). Armada wróciłaby  pod koniec marca a  paskudna  żywina przez zimowy czas  trochę by się przerzedziła w tzw. procesie naturalnym, oszczędzając nam nerwów z powodu marnowania naszych własnych pieniędzy na działania  pozorne ( tak nawiasem  pisząc  co to się dzieje z  rzundzącymi  ze wszystkich opcji że po połowie kadencji markują normalna pracę ). A w czasie zimy na południowym  "Ołszyn"  poławiali my by perły, łapali słoneczko i nie myśleli smętnie o cenach opału czy tam innego paliwa bo pasaty by nas  popychały w kierunku zachodnim, który jest  zdaje się kierunkiem preferowanym przez większość  mieszkańców  Kraju  Kwitnącej  Cebuli.

Dzisiejszy wpis ilustrują prace  Vivien  Wu, która mieszka sobie w południowej Kalifornii. Ech!