Termin przydatności - wpis o starzeniu się, kolejny

Na dworze  roztopy i aura niemiła  a mła ma troszki wolnego czasu coby się zastanowić nad własnymi odczuciami dotyczącym i przemijania, nad starością znaczy.  Agatek mła tę myśl  zapodała  cierpiąc po zderzeniu z tekstami obecnych polskich przebojów ( no wiecie "Karwa, karwa yeah, bardzo, bardzo kocham cię, yeach" ). Dla mła nic  nowego, pamięta utworek "Rodzina słowem  silna" Kukiza z czasów kiedy  nie zajmował się polityką  tylko komentował rzeczywistość ( "Co ty chuju dziś zrobiłeś Ujebałeś znowu się Śmieci jeszcze nie wyrzuciłeś Kurwa, jak mi z tobą źle" ). Szczerze pisząc  mła bardziej trawiła  Kukniętego jako rockmana niż jako polityka, wówczas  on też  szczerze pisał a że tak zwane  środki wyrazu były wulgarnymi wyrazami? No wicie rozumicie, artysta czerpał z życia pełnymi garściami.  Nie ma się co oszukiwać, klną wszyscy od robotnika  budowlanego po ministra  ( słynne taśmy gdzie wyraz karwa  to w zasadzie  przerywnik  ).  Jakby komu przyszło do głowy nagrać prywatne gadki nobliwych profesorów, panów biskupów czy koła gospodyń wiejskich z miejscowości Ślepka  Zaranna  to nie różniłby się wcale od gadek ze  słynnych taśm. Problem robi nam  się wówczas kiedy "karwy i uje" ze sfery prywatności włażą w oficjałki. Mła pamięta taki numer z lat 80 kiedy podczas rozmowy telefonicznej z  słuchaczem  w radiowej Trójce onemu rozmownemu słuchającemu się  karwa  wymsknęła a prowadzący program Grzegorz Wasowski natychmiast  facia  wyłączył i przepraszał inszych  słuchaczy.

W  dzisiejszych czasach to mła podejrzewa że rozmowa  w Trujce ze słuchaczem nagrana byłaby  wcześniej a karwa starannie wypikana, taka prawda czasu i taka prawda mikrofonu, he, he, he.  Pewnie bardziej  niż przekleństwa  raziłyby insze treści. Czasy się zmieniają a z nimi zmienia się język. Stara  to sprawa że wyrazy zmieniają znaczenie, jedne nam  się nobilitują, inne wulgarnieją (   kudy tam staropolskiemu kutasowi do jego współczesnego znaczenia ). Po zmieniającym się wokół nas języku chyba najszybciej dostrzegamy że "nasza pora już minęła". Wyrazy znaczą  coś inszego niż kiedyś, to co odbieramy jako zalew wulgaryzmów czy też wręcz  chamstwa to często ( nie zawsze ) tylko zmiana  norm społecznych. Cóż nam zostaje? Wołać "O tempora,  o mores !" za Cyceronem?  Zważywszy na to jak skończył Cyceron, człowiek niezwykle światły, który jednak nie zauważył że  to republika konserwowana  do bólu wyhodowała cesarstwo, mła  sądzi  że lepiej  sobie odpuścić mowy narzekające, he, he, he. Przynajmniej te dotyczące  języka. My sobie ponarzekamy a karawana pójdzie dalej. Jedyny z tego pożytek to taki z bezpośredniej tresury. Nieco pary z nas  zejdzie i  może najbliższe otoczenie zacznie szanować troszki nasze uszy.

