Z Krainy Tajojów - mało poważny minidziennik podróżny

Tajojowo to absolutny hicior podróżniczy! Po pierwsze Tajoje, lud zamieszkujący wschodnie rubieże Polski są kwintesencją gościnności. Będąc gościem Tajojów człowiek nabiera przeświadczenia że  Tajojowie to głównie zajmowali się przez stulecia przyjmowaniem gości i w związku z tym wiekowym procederem wszelkie czynności związane z gościowaniem doprowadzili do perfekcji, przy której blednie nawet japońska sztuka kucia mieczy. Trzeba przeżyć  żeby uwierzyć! Zwyczajem Tajojów jest solidne karmienie wizytujących zgodnie z regułą przez żołądek do serca.

Tajojowie lubią dobrze zjeść, więc jeżeli człowiek chce poznać nowe, ciekawe smaki polsko - orientalne to najlepiej poszukać i znaleźć "własnego" Tajoja, którego można bezczelnie najechać ( Tajojowie mi znani nie uważają wizytek za dopust boży czy karę za grzechy ciężkie ) albo choć załapać się na knajpkę gdzie  serwuje się coś co  Tajoje  lubią  ( gustom kulinarnym Tajojów można  ufać ). Do zadowolenia gościa z kulinarnej części pobytu  w Tajojowie przyczynia się wstępny wywiad przeprowadzony przez wizytowanego. Wizytujący  może być lekko zdziwiony  pytankiem o to co najbardziej  lubi jeść, ale prawdziwy szok to przeżywa  dopiero  przy stole! Uwaga, Tajojom nigdy, podkreślam to z całą mocą, nie należy dawać odpowiedzi że właściwie  to lubicie wszystko. Taka odpowiedź może spowodować że na stole  rzeczywiście znajdzie się wszystko! Niespróbowanie potraw przez wizytującego  może wpędzić wizytowanego w depresję z powodu podejrzeń że nie jest dostatecznie tajojskim Tajojem. Na Tajojszczyznę zabieramy więc luźnawe rzeczy, w razie dłuższego pobytu nie będziemy zmuszeni do zakupów odzieży, której numeracja zaczyna się powyżej...hym...tego, powyżej.
Nie będę tutaj szczegółowo opisywać potraw, które przyszło mi próbować w gościnnym domu Ewandki i Krzysia bo po pierwsze primo długa by to była lista, po drugie drugo mogłoby to być groźne dla gospodarzy - w dobie neta ludzie  już nie są tak anonimowi, jeszcze bym jakiś najazd chluniów  spowodowała.

Poprzestanę na stwierdzeniu że  Ewandka jest jak to się kiedyś mawiało "gospodynią zawołaną"a jej kuchnia łączy tradycję regionu ( no jednak wyciągnę na  publiczny blog genialną przystawkę śledziową ) z nowinkami kulinarnymi ( przystaweczka szpinakowa ). Ciastologia Tajojów to osobna bajka, do tematu wrócę później ( znaczy jak wyciagnę od dziewczyn przepisy ), teraz zajmę się nalewkami. Tajojowie są mistrzami nalewkowania. Namiętnie zalewają różne owocki, w tym także te jeszcze rosnące na drzewie. Prawdziwy  Tajoj musi mieć baaaardzo silną wolę, bo tajojskie nalewki wg. przepisu muszą solidnie  poleżakować. Taka nalewka na korzeniach pięć latek oczekująca na wlanie do gardzioła to jest już kategoria ambrozyjna, coś co wychodzi poza "zwyczajne" nalewkarstwo.

Nalewki miodne, śliweczkowe, pigwówki czy korzenne, bajki musiałam na dobranoc Dżizaasowi opowiadać i ten męczywołek domaga się teraz wyciągnięcia tajnych ewandkowych przepisów. Postraszyłam że pięć lat abstynencji ją czeka, żeby zimową porą naleweczkę trzasnąć ale w Dżizaasa złe wstąpiło i plótł coś na temat swojej cierpliwości ( uśmiałam się jak norka ). Profilaktycznie przemilczałam bardzo delikatne tiramisu pożarte u Vitalisa bo Dżizaas mogłaby pęc z powodu nabzdyczenia. Otóż wg. Dżizaasa ja Tajojszczyznę zwiedzam nie tak jak trzeba - po ogrodach i szkółkach się włóczę, krajobrazy i zabytki podziwiam, ploteczkuję z cooleżankami a "ludzi i ich kucharzenie" ( najważniejszy punkt wypraw Dżizaasa ) traktuję po macoszemu. Żeby zadać kłam tym pomówieniom, pierwszy wpis o Kraju Tajojów właśnie gościowo - kulinarnej stronie mojej podróży poświęcam.