Święto Kota czyli dzień jak co dzień!

Dzisiejszy wpis powinien być rododendronaryjny ale kotostwo górą! Dzień Kota moja piątka obeszła należycie tzn. dała mi popalić! Mam teraz dla nich trochę mało czasu i jest to mi wypominane w różny sposób ( np. zauważyłam ponowne próby darcia moich książek oraz podgryzanie czasopism ). Nie jestem już też dumną posiadaczką dieramy! Nawet bulewka została starannie rozdrapana! Szkody są liczne i bardzo mnie bolące ( odpłynął szklany aniołek, przypadkiem się na niego skoczyło ). Nie mogę się już doczekać wizyty stolarza z niespodziewanką dla kotów. Niech ryczą i miauczą pod zamkniętymi nowymi drzwiami - kara musi być! Może to paskudne z mojej strony takie im "życzenia" umyślać w dniu ich święta ale naprawdę się bestie o takie a nie inne życzonka postarały. Była akcja jest reakcja! W ramach resztek drzemiącego jeszcze we mnie poczucia praw przynależych czworonożnym domownikom w dniu szczególnym, kociarnia dostała dziś surową wołowinę ( Pumel narzekał i mamlunił bo pokrojona a nie zmielona jak ono lubi ). Po wołowinie zamiast radosnego mruczenia miałam dzikie harce i nieustanne otwieranie okna i drzwi ( syndrom eliotowskiego Ramtamtamka, który zawsze był ze złej strony drzwi ) a na koniec całkiem nieoczekiwaną próbę umoczenia kociej sznupy w mojej kawie i to ze strony Szpagetki, niby najgrzeczniejszej z kotów. Obecnie za oknem dzikie wrzaski bo Lalenty i Felicjan "rozmawiają" z sąsiedztwem, Sztaflik siedzi nielegalnie w doniczce araukarii, Pumel głośno chrapie a Szpagetka usiłuje "pomóc" mi wystukać ten post. No po prostu prawdziwe Święto Kota!