Giovanna od fig i czereśni

Mła ma dziś problem z blogerem, nie może odpisywać na komenty. No cóż, zdarzają się wpadki ale na szczęście  nie takowe jak w słynnych już lekcjach z TVP ( mła  dziś czytała takich którzy bronią pań uczycielek i twierdzą że winni są telewizyjni bo ich nie przygotowali - zdaniem mła  rodziców  dzieci to mało obchodzi co i kto za tym stoi,  winą uczycielek jest brak znajomości powiedzenia "Nie potrafisz nie pchaj się na afisz", trza było  w  domu siedzieć i zaklinać Librusa a nie robić z siebie pośmiewisko a dzieciom wodę z mózgu i to  że w TVP nikt tego nie opanował,  tych pań bynajmniej nie usprawiedliwia z żenady jaką zgotowały swojemu środowisku przecenieniem własnych możliwości ). Politycznie się przy kofie mła   rankiem rozrywała  ale co to  za  rozrywka - taa...dzieje się  po  wierzchu a tak naprawdę się nic  nie  dzieje, bo gwiazdy naszej polityki  nawet paniką zarzundzać nie potrafią. Jakoweś przedstawienia które mało  kto śledzi bo  szczerze pisząc to większość ludzi ma w głębokiej doopie problemy wyborcze, mają w końcu naprawdę poważne problemy życiowe. Właśnie  zderzamy  się ze ścianą i to jest  istotne a nie pacynki i opowiastki kto , kiedy z kim i  dlaczego będzie  się "na  władzę" umawiał. Jak tak  dalej pójdzie to pacynki  a nawet  sam kukiełkowy nie tylko nie dostaną cukierków a jeszcze oberwać mogą za zajmowanie się dupą Maryni, tudzież ondulowaniem mgły ( maseczki, rękawiczki obywatelskie a w  szpitalach podstawowych  zabezpieczeń  brak ) zamiast tym czym powinny. Jeżeli na skutek własnej  głupoty zafundują nam zbiorową traumę to  wybory do jakichkolwiek władz będą ich najmniejszym problemem. Mła jest głęboko  zdegustowana i szczerze pisząc znudzona pieprzeniem politycznych i jak  większość jej  ziomków smętnie patrzy na coraz bardziej niepokojąco niestabilny  real.

Trza odtrutki na paskudyzm siedzenia w  domu, coraz bardziej  niestrawną papę wirtualną fundowaną nam  przez zarzund, rzeczywiste problemy które właśnie  wyłażą i pogodę która  człowieka nie rozpieszcza. Mła  poszukała i  znalazła - tadam, tadam, oto Giovanna od fig i czereśni! No i od   żyjątek  różnych. Mła  nie będzie  Wam wypisywała różnot o samej  Giovannie Garzoni , jej jest poświęcona naprawdę przyzwoicie zrobiona strona w polskiej wiki ( zachęcam  do  wyczytków, dobrze jest mózg trenować w kwarantannie domowej  jak już prawie niczego innego na powietrzu trenować nie można ).  W XVII wieku nastąpiło  cóś, Panie  tego, niezwykłego - kobiety wzięły  się na serio za wykonywanie  zawodu artystki.  Nie  tylko o  sztuki plastyczne mła się rozchodzi, kobiety  zaczęły śpiewać nie tylko wtedy kiedy  były zakonnicami ale śpiewać zawodowo, żeby pieniążki  zarabiać. Coraz śmielej zaczęły  wygryzać chłopców  grających kobiece role w  teatrach. Zaczęły oczywizda też rysować i malować ( za rzeźbę monumentalną wzięły się trochę później ). Włoski manieryzm i barok to  czas w których tworzyło na  wysokim poziomie kilka bardzo utalentowanych pań - Lavinia Fontana, Sofoniba Anguissola, Fede Galizia, Elisabetta Sirani ( założycielka szkoły malarstwa dla płci pięknej w Bolonii ) i zdaniem mła jeden z największych artystów baroku ( piszę nieprawilno w formie męskoosobowej  bo wielka sztuka ma za nic płeć ale jej odbiorcy już niekoniecznie, wszak artystka doby  baroku to nie jest  ciągle w  powszechnym mniemaniu społecznym któś  taki jak  Rembrandt  czy Caravaggio  ) - Artemisia Gentileschi. Poza Italią, w której kobiety artystki emancypowały  się  najszybciej, działały Clara Peeters, Judith Leyster, Rachel Ruysch i cała masa inszych pań znanych gównie historykom sztuki. Dobra, koniec  wtrętów  feministycznych.

