"A Ziemia toczy, toczy swój garb uroczy"

Powoli mija nam świat bez namacalnej obecności Wujka Jo, wszystko toczy się jak się toczyło kiedy Wujek Jo siadywał za stołem do porannego posiłku i wydawał z się komunikat o pogodzie czy bezczelnie  nabijał się z technicznych umiejętności Cio Mary - przedwiośnie u proga, ptocy śpiewają, ludzie zagonieni przemykają ulicami miasta. Jest jak zawsze tylko  mniej i trudniej cieszyć się nam światem.  Mła pociesza  to że Wujkowi Jo udało się odejść w wymarzony przez niego sposób, zapadł w głęboki sen z którego się nie obudził. Zasypiał ze świadomością że ze zdrowiem nie jest tak źle i że niedługo wywalą go ze szpitala "na wolność", gdzie oczywiście zamierzał prowadzić tzw. niezdrowy tryb życia, czym radośnie groził Cio Mary.  Niestety coś na co mamy znikomy wpływ i czego nie potrafimy ani zdiagnozować czy przewidzieć ani leczyć,  odebrało nam Wujka Jo w czasie snu. Dla nas szok i niezgoda na rzeczywistość, dla Wujka Jo spokój raz na zawsze, jak to Wujek Jo określał odpłynięcie w zaświaty. Później się toczyło jak prawie zawsze w takich wypadkach: zawiadomienie rodziny która na takie info niegotowa i w związku z tym w cinżkim wstrząsie, zabawy cmentarne i przegląd mody funeralnej, z czego szczęśliwie Wujka Jo udało się wyplątać znajdując małą a porządną firmę pogrzebową ( w mieście Odzi rynek pogrzebowy opanowały sieciówki, Wujek Jo nie cierpiał wszystkich sieciówek więc nam wręcz nie wypadało  w tę  ostatnią drogę Wujka Jo z pomocą sieciówki pchać ) i zrobienie pogrzebu, który miał być na ile to możliwe  "nie taki smutny". Wujek Jo nie był fanem żałobnych imprez, wolał raczej wspominkować zmarłych przy okazji rodzinnych imprez. No tak, Wujek Jo nigdy nie był Wyjkiem Jo, kochał cieszyć się życiem! Zarażał zresztą innych tą umiejętnością jaką jest widzenie szklanki do połowy pełnej, Wujka Jo można było spoko przepisywać na depresję.

Dla nikogo z familii ten mijający tydzień nie był łatwy, bardziej znośnie  jakoś było kiedy okoliczności pomagały trzymać się starej chrześcijańskiej tradycji pochówku na trzeci dzień po śmierci. W dużych miastach takich pogrzebów jednak mało, choć przeca niby się wyludniają. Hym... jeszcze  dwadzieścia lat temu można było się zmieścić w terminie nawet z kremacją, w przeca nie tak licznych wówczas krematoriach. Dziś ten najgorszy dla mła czas żałoby, oczekiwanie pogrzebu, znacznie się przedłużył. Ot, zdziwność taka, nad którą pewnie byśmy razem z Wujkiem Jo kiwali głowami. Mła starała się ratować mental czym tylko mogła - pożarła nie dzieląc się z nikim ( dla mła to dziwne bo mła jest przez Mamusię wytresowana, wszak z bólem serca dzieliła się deficytowym dobrem młowego dzieciństwa, czyli ananasem z puchy, z tą wredną Małgosią D., która  zdaniem mła zasługiwała bardziej na kopa w tyłek niż na kawałek ananasa należnego mła z urzędu ) czekoladki od Kocurrka i chlałam litrami herbatę malinową z tego samego źródełka co czekoladki. Codziennie kupowałam sobie w dobrej piekarni drożdżowe grzebienie z  dżemem wiśniowym, ba, nawet pączki w strasznych ilościach  sobie  kupiłyśmy z Cio Mary ( Cio Mary twierdzi że chyba będzie jedną z nielicznych wdów, które przytyją w okresie żałoby ). Stres był niezdrowo zażerany ale cukier krzepi, bo jakoś to poszło i odbyło się bez podłamek, czego mła się obawiała w przypadku Cio, która razem z Wujkiem przeżyła prawie 40 lat w stadle małżeńskim. Teraz do przodu, myśleć zadaniowo czyli dokończyć lekki remoncik łazienki, który Wujek Jo rozpoczął, pomóc  Cio Mary i dopilnować oszołomioną odejściem Wujka Jo Małgoś. Irenka szczęśliwie zaopiekowana przez ozdrowiałą chrześnicę. Jakoś to będzie bo być musi, trza się tylko zebrać w sobie.

W sesji fotkowej  do dzisiejszego wpisu udział wzięli: Alcatraz z roślinami przedwiośnia, Okularia i Sztaflik, pierdonkowe hiacynty i ciemierniki, tzw. spożywka. W Muzyczniku  piosenka pocieszająca.