Nie tylko  po zmieniającej się wokół  niej mowie mła odczuwa własne  starzenie. Hym... mła nie zawsze łapie sens dowcipów, no nie śmieszą jej. Wydają jej się płaskie, bez polotu, takie bardziej pospolite. Nie że obrazoburcze i wogle, mła  uważa że szukanie śmieszności nawet w najczarniejszych sytuacjach czy w tzw. najświętszych okolicznościach jest czymś  bardzo ludzkim. Więźniowie obozów  zagłady też  sobie opowiadali  dowcipy  a wszelkie wzniosłości aż  się proszą o przykrojenie ich do ludzkiej  miary. Choć mła zauważyła że życie zazwyczaj przerasta kabaret. Po premierze dzieła wiekopomnego  "Żywot Briana" autorstwa komików z Monty Pythona,  traktującego o wypaczaniu idei, kretynizmach zawierzeń różnych,  nie tylko stricte religijnych, ludzkiej naturze i jej przewrotności, zagotowało się wśród chrześcijan że ho, ho. Pikiety, akcje, zakazy, no bo wicie rozumicie - atak na chrześcijaństwo  ( hym... Chrystus pojawia się w tym filmie  tylko raz, podczas kazania na górze i  to wszystko, nikt nie robi sobie żartów z tego co mówi ale bekę mamy na całego z niedosłyszących i interpretujących jego słowa - pewnie to najbardziej  zabolało, ta drwina z chęci interpretacji zgodnej z własnym widzimisię ).

 

Dla mła jednak  zabawne do rozpęku jest też to że Kościół Anglikański grzmiał przeciwko filmowi na ostro ustami niejakiego biskupa Stockwooda, który wspierał radykalne i konserwatywne skrzydła tegoż kościoła a Kościół Katolicki ustami związanego z nim znanego i szanowanego  dziennikarza Malcolma  Muggeridge'a.  Po latach się okazało kakao, biskup był uwikłany w nieciekawe  historie  w tle których mamona, przywileje oraz  rodzina królewska na dodatek i jeszcze przez lata ukrywał że jest bardzo aktywnym gejem ( oczywiście ćwierkał że  żyje  w celibacie ). Dziennikarz  z jednej strony wegetarianin i obrońca zwierząt a z drugiej nie dość że głoszący  mizoginistyczne teorie,   to jeszcze   drapieżca grasujący na korytarzach BBC.  Taka  kropeczka nad i, nakazy religijne zazwyczaj nie dotyczą tych którzy je głoszą. No bo wicie  rozumicie - "Nikt nie może tu nikogo ukamienować dopóki ja nie zagwiżdżę na tym gwizdku, nawet jeżeli ten ktoś powie Jehowa! Czy to jest jasne?!"  Są ludzie którzy bez gwizdka  czują się dziwnie  niespełnieni, he, he, he.    Oburzenie tych dwóch facetów jest tak śmieszne jak zawołanie "Idźcie za tykwą!" mające mieć moc  religijnego  nakazu.          

Czy jednak to co  śmieszyło i śmieszy nadal mła jest tym samym co  może rozbawić ludzi sporo młodszych ode mnie? Nie jestem tego pewna, to co uchodziło w moich czasach za myślenie zdroworozsądkowe dziś nie wydaje  się już tak oczywiste. Weźmy taki  tekst -  "Bo chcę zostać kobietą. Chcę być kobietą. Chce żebyście od dziś mówili na mnie "Loretta". To moje niezbywalne prawo jako mężczyzny." No, może śmieszyć to że jest mowa o niezbywalnym prawie mężczyzny  do bycia kobietą ale teksty Monty Pythona  o tożsamości płciowej w świetle rozwoju nauki, a konkretnie biologii człowieka nie są już takie jednoznaczne. Czas zmienia perspektywę. Kiedy zaczynam myśleć o zrozumieniu  istoty transseksualności w ujęciu medycznym, terapii już nie hormonalnej  a genowej,  czuję  się troszki niepewnie. To już nie jest śmianie się z czyjejś "beznadziejnej  walki z rzeczywistością" tylko z kalectwa.  Nie rżę przeca z tego powodu że ktoś  się urodził z niewykształconymi kończynami czy z brakiem twarzoczaszki, zaczynam  dziwnie  się czuć  kiedy uświadamiam sobie że żart z Lorettą może uchodzić za naśmiewanie się z urodzenia się z takim  a nie innym zestawem i konfiguracją  genów. Humor jest chyba równie  nietrwały jak mowa, jego właściwe  poczucie  trwa mniej  niż jedno pokolenie.

