Jak kochać mamusię żeby się nie pozbierała

Taa... pańcizm wielokotny obarczony ryzykiem jak wyprawa zimowa w Himalaje.  Nie wiem czy to huśtawka pogodowa czy ze mnie spływa na zwierzyniec jakaś zła aura, jednak wiem że moje koty właśnie pokonały  piąty stopień upierdliwości i pędzą dalej. Na początek  Felicjan obnoszący się z dziąślakiem i wyłudzający na niego co się da ( jak się nie da to sobie sam  bierze ).  Zgodnie z wetowym zaleceniem rozrabiam paszteciki kotowe wodą coby Felicjanowe szczęki oszczędzić.
Wątróbki niewiele  podziabanej, wołowina surowa zmielona, żółteczko z indyczym miąskiem roztarte pod sznupę podsuwam a on tymczasem dobutki ma gdzieś a najbardziej jest zainteresowany tym co jest u mła na talerzu. Nie żeby oficjalnie ale talerza pełnego lepiej przy nim nie zostawiać. Na jedzeniu problemy kocurowe się nie kończą.  Postanowiłam oswoić  go z nożyczkami, dwa miesiące trwało zanim pozwolił sobie skrócić  pazurki. Ostatnie obcinanie  to jakby sukces był, znaczy Felicjan zachowywał się poprawnie do momentu obcięcia ostatniego haczącego pazurka. Potem obejrzał sobie  dokładnie efekty moich działań i wtedy dopiero mnie pochlał! Do juchy! Nie wiem  czy cóś nie halo zrobiłam bo  poruszał się normalnie, łapek nie wylizywał jakoś szczególnie, pazurki wyciągał bez problemów. Może po prostu tylko  godność uraziłam na co wskazuje  jego wyjście z domu po ukaraniu mła w kierunku  niewiadomym i powrót "z pretensjami" ( no micha pełna nie czekała na progu a ja wystąpiłam solo, bez nagrzanego  kocyka w rękach ).

Felicjan  zawsze jak czuje urażenie to "wyprowadza się" z domu.  Cóż, jego choroba sprawia  że zamiast przyłożyć mu w tyłek za różne takie brzydkości wobec mła, zachowuje się jak rasowa  żona agresywnego alkoholika.  Pogryzł? Eee... to nic, jak  pogryzł mła  parę lat temu to dopiero była jazda! Teraz biedaczek nie ma kompletnego uzębienia, dziąsełko  może go  boleć to co on tam człowieka  ukrzywdzi? No ogólnie charakter dobry  ma tylko pewnie koledzy ( Epuzer i  Nowy Łaciaty, który chyba jest którą  ) zły wpływ mają. A w ogóle to pewnie moja wina była  bo źle usłużyłam, grzebałam się zamiast zwijać jak fryga albo cóś. Bestia jedzie na moim współczuciu aż niemiło i szkodzi całemu kociemu rodowi przez zszarganie opinii. Sławencjusz twierdzi że mieszkanie z Felicjanem jest wysoce ryzykowne ponieważ jego zdaniem  Felicjan  zbiera siły do ostatecznej  rozprawy z "mamusią".  No tak, osąd Sławencjusza jest jednak skażony poprzez pierwszy bliższy kontakt z kocurem - niejaki Bronek na oczach przerażonego jego działaniami Sławencjusza demolował mieszkanie swojej pańci  starannie je odtapetowując ( może wzorek  mu się nie podobał?  ). Od tego czasu Sławencjusz podejrzewa kocie samczyki o to że rządzą nimi najgorsze instynkta.

Dziewczynki na polu ciężkiej upierdliwości usiłują dorównać Felkowi, znaczy wypróbowują na mła róże metody terroru. W tym wypadku nie ma jednak dziąślakowego usprawiedliwienia i ekscesy kończą się  tym że po prostu leję koteczkowe  trzy tyłki ( nabity Sztaflika, opasły Okularii i szczuple kosteczkowy Szpagetki ). Nieposłuszeństwo wielkie związane jest z gołębiami, muszę mocno pilnować żeby moje koło  łowieckie nie urządzało polowań z nagonką ( jedna rozgania  gołębie , dwie czekają przyczajone za  lub pod parkującymi samochodami na te  ptoszki które są mocno skoncentrowane na głównej  rozganiającej  ). Ostatnio na oczach Cio Mary odbyła się  próba mordu dokonywanego przez Okularię na trochę głupawym członku gołębiego stadka ( głupawym bo kto to spaceruje  w okolicach domu ). Na szczęście upasionej ofierze udało się wyrwać bez większego dla niej szwanku, ledwie parę piór  z okolic gardzioła ptoszek stracił. Odleciał  bo  Okularia nie ogarnęła transportu zwierzyny i skok na parapet z miotającym  się otyłym gołębiem w pysku ją przerósł.  Na jedno szczęście!  Cio Mary patrzyła z pół  minuty wzrokiem potępiającym na Okularię, która wyglądała jak  jedno wielkie rozczarowanie. Potem się trochę ogarnęła i słała w naszym kierunku  spojrzenia  pod tytułem "Cóś się stało temu  ptaku i ja go usiłowałam reanimować". Taa... usiłowała!

