Gzie koty wchodzić nie powinny!

Mogą w domu robić niemal wszystko ale są nawet dla nich miejsca zakazane, niedostępne i święte. Nie ma zmiłuj! Pewne  numery nie przejdą i guzik mnie wtedy ruszają żałosne miauczenia, niby czułe ocierania i patrzenie w moje oczy wzrokiem kota  ze Shreka.  Nie będę otwierała szafy, ani mi się śni ulegać kocim  chęciom wylegiwania się na moich ubraniach!

Jak  tylko zrobiło się  chłodno, dżdżysto i prawdziwie jesiennie moje koty odkryły uroki przebywania w ciepłym i suchym domku. Mają swoje posłanka, koszyki, że  o kanapie, fotelu czy  krzesłach ledwie napomknę. Nie grzeję jeszcze ( w domu 18 stopni, jak dla mnie zimnolubnej foki to boska temperatura ) więc nie mogą się bestie wygrzewać na kaloryferach, ale włączam im kocyk elektryczny.  Naprawdę mają zapewniony full wypas domowy ale to dla nich stanowczo za mało - trzeba było atakować drzwi od szafy. Kiedyś dawno, dawno temu zdecydowałam się  na drzwi suwane, żeby problemów z ich otwieraniem nie było ( tzw.oszczędność miejsca - idiotyzm w tak dużym pomieszczeniu ). No to teraz miałam problem z rozsuwaniem. Kocia jednostka nie dawała drzwiom suwanym rady ale zespół złożony z Lalka  i Felicjana był w stanie przesunąć  drzwi na tyle  że w powstałym otworze mieściła się kocia głowa. Wiadomo że jak zmieści się kocia głowa to zmieści się i cała reszta. Dziewczyny tylko na to czekały, myk, myk i miałam nagle pięć kotów na moich wypranych ubrankach. Mało co mnie tak wkurza jak zapieranie się przy eksmisji i natychmiastowe powroty  do strefy zakazanej. Wyjmowałam jednego kota, stawiałam  i usiłowałam wyciągnąć następnego a w międzyczasie eksmitowany  z powrotem właził do szafy. Poza tym ten ryk protestujący wydawany  przez Lalka, Felka i Szaflika i żałosne popiskiwania Okularii Pumelii. Tylko Szpagetka trzymała poziom i z jej strony nie było żadnych wokalnych występów.  Niestety to właśnie ona  najbezczelniej, najszybciej i najsprawniej  z powrotem właziła do szafy stosując metodę na piskorza ( takie sztuki  tym swoim małym ciałkiem wyprawiała że wymykała się moim rękom bez trudu ).

Opracowałam sposób wyciągania intruzów z szafy z  zamykaniem  "ofiary wyciągu" w pokoju ale i w przypadku stosowania  tej opcji pozbywania się kociego towarzystwa z miejsca zakazanego były problemy. Poprzednia  "ofiara wyciągu" czyhała tylko na  uchylenie drzwi w chwili  kiedy następna "ofiara  wyciągu" miała zostać zainstalowana  w pokoju i  usiłowała się  przedrzeć z powrotem do strefy walki. Ostatnio  w bitwie o szafę uczestniczyła Małgoś Sąsiadka w charakterze starszego operatora drzwi pokojowych i oficera propagandy ( "Macie taki ładny grzany kocyk" ), dzięki temu jakoś  to wyciąganie z szafy sprawniej poszło i nie czułam się po całej imprezie jak komandos z zespołem stresu pourazowego. Przez pewien czas tuż przy szafie był ustawiony stołek  a na nim  kosz wypełniony włóczką ( zamykany, złe nie śpi he,he ), kartony wypełnione książkami i "inne  śmieci" ( ale "oszczędność miejsca" ), niedawno wpadłam na pomysł ( bosz.... ile mi to czasu zajęło, styki w mózgu coś mi słabo pracują ) żeby na szynach do suwania zastosować blokadkę. Teraz kotom zostało tylko żałosne porykiwanie, interesowne czułości i zaglądanie w oczy. Drzwiczki sezamu już się nie rozsuną, he, he. Może to nie najlepiej o mnie świadczy ale czuję  pewną złośliwą satysfakcję kiedy patrzę na te nieudane próby dostania się do szafy a potem na to "przymilanie się na intencję". Wreszcie pani we własnym domu, niepokonana władczyni niepodzielnej szafy, obrończyni prawa ludzkości do samostanowienia przed napastliwą  kocią chęcią zdeptania tego prawa. Teraz , kiedy nie muszę czyścić ubranek z sierści, kiedy  pralka milczy bo wreszcie  nic się w niej nie pierze, mogę sobie pozwolić na  docenienie przeciwnika z którym toczyłam wojnę o szafę. Dość powszechne jest traktowanie  tzw. szafiarek i szafiarzy jako przykładów chodzącej głupoty  ( nie wiem czy to prawda, do blogów modowych tak  mi daleko jak do blogów politycznych ), moje koty jako  pięciogłowa  hydra szafiarska nie potwierdzają słuszności mniemań o szafiarskiej głupocie. Moje szafiarki i moi szafiarze okazały się  stworzeniami bystrymi i inteligentnymi. Do tego należy dodać jeszcze silne i nieprzejednane charaktery ( nawet wołanie do żarcia nie skusiło kotostwa do opuszczenia szafy ). No  krótko  pisząc to mieszkam  pod jednym dachem z godnym przeciwnikiem, he, he. Obecnie  przeciwnik zamienił się w mruczące na ciepłym kocyku szczęście. Na szczęście, he, he!