Codziennik - pokręcalnik

Zimno. Śnieg pada, w nocy było cztery na minusie. Mam w planach wpis o rzece historii ale mła się nie chce. W ogóle mła się bardzo mało chce. Mła by tylko siedziała albo zalegała i cieszyła się że głową może kręcić odmawiając podjęcia jakiegokolwiek wysiłku. Ostatnio jak chciała się  na cóś boczkiem pogapić to całego korpusa musiała przestawiać wraz z odnóżami. Mięśnie karku nie pracowały, nie  że torticollis vel  caput obstipum czyli kręcz cinżki tylko takie zdecydowane ograniczenie ruchomości głowy z powodu bolenia. Przeszło po trzech dniach, mła smarowała wspomagająco  i w golfiku spała mało się przy tym nie dusząc i nie kitując od rozgrzania. No wicie rozumicie, mła nie lubi takiego ciepełka sypialnianego, mła jest zimny chów, wprost stworzona na dzisiejsze ciężkie energetycznie czasy. Oczywiście gugu mła zrobiła sobie sama, pracując w ogrodzie zdjęła kamizeleczkę ze stójką chroniącą karczek. Niby cud pogoda ale mła stara rura więc ją wiaterek wiosenny owionął i mła zaczęła stękać. Dobrze że korzonków nie zawiało, mła przynajmniej trzymała pion.  Ech, wiosna a mła zamiast radosnych kwików wydobywa z się starcze stękania. Kwękam jak gwiazda rehabu. I tak mła ma dobrze, może się w wyrku w weekend wygrzać, biedna Mamelon ma przygotowanie chałupy do malowania. To jest dopiero ból, Mamelon jest taką samą zbieraczką osobliwości i wszelkiego śmiecia jak mła. Czujecie bluesa? Mła nawet leżąc w wyrze odbiera niepokojące fluidy wysyłane  przez spanikowaną  Mamelon - biedna Mamelon. Nie wiadomo jak z pomocą Sławencjusza, ponieważ on ostatnio tyż nie najlepiej się czuje. Hym...  za to Ciotka Elka i Małgoś  już wyszły z fazy wiosennego pokręcenia.

One  po prostu swoje przebudzenie wiosny mają za sobą. Mła czuje straszne wyrzuty sumienia no bo wicie rozumicie, to że na dworze biało nie znaczy że w domu czegoś zrobić nie można a tymczasem mła ma lenia, którego zanikający ból karku nie jest w stanie usprawiedliwić. W związku z tym mła ma coś jakby gniecenie na tych resztkach poczucia przyzwoitości  że zaleganie ją kusi zamiast prasowania. Mła się usprawiedliwia sama przed sobą, plany snuje jak to pójdzie do Mamelona pomagać  z dobieraniem cooloru, przekonuje sama siebie że konieczne jest przychylenie się do bardzo sugestywnie wyrażonej prośby Mrutka o nynowanie, bo bez jej spełnienia Mrutek może mieć trwale uszkodzoną psychikę. Taa... doszło do tego że na obiad była kupna pizza. Małgoś cierpiętniczo oświadczyła że profilaktycznie na kolację i jutrzejsze śniadanie zje zdrowotną owsiankę.  Mła było głupio że przy takiej pogodzie przy której człek starsiejszy od niej i jeszcze bardziej słabiutki, ma prawo źle się czuć, na obiadek ugotowany nie może liczyć, dopóki jej nie dobiegło "Weź z podwójnym serem i dwa sosy czosnkowe". Sama zdrowotność na ten 93 letni żołądek. Ta owsianka to wygląda  mła na primaaprilisowy żart.

Dzisiejszy wpis obklejam  fotkami ogrodowymi i zdjątkiem Szpagetki zalegającej. Koty powtulane w siebie obrażone na ten kwietniowy śnieg, Mrutek zalega na mła, przemocą zalega.  Młą wpółzadowolniona jednakże ze śniegu, pewnie że wolałaby deszczyk wiosenny, jednakże wszystko co mokre ją cieszy.  Susza była taka że teraz to powinno z tydzień mocno padać żeby ziemia się napiła do pełna. W muzyczniku Marian Opania i Jacques Brel. W tłumaczeniu mistrza Wojciecha.