Teraz trochę o ozdóbstwach dzisiejszego wpisu. To stara ale wcale niezapomniana sztuka - ludowa grafika rosyjska zwany łubok. Pochodzenie nazwy jest przedmiotem dociekań i sporów,  przeważa pogląd, że u  źródeł nazwy mamy klocki drzeworytnicze przypominające strugane gonty dachowe. Najstarsze łubki rosyjskie datowane są na drugą połowę XVII wieku. Pierwsze grafiki były wykonywane techniką drzeworytu. Autorami grafik byli  artyści ze wsi rosyjskiego interioru. To od zarania była sztuka ludowa.   Grafiki zawierały często teksty, mające objaśnić obraz, cóś jak nasze makatki kuchenne z haftowanymi sentencjami. W układzie łuboków odnajdziemy wpływ malarstwa ikonowego, szczególnie w przypadku kiedy mamy do czynienia z kompozycjami złożonymi z wielu obrazków na jednym dużym arkuszu. Prawie wszystkie łuboki były kolorowane farbami wodnymi,  kolorowanie powierzano przeważnie kobietom i dzieciom. Drukiem łuboków zajmowały się niekiedy całe wsie.  W połowie XVIII wieku łubok zaczął być wykonywany techniką miedziorytu, która pozwoliła na uzyskanie obrazów bardziej  bogatych w szczegóły. Rzadko w tego typu grafice  natrafiamy na obrazy wykonane techniką litografii. Chwała łuboku trwała od końca wieku XVII do połowy XIX wieku, rozwój techniki drukarskiej przyczynił się do zaniku sztuki. łubok dla wielkiej sztuki odkryto na początku XX wieku. Namiętnie kolekcjonowano stare grafiki, z odnalezionych starych klocków robiono nowe odbitki,  artyści z lat dwudziestych XX wieku często odwoływali się do konwencji łuboka, w ilustracjach czy  w plakatach politycznych. W dzisiejszej Rosji są do dziś  są  artyści kontynuujący tradycje tej sztuki ( ilustracja autorstwa Mariny Rosanowej na obabrazku powyżej najlepszym przykładem ).

Pierwsze trzy obabrazki pochodzą z końca wieku XVIII  i z początku wieku XIX. Ten obok   kocurek z twarzą kaisera Wilhelma  i pikielhaubą na łebku pochodzi z początku XX wieku. Wszystkie przedstawiają kota z Kazania, odpowiednik kota z centralnej Polski, he, he, he. Caryca Jekaterina Wtaraja, kiedy  ciężko zbieranym  dziełom  sztuki w Ermitażu bezczelne zaczęły zagrażać wpieprzające je  myszy,   wydała ukaz by z Kazania sprowadzić jej 30 najbardziej sprytnych kotów, cieszących się zasłużoną łowiecką sławą i zapuścić je najsampierw w Pałacu Zimowym. Koty potwierdziły że ich sława to nie bajki dla ciemnego luda i w pałacowym Petersburgu będącym  do tej pory rajem dla gryzoni zrobiło się jakby mniej  gryzoniowato. Ponoć  Imperatorowa  w uznaniu zasług nadała kazańskim kotom  tytuł "Obrońców Galerii Obrazów".  Przykład idzie z góry, kazańskiego kota w mieście cara Piotra chciał mieć każdy i  na handlu kazańskimi kotami niejeden się wzbogacił. Kot z Kazania stał się z czasem symbolem bogactwa i szczęścia. Dziś ma swój pomnik w Kazaniu, turyści kolejkują coby sobie z nim selfie  ustrzelić.   Ja bym tam wolała starą grafikę z takim kotem  nabyć.  A wracając do  łuboku to treścią grafik bardzo często  były bajki, opowieści o władcach i legendarnych bohaterach, o dalekich krajach i cudownych zwierzętach. rzadziej trafiało się na grafiki o satyryczne, bajkowość  była chyba bardziej pokupna.   Osobną kategorię stanowiły grafiki religijne o charakterze kultowo-dewocyjnym. Hym... też często mają bajkowa aurę, szczególnie te opowiadające o  cudach czynionych przez świętych. Troszki  takich bajecznych łuboków umieszczam poniżej.