Codziennik - wymuszony stoicyzm i kopciuszkowe tęsknice

"Boże, daj mi cierpliwość, bym pogodził się z tym, czego zmienić nie jestem w stanie. Daj mi siłę, bym zmieniał to co zmienić mogę. I daj mi mądrość, bym odróżnił jedno od drugiego." Tak swego czasu pisał Reinhold Niebuhr w swoim religijnym dziełku  "Modlitwa o pogodę ducha", która to modlitwa niejednemu już pomogła ( głównie tym uzależnionym ale nie tylko ).  Mnie też nie zaszkodziła, ba,  uczyniłam krok naprzód - jak nie możesz czegoś zmienić to staraj się w tym znaleźć cóś pozytywnego.  Ni cholery nie zmienię pogody ale zimę mamy cudną tego przedwiośnia, nieprawdaż?  Tak biało i mroźno i świetnie  że jeszcze trochę kocie tyłki pogrzeją się na kaloryferach a ja powsłuchuję się w chrupoty jakie moje kroki wydobywają ze zmarzniętego śniegu.  Zaprawdę mało jest tak słodkich rzeczy jak ogarnianie domowego mandżura o poranku ( ha, bladym świtkiem ), gdy za oknem jakieś straszne minusy a pod ręką przerywnikowa ( no bo przeca porządkuję )  kawusia z biszkoptami.

Dobra, nie czarujmy się, wolałabym żeby domowego mandżura ogarniała jakaś siła fachowa,  miła i inteligentna,  potrzebująca kasy ( niewielkiej, klasyczny skąpy pracodawca polski się we mnie budzi natentychmiast ) albo ktoś kto się zlituje nad upośledzoną sprzątalniczo. Taa, a najlepiej  to Isaura żeby za mnie porządki  czyniła. Jestem  potworem, wiem o tym ale nic nie poradzę że potrzeba zrobienia porządków wyzwala we mnie najgorsze instynkta. I jeszcze mam te rojenia mało realne - mili i inteligentni to by mi gardziołek napchali tymi groszami które mogłabym zaproponować im za pracę niewdzięczną , litościwi zaraz by się zaczęli litować nad sobą a Isaura zbuntowałaby  się jak załoga "Bounty". Pomijając nikły stopień prawdopodobieństwa udzielenia mi  pomocy w porządkach domowych przez siły fachowe, litościwych i niewolników,  muszę z lekkim tylko zawstydzeniem przyznać że wyjątkowo nie lubię jak  ktoś mi grzebie w moich rzeczach i układa wszystko domowe  nie tak jak  po mojemu być powinno. Znaczy z jednej strony chciałabym paradować w peniuarze po czystym wysprzątanym cudzymi rączkami domku, a z drugiej strony niepokoiłoby mnie czy te cudze rączęta nie poprzestawiały moich pierdół i pierdółek, nie daj Boże nie  porządkowały po głupiemu  dokumentów albo nieprawidłowo  działały przy pakowaniu komody z porcelaną i szkłem ( to jest sztuka ).

Cóż, cudne peniuary w stylu tego jaki nosiła Madame Rose jak na razie odlatują z królikami, a ja zamiast popijać kawulę z cud inteligentnym  agentem, wgapiać się w lustro dla potwierdzenia własnej  urody i rzucać od niechcenia  hasełko "W zeszłym roku o tej porze padał śnieg" ( zmodyfikowane   "O,  niby przedwiośnie a  pada śnieg!" ) przygotowuję sobie  ciuchy do sprzątania ( super majto - spodnie w kolorze zdechłej truskawki i podkoszulek w kolorze wyrzyganej bułki  ze szpinakiem ) i pochłeptuję na chybcika kawę do której nie wiadomo dlaczego rości sobie pretensje Sztaflik ( która ma mało z cud inteligentnego agenta za to  bardzo dużo z upierdliwego Sturmführera  Stedtke ), zagryzając  napój "damskim paluchem" ( niestety nie moim ulubionym Gurgulem ale Pajdą ). Ech, ani maquillage'u porannego, ani fryzu odpowiedniego utrwalonego lakierem, ani pazura wymalowanego - nic z prawdziwej damy prowadzącej intensywne nocne życie i posiadającej klucz do garsoniery ambasadora ( mam mnóstwo kluczy ale one od komórek, lokali zapasowych - najbardziej romantyczny to jeszcze jest klucz do ogrodu, reszta otwiera i zamyka same przyziemności ). Hym... jakby trochę kopciuchowato mnie się zrobiło.

A "Tak chciałabym - a tak umiałabym powiewną być - niby dym!", taa "Królewną być - złote kwiatki rwać i trenować nowe miny i przed lustrem stać!". A tu ściera i zapach octu, który to ocet tak dobrze robi kaflom i perspektywa  szorowania podłogi  kuchennej oraz tej pieprzonej  glazury w łazience ( którą  po mojemu to niestety tylko ja sama osobiście wyczyszczę tak jak się należy ). Potem jeszcze to klepisko w pokoju (  no bo przesadzałam rośliny i się mnie troszkę ziemi  rozsypało ), drabina, siatkowe firany do zdjęcia, kretyńskie  szorowania szkieł, szkiełeczek, puch, puszeczek - całej tej zbieraniny którą nie wiadomo po jaką cholerę  ciągle ściągam do chałupy. A Hans to na pewno nie sprząta, ordynans za niego porządki robi! I gdzie tu sprawiedliwość społeczna?!  A w ogóle dlaczego piękne agentki muszą zasuwać w majto - spodniach  w kolorze zgniłej truskawy i  podkoszulku w kolorze wyrzyganej bułki ze szpinakiem? Sprzątanie zawsze mi uświadamia  że świat nie jest tak całkiem sprawiedliwy. Ba, jak stoję z tymi ścierami i szczotami to czuję że ten świat się na mnie  uwziął. Cóż, nie pierwszy raz blogowo ronię łzy ( ze złości i żalu nad sobą ) z okazji ogarniania mandżura.

Dobrze że pogodziłam  się z  przedwiosenną zimą, bunt wobec zimy nie w porę i  konieczności czynienia porządków to było jak na mnie za dużo. Pogody zimowej nie zamienię na inną , mandżura  ogarniam - dobrze że jeszcze jako tako rozróżniam co jestem w stanie  zmienić.