Cascais

No urocza, Panie tego, mieścina. Parque Marechal Carmona, Casa de Santa Maria, XVI wieczna Fortaleza da Citadela, Muzeum Condes de Castro Guimarães to takie punkty które tzw. rasowy turysta czuje że musi. Na jedno szczęście  nasza grupka to takie wesołe kundlowate stadko które nie zwiedza wg. bedekera jak XIX wieczne  Angielki. Znaczy oglądaliśmy co chcieliśmy, spokojnie  i niespiesznie spacerując zacienionymi wąskimi uliczkami czy promenadami zalanymi południowym słońcem. Każdy z nas znalazł w miasteczku "swoje" miejsce, coś co trwale zapisało mu się w pamięci. Gosię, Mamelona i Piotrka oczarował Parque Marechal Carmona, ja zostałam zauroczona drogą do Guincho okraszoną latarniami morskimi i widokiem Oceanu ( dodatkowym  bonusem była możliwość przymilania się do kota będącego  "na wyposażeniu" Casa de Santa Maria  ) . Jak widzicie moje wspominkowe  Cascais jest mało miejskie, najbardziej przemawiało do mnie miejsce za cyplem z latarnią morską pięknie po portugalsku zwaną  Farol de Santa Marta.  Promenada i owszem, z jednej strony wypasione "wylle"  z drugiej strony  poszarpane skały i spieniona oceaniczna woda.  Największy tłumek na odcinku od kiepsko  usytuowanej mariny ( fale oceaniczne ją niszczą, ponoć stare wilki morskie z Cascais mają  wcale nie cichą satysfakcję typu "A nie mówiłem!" ) do atrakcji geologicznej Boca da  Inferno ( na nasze nasze tłumacząc to Usta Piekieł choć chyba bardziej trafione byłoby tłumaczenie Gęba  Piekieł ). Potem turyści na ogół odpuszczają a Avenida Rei Humberto II de Itália pustoszeje.

Droga wzdłuż wybrzeża piękna, od czasu do czasu można  zejść z avenidy i podreptać po czerwonym podłożu usianym szaro -  czarnymi skałami. Oczywiście trzeba uważać gdzie się stawia stopy bo teren wprost wymarzony dla tych pragnących bliskiego kontaktu z portugalską medycyną ( rodzice pozwalają latoroślom hulać po skałkach dopóki się nie  orientują że  w skałki Ocean zapuszcza co i raz jęzor,  jak już się  zorientują to jest szybka ewakuacja całej familii i karne dreptanie aleją ). Ja ku zgrozie  Mamelona jak zwykle trepkowałam czyli chodziłam w obuwiu powszechnie uznanym  za narażające noszącą je osobę  na wszelkie  urazy.  Cóż, kostki to ja skręcałam łażąc w tzw. obuwiu  sportowym, ze stopkami w trepkach cóś jestem bardziej ostrożna i stąpam z większą rozwagą co przekłada się na nienaruszalność moich stawów  i kości. Po skałkach chodziłam jak ten mnich Zen, głęboko zastanawiając się nad każdym krokiem i unikając tzw. wyzwań. Nie oznacza to że skupiona  na  bezurazowym pokonywaniu skalnej materii nie cieszyłam się jej urodą.  Nie da się jej  nie widzieć! Ciemno szare skały,  podłoże w barwie czerwieni  dobrze wypalonej terakoty, koło skał zieloność mikra za to w parunastu  odcieniach,  mocno niebieskie niebo i głęboko niebieska barwa Oceanu. Raj dla oczu zmęczonych zimową szarzyzną!

Mamelon  z resztą towarzystwa dzielnie avenidowała, rzucając od czasu do czasu kontrolne spojrzenia w moim kierunku ( cóś jak rodzice hulających  latorośli ). Oglądała miasteczko od  bardzo eleganckiej, "lepszopensjonatowej" strony.  Wokół zieleń, zarówno ta  nasadzana przez miasto, jak i ta widoczna zza ogrodzeń prywatnych ogrodów ( Piotrek z lubością  śledził różne gatunki południowych sosen ). Lekki, wiosenny podmuch od  Oceanu sprawiał że skwar nie istniał, wręcz idealne warunki do spacerowania wyczynowego. Można iść i iść i iść, oczywiście dopóki żołądek nie upomni się o swoje prawa. Trzeba uważać żeby nie upomniał się za blisko tzw. atrakcji turystycznych bo nigdzie  tak  klientów  "nie kroją" jak w takich miejscach.

Boca da Inferno niewątpliwie atrakcją turystyczną jest. Ma to tę złą stronę że ktoś tam zawsze w tzw. sezonie się kręci. Czasem ilość kręcących się bywa zatrważająca ale nam  się jeszcze jakoś udało zobaczyć to miejsce bez asysty  niepoliczalnych tłumów. Piekielna  Gęba to formacja skalna,  naturalnie  "wyerozjowany"  łuk i jaskinia wyrzeźbiona przez Ocean w skałach wapiennych, które tworzą wybrzeże w tej części Cascais.  Niegdyś Boca da Inferno  było jaskinią wietrzeniowo-erozyjną ale jej sklepienie się zawaliło tworząc  dziurwę w dość wysokim klifie. Utworzyła się dzięki temu procesowi niezwykle malownicza formacja skalna składająca się z ww. wspomnianego łuku oraz otwartej od strony oceanu zatoki napełnianej  przez  wody przypływu. Nazwa tego miejsca wzięła się od piekielnego odgłosu uderzających zimą w skały  fal Atlantyku, ponoć Gęba wydaje diabelskie ryki. Wierzę, choć oglądałam Gębę w słoneczny, wiosenny dzień. Przebieżka po Guincho uświadamia człowiekowi co może się dziać na styku Oceanu z lądem w wietrzny dzień. Zimą wiatr kołysze Oceanem nieporównanie mocniej niż przy najgorszej wiosennej czy letniej pogodzie, fale na wybrzeżu  portugalskim osiągają olbrzymie rozmiary ( dlatego to takie dobre  miejsce do ekstremalnego surfingu ) i Gęba wyje.

Po drugiej stronie miasteczka Ocean jakby bardziej spokojny. Zmierzające w stronę Tagu fale nie mają za bardzo o co się rozbijać. Owszem skałki są ale  mikrawe, ujarzmione  dawno temu przez  współpracę  rzeki i Oceanu. Nad wodami promenada do Estoril miejscami biegnąca tuż nad piaszczystymi plażami, miejscami nad porośniętymi wodorostami skałami. Ta droga skłania bardziej do obserwacji ludzi   niż podziwiania Oceanu. Jest tu wszystko  co powinno być w południowym kurorcie: damy opalające się toples,  zbieracze małż, ludzie  rzucający psom piłki, panie starsze spacerujące z wielopiętrowymi lodami w rożkach, biegające bachores, zapach smażonych ryb wypełzający ze smażalni i barów położonych  tuż przy promenadzie. W tle  odgłosy pociągu  dowożącego z Lizbony turystów którzy postanowili "wpaść na dzień do Tomaszowa". No, jest już bardzo blisko promenady w Brighton.  Nie są to moje klimaty ale z obowiązku załączam foty i tej "twarzy Oceanu".