Codziennik - pierwszy tegoroczny weekendownik i to świąteczny

Hu - hu - ha, hu - hu - ha, nasza zima zła! Znaczy jak  kto zawierzy histerycznym mendiom, które z  mniej niż minus dziesięciu stopni Celsjusza i pokrywy śnieżnej o grubości 10 cm w porywach potrafią stworzyć armagedon, białe piekło i jeszcze parę innych zawieruch, których by się hollywoodzkie tuzy scenopisarstwa katastroficznego nie powstydziły. Ta swobodna twórczość mendialna  coraz bardziej zbliża się wymyślania nieistniejących zwierząt przez Haška i drukowania wiekopomnych odkryć Czecha na łamach  "Przeglądu Zoologicznego" ( można by rzec że w przededniu wywalenia  z roboty przez sztuczną ćwierćinteligencję nasze poczciwe dziennikarzyny wznoszą się na wyżyny demiurgów kreujących obraz świata, no zapętliły się w tym kreacjonizmie ). Hym... mła dostosowując się do tego stajlu robiącego ze zwykłej zimowej aury "niebezpieczny wir polarny" albo "lodowy atak zimnych mas znad Syberii" czy tam innej Antarkdydy, powinna napisać że właśnie zeżarła chomiczka sąsiadów, jak to swego czasu przewidywali kremlowscy od agitek i siedzi zziębnięta w chałupie, podczas gdy za oknem groźny parostopniowy mróz ( boszsz broń mrozik ) usiłuje szronem rysować szyby ( usiłuje bo rady nie da, za wysokie te temperatury na lodowe obrazki na szybach ). Wilcy wyją, koty kulą się ze strachu a lodowaty wiatr hula po mieście. Taa... tak naprawdę to mamy śliczną zimową pogodę, ze śniegiem, lekkim mrozem i świecącym słoneczkiem a nie straszliwy jęzor mrozu czy inny kataklizm. Mła nawet przyuważyła wieczorem uroczy rogalik księżyca, niestety zapowiadanej zorzy polarnej, która miała pojawić się drugiego i trzeciego stycznia widać nie było.

Mła korzystając z takiej fajnej pogody chętnie polazłaby gdzieś na spacerek ale spotkała ją niemiła niespodziewanka - cholerny kozak się rozkleił. Mła wróciła w sobotę z zakupów ( takie troszki większe były bo śliskawo i mła zarzundziła że nasza geriatria to może wyleźć co najwyżej na podwórko bałwana lepić a zakupami zajmie się mła i insi somsiedzi ) z klapiącą podeszwą. Teraz jest suszenie buciora a potem mła podejmie próbę naprawczą, znaczy będzie usiłowała skleić co trza z  podeszwą za pomocą specjalistycznego kleju,  co to nazywa się szewski a pachnie jak zwykły butapren. Mam nadzieję że się uda, w przeciwnym wypadku mła czeka zakup obuwia, co wcale nie czyni jej szczęśliwą. Mła już zadysponowała swoim  "wolnym" groszem ( kupiłam szklane bombki "lodowe" udające stare w cenie okazyjnej złociszy 17 i jedną "lepsiejszą" poszewkę na jasiek ) a tu taki wypadek, który przełożyć się może na wydatek. Ulało mła się w związku z buciorem do kotów, zrozumienia nie znalazłam - Szpagetka wymruczała znad nielegalnie chlanego serka, co to miał być dla mła a nie kotów - "Bucik się rozlazł bo ty mami źle chodziłaś" i tyle. Zero współczucia i ani śladu pocieszki, czy choćby przyznania że rozklejenie się obuwia przy napiętym budżecie to jest pewna boleść.  Nic tylko mruczenia roszczeniowe, śpiochostwo i zapuszczanie bandziochów a mła się ma z westchnieniami nie narzucać, bo tworzy niemiłą atmosferę na którą Mrutek jest uczulony, Sztaflik jej nie znosi, u Okularii powoduje nerwicę a Szpagetka twierdzi że ma przez nią wapory. Taa... wszystko przez mła i jej durne  wzdychania na tle finansowym.

Jeśli chodzi o rankę Szpagetki to się  nieco zmienia. Chyba ją swędzi  bo mła znów musi pilnować polizywania, ranka zarasta i to pod strupem, co mła cieszy. Nie wygląda jednak wyjściowo i mła nadal bardzo pilnuje żeby się nic nie zakaziło. Szpagetka oczywiście olewa temat i mła musi latać wokół jej ranki z odkażaczami. Ostatnio Szpagi usiłowała się dobrać do cudzych misek i Mrutek tyłkiem zepchnął ją ze stołu. Oczywiście dziki skrzek  - "W stygmata mnie uderzył!" - więc mła ruszyła z odsieczą. Jednakże Szpagetka zamiast spokojnie poddać się oczyszczaniu ranki darła japę - "Zabrać mu żarcie i dać mła!" ( ona mła małpuje z tym mła ), było wyrywanie i próba powrotu na plac boju. Je nam nasza Szpagutkowska różnie, dużo i chętnie je surowego miąska, gotowane też podchodzi, puszeczki to tak bardzo wybiórczo i w zależności od humoru, moje żarło za to zawsze, nawet jak ono dla kota bardzo nieodpowiednie. Hym... właściwie to szczególnie wtedy. Wicie rozumicie - nic tak nie smakuje jak cudze żarciucho, w dodatku niezdrowe. O stanie zdrowia Szpagetki jakby ciut lepszym mła wnioskuje po tym że Szpagutek częściej poświęca się pielęgnacji futra. Co prawda Szpagetka twierdzi że to dlatego że została świętą, bo ranka słabo gojąca ( ranka - ranisko to potężne było pod względem powierzchni i głębokości ) a świętość zobowiązuje do odpowiedniej prezencji, żeby na tych przyszłych chwalebnych przedstawieniach dobrze wyglądało. Wicie rozumicie - ranka otoczona błyszczącym jak u foki futrem. Mła nie wierzy w to powołanie do świętości za grosz, bo jej zdaniem świętość to się powinna objawiać w charakterze a osoba tak kłótliwa i pazerna na cudze żarcie jak Szpagetka to ostatnia kandydatka na świętą. No ale się z nią na ten temat nie wykłócam, jeszcze jej z nerwów to zarastanie "stygmata" się zatrzyma, a mła już i tak się zamartwia tym jej wolnym dochodzeniem do zdrowia. 

 

Po południu mła poszła do Mamelona i Sławencjusza. U nich teraz dom smutku bo od Sylwestra nie ma z nami już Fifki, która uznała że siedemnaście lat na tym świecie wystarczy i Mamelon, Sławencjusz i Siśka muszą sobie radzić bez jej opieki. Mła wcześniej o tym nie pisała, bo nie chciała by Nowy Rok zaczął się od smutków. Mła sfociła tegoroczną chujinkę Mamelona, w tym roku Mamelon postanowiła  nieco odejść od złoto - srebrnej tonacji i zaszalała z odcieniami wrzosu ( wstążki i bombki pracowicie ciułane ). Chujinka nieco pociesza, choć w domu wszyscy są  "od siebie". Ech... a tu jeszcze mła przeczytała że u Ani Bzikowej odeszła w grudniu Dziewczynka. Święta i te alleluja a człowiek sobie pomyśliwa. Mła otoczona mruczącą czwórką myśli o Pasiaku. Często.  Nawet bardzo.