Mła łapie  się też na tym że nudzą ją współcześnie tworzone  filmy, zwłaszcza te wzorowane  na grach komputerowych. Bo gry  tego rodzaju to świat obcy dla mła, absolutnie jej niebawiący.  Wirtualne rolniczenie, zbieranie grzybków, ucinanie  głów i rozpierduchy w ogóle  mła nie kręcą. Granie z kimś on line i wcielanie się w  postać wymyślaną przez kogoś inszego mła jest w stanie zrozumieć, to nic  inszego jak projekcje literackie tylko mniej pola do wyobraźni własnej zostawiające (  lecz też  żyjesz  czyimś  życiem w innym świecie ). Może mła musi  po prostu czekać na rozwój gatunku, na razie  robią gry dla dwunastolatków albo dorosłych na poziomie mentalnym dwunastolatków, może kiedyś stworzą gry dla pań starszych. Całkiem ale  to całkiem insze. Panie starsze będą wówczas pędzić  do domów by dopaść domowego większego ekranu  aby pokazać  na nim księżniczce Elżbiecie co naprawdę o niej myślą albo poczuć się dziwnie chodząc samotnie ulicami miasta potraktowanego przez prawdziwą  zarazę.  Wszystko przed nami, w końcu kino zaczęło się od pokazu pociągu wjeżdżającego na stację  a przez całe lata za szczyt sztuki filmowej uchodziło kopanie kogoś  w tyłek. Dziś oglądając takie obabrazki filmowe   mła się zastanawia nawet nie nad tym czy to ekscytowało czy śmieszyło tylko nad tym po co w ogóle to ludzie oglądali?  Nuuuda!  Sto lat życia z ruchomym obrazem a mła nie bardzo jest w stanie wyobrazić sobie wrażliwości ludzi "przedfilmowych".  Pewnie ludzie grający w wirtualu kiedyś tam w przyszłości nie będą mogli sobie wyobrazić jak  mła mogła żyć  bez  gier.  No mła  "...młodość zeszła marnie, bez kikimobilu, biofonu, wirocyklu i astrodaktylu"  jak to pisała Poetka. 

 

Nie tak dawno  mła ustaliła  razem z Mamelonem i Sławencjuszem że "Mnie się podobają melodie, które już raz słyszałem" i to nie dlatego że my jesteśmy "umysły ścisłe"  ( znaczy ściśnięte ). Później po rozmówce mła natrafiła na tekst  w necie dotyczący zapamiętywania muzyki. Prawo inżyniera Mamonia w pewnym wieku występuje u olbrzymiej części populacji osób starszych  ( znaczy kole pięćdziesiątego roku życia się zaczyna  na poważnie   problem z zapamiętywaniem  muzyki ), wiecie pamięć niewerbalna  siada z wiekiem. Efekt może być taki  że wszystkie melodie wydają nam się takie same, nie jesteśmy w stanie ich powtórzyć. Smętna strona biologii. Wówczas ćwierkamy radośnie że za naszych czasów to była muzyka a teraz takie wszystko dodupne, spamiętać melodii nie sposób. Oczywizda  jak któś trenuje wytrwale prawą półkulę mózgową (  u większości ludzi muzyczka  "siedzi" w prawej półkuli ) to ma mniej problemów z zapamiętywaniem lalala. Badacze tematu doszli do wniosku  że taki normals to kole trzydziestego trzeciego roku życia przestaje sięgać po nową muzykę, podobno dlatego że nam się preferencje życiowe zmieniają - emocjonujemy się inszymi sprawami niż w młodości, w której muzykę odkrywamy. Ech... dobrze że mła może sobie  pobebłać jeszcze  z Bebłaczem, mogło być gorzej.

 

Obrazki ilustrujące wpis o poczuciu nadchodzącej starości są jak najbardziej  na miejscu, starzy mistrzowie znaczy, głównie  Holendrzy czyli Niderlandczycy. Fragmentarycznie bardzo podani ale tak że można  nacieszyć oczy mistrzostwem rzemiosła. W  muzyczniku prawdziwe starocie - Hanka Ordonówna.