Większość pokazanych tu prac to martwe natury wykonane techniką akwareli na pergaminie. Dla mła prawdziwa radość dla oczu. Po pierwsze to tematy jej bliskie, roślinki znaczy. Po drugie subtelność  która z naturalizmu czyni sztukę i opanowanie rzemiosła, dziś tak niedoceniane i czasem wręcz nieobecne w pracach współczesnych  artystów, którzy z tzw. szczerości przekazu uczynili święty, artystyczny obowiązek (  co niestety zaowocowało powstaniem mnóstwa nikomu niepotrzebnych  hym... tego... dzieł , które wcale nie są szczere za to żenująco nieudolnie  zrobione - wicie rozumicie, dość powszechny wysoce  artystyczny lejeń  na  rykowisku, ukrywajacy się pod  postacią dwóch kwadratów z folii odblaskowej w kontrastowych coolorach, podświetlonych "instalacją"  świecącą  światłami o różnym  zakresie  fal a pod tym wszystkim "happening" w postaci artysty opowiadającego jakie ma głębokie  wnętrze  i przy okazji polewającego wernisażowych wodą z konewki  - takie tam artystowanie ).

A tu proszę, realizm nie fotograficzny tylko magiczny. Uroda wszystkiego codziennego. Mła oglądając te pełne życia martwe natury, zamknięte w innej formie istnienia przypomniała sobie dawno temu widziany film. "Wszystkie Poranki  Świata" się nazywał a po francusku jeszcze piękniej "Tous les matins du monde" i  zdaniem mła jest jednym z najlepszych filmów o przemijaniu i sztuce jako remedium na tzw. ból istnienia a także o cenie jaką płaci się za dar czy raczej  przymus  tworzenia. "Wszystkie poranki świata mijają bezpowrotnie" ale po niektórych zostaje ślad. Mła  pamięta  też świetną muzykę z tego filmu, viola da gamba i te pozornie proste barokowe kawałki przesycone emocjami, niekiedy wręcz nimi kipiące. Film stary bo gdzieś tak z początku lat dziewięćdziesiątych ale mła postanowiła że sobie go ponownie obejrzy i sprawdzi czy się nie zestarzał ( czasem się zdarza ale dobre kino dłużej się  trzyma ). A może sobie w ogóle poszaleje, na  całość pójdzie z tymi seansami i np. zobaczy jak  się trzyma "Vatel"? Czy oparł  się upływowi czasu? A może sięgnę do takiej starzyzny jak "Kontrakt Rysownika"? Swego czasu ten niepokojący film Greenewaya zrobił na mła spore wrażenie, może czas na odkurzenie filmidła?

No proszę i jak  dużo gryplanów urodziło się za sprawą Giovanny od fig i czereśni. Nie dość że się człowiek pozachwyca tymi perełkami to jeszcze sobie inne miłe perełki do oglądania znajdzie. Na koniec o piesku. Mła  się  przyzna że obrazek do niej przemówił ( nie, nie jak do dziada bo dziadu nic nie odpowiada,  tylko tak do serca ). No i mła  zaczęła  śledzić. Po naszemu "Piesek pokojowy z chińską filiżanką i ciastkami" po włosku  "Canina con biscotti " ( chińska filiżanka gdzieś się zapodziała choć czasem pojawia się w niektórych opracowaniach  "e tazza cinese" ) powstał około roku 1648, w czasie kiedy artystka mieszkała we Florencji ( dziś można go obejrzeć w Palazzo Pitti, nie jest to  wielki obrazek niecałe czterdzieści na bardzo  niecałe trzydzieści cm, malowany techniką olejną na płótnie ). Piesek a właściwie suczka ( la cagnolina ) należała  do ostatniej z rodu della Rovere, Wiktorii wielkiej księżnej Toskanii ( sławny ród parantela i tak dalej nie uchroniły księżnej przed niespodziewankami życiowymi - miała okazję przyłapać własnego męża, chlubę  florenckiej  nauki Ferdynanda II di Medici, in flagranti z hrabią Brutem della Molerą - gdyby to była dama to normalka ale hrabia?! - nie dziwota  że Wiktoria tak ceniła  lojalność suczki  że kazała ją portretować, he, he, he ). Podobnie jak figi, cytryny czy gruszki, nieznany jeż czy martwy motyl, suczka razem z elegancką obróżką z dzwoneczkami, przynależnymi suczkom z książęcych rodów  biszkoptami i porcelanową miseczką  została zapisana w czasie przez sztukę. W Palazzo Pitti wisi sobie suczy portrecik w korytarzu wśród innych miniatur ale tak naprawdę to można by ją spokojnie powiesić przy portretach jej państwa. A może lepiej nie, jeszcze odciągałaby uwagę zwiedzających. Skoro zainteresowała  mła i inni by się mogli zainteresować i byłoby po książęcym majestacie uwiecznionym przez sławnych portrecistów. Mła niestety nie dowiedziała się jak owa su się wabiła, pozostaje dla niej małą  la cagnolina.

Dla nastroju mła  Wam zapuszcza fragment ścieżki dźwiękowej z "Tous les matins du monde",  wyrażając nadzieję że nie uznacie tego za smętne rzępolenie jak niektórzy ciężko muzykalni z  rodziny mła.