Pierwszy dzień zimy i kwiaciarniane wspominki

No i wreszcie zima. Jak kogoś dziwi że miałam dość tegorocznej jesieni wyjaśniam - pluszczyło, wlekło się i jeszcze chorowicie  i depresyjnie było. A zima  z tym szronem na paprociach i  z lekka popadującym śniegiem jawi się jakoś tak oczyszczająco i  mile.  Przedsmak już był, teraz można kontynuować. Znaczy bieli trochę poproszę ( tylko bez przesady ) i nieco wzorków mrozowych ( ale nie tych na szybach, zwykła szadź wystarczy ). Od stycznia bezczelnie zaczynam odliczanie dni do wiosny, co to jest te dwa miesiące z haczykiem?! Styczniowe i lutowe oczekiwanie na wiosnę  jawi mi się słodko,  oferty roślinne, konkretyzacja luźnych gryplanów, dyskusje z Mamelonem o  przewadze jednych róż nad tymi innymi, he, he - gorszymi, ustawianie kotów żeby sezon ogrodowy nie kojarzył im się głównie z sezonem  łowieckim ( rzecz straszliwie ciężkowykonalna ), niecierpliwe wyczekiwanie na  pojawienie się wczesnowiosennych cebul i oczarowych oczarowań. Wszystko to przepijane herbatą z konfiturami albo kawą z Mamelonowego ekspresu i objadane  tym czego starsze panie dbające o zdrowie unikać powinny. Przyjemnie pomyśleć o radościach zimowych wieczorów, taki optymistyczny zalążek się we mnie zalągł, w końcu do wiosny jest już tylko 89 dni. Zleci jak z bicza trzasł!

Tak przy okazji pierwszego dnia zimy wspominam sobie dawne uciechy kwiaciarniane, w czasach słusznie minionych przy okazji imprez rodzinnych otrzymywało się kwiaty. Sezon zimowy był u nas  w takie okazje bogaty, imieniny, urodziny i tak dalej. Pamiętam z dzieciństwa zażenowanie moich najstarszych  ciotek, kiedy  nie udało im się dostać dla Babci Wiktorii żadnych  "cywilnych" kwiatów, tylko "oficjalne" goździki ( "Przepraszam Cię Wisiu, zamówiłam Twoje fiołki ale ta małpa twierdziła że  nie mają" ). Goździki były  passé ku utrapieniu Dziadka  Czesława, który uwielbiał ich czerwień w "odcieniu partyjnym" i ciężki zapach. Niektórzy z gości posuwali się do zamiany bukietów na kosze z donicami byle tylko goździków nie przynieść. Pamiętam imieninowy przegląd zakoszowanych cyklamenów zwanych przez  Wiktorię fiołkami alpejskimi, żadne inne kwiaty nie kojarzą mi się tak mocno z zimową porą jak te mieszańcowe cyklameny. A w końcu sporo takich sezonowych kwiatów w doniczkach zimą się pojawiało.  Pamiętam małe, bardzo niskie  tulipanki, ustawiane w porze choinki.  W tym samym czasie pojawiały się pierwsze hiacynty i tzw. pędzone konwalie. Największym kwiaciarnianym hitem  ( legendy chodziły  po rodzinie  ) był doniczkowy ukwiecony lilak, którego moja Babcia otrzymała od  Dziadka z okazji ich pierwszej wspólnej Wigilii, uświetnionej przez przyjście mojej Mamy na ten świat. To drzewko   nadal sobie rośnie na podwórku domu moich Pradziadków. Moja Mama z kolei uwielbiała frezje, to ich kwiaty starannie wyzwolone z tzw. przybrania pachniały nam w Wigilię. Ciocie Dany imieninowo  "obskakiwało" się różami, cóż to były za kołomyje z ich zakupem a właściwie z "załatwianiem". Teraz kwiatów niby w kwiaciarniach w bród, ale jakoś kupuje się je od naprawdę wielkich okazji ( chrzciny, wesela, pogrzeby ), zimową porą w wazonach stoją sztucznidła albo suchatki. Świeżych kwiatów można  oczekiwać dopiero na przedwiośniu. Sentymentalnie mi się zrobiło, chyba  rzucę się na jakieś cyklameny z  frezjami, co sobie będę żałować!

Dzisiejszy wpis ilustrują cyklamenki na złotym tle autorstwa brytyjskiej artystki Sophie Coryndon. Widać zafascynowanie japońską sztuką. W  necie są jeszcze fajniejsze jej kwietne kawałki do  oblookania, choć mnie najbardziej podoba się mało kwietny  aligator ( a może to krokodyl ) zainteresowany księżycem.