Świąteczne krzyżykowanie czyli jak upchać błędy młodości

 Dawno, dawno temu, jakieś  sto lat przed erą internetu, w jesienne wieczory bawiłam się  igłą. Ot, tak dla odprężenia. Tak, tak człowiek nie szanował wtedy wzroku, ponieważ był  święcie przekonany że  młodość  i zdrowie  to stan wieczny i nienaruszalny.  Dziś mam  po tych ekscesach wykonywanych w  czasie młodzieńczych złudzeń, sterane nieco ślepka i krzyżykowe haftowanki na  tematy świąteczne. Oczywiście hafciki są  radośnie kiczowate bo , w czasie mojej młodości w święta  Bożego Narodzenia  zawsze mi się skręcało w Kiczolandię.  Trudno zresztą żeby było inaczej, w końcu świąteczna pora w moim dzieciństwie stała pod znakiem tzw. lamety   i brokatu. Wiadomo czym skorupka za młodu nasiąknie tym na starość (  taką umiarkowaną  ) trąci. I tak dobrze że jakoś  mocno nie kręciła mnie nigdy wata  imitująca śnieg, rozłożona  na gałęziach choinki i  superhit świątecznych  przybrań choinkowych  lat  siedemdziesiątych XX wieku - anielski włos ( czyli pokrojony celofan ).

 Nie ma się zatem  za bardzo co dziwić że moje haftowanki to stado okrutnie czerwonych   Mikołajów, skrzatów  w czerwieniach, czerwonych skarpet i  butów wypełnionych prezentami, misiów  poubieranych w kretyńskie czerwone  czapeczki. No po prostu czerwona zgroza! A wszystko to takie gemütlich  do zarzygania!  Może sama czerwień dominująca w haftowankach nie byłaby tak ciężka  do strawienia  gdyby nie  ten słodyczkowaty wysyp postaci związanych z mitologią   Gwiazdki. Dla mnie samej moja niegdysiejsza fascynacja postacią św.  Mikołaja vel Gwiazdora jest dziś niezrozumiała. Co ja takiego widziałam w zarośniętym siwym i otyłym  staruchu w czerwonym ubranku?  Dlaczego akurat jego nie najciekawsza aparycja  a nie wysublimowana  uroda aniołów robiła na mnie takie wrażenie że pojawił się  masowo na moich haftowankach?

Tajemnica tajemnic i zagadka Świnksa! Stan umysłu sprzed lat "estu" odpłynął z nurtem rzeki  zwanej Sklerozą  i to jest zdaje się w moim wypadku rzeka bez  powrotu, he, he.  Nijak przyczyny dawnej  mikołajomanii   nie docieknę,  teraz jednak mam dwa wyjścia -  haftowanki poduszkowe zostają  w szafie i  Boże Narodzenia ma w miarę elegancką ( jak na mnie) oprawę, albo świąteczne poduszki wyjeżdżają na widok  publiczny, choinkę ubieram "pod poduchy" i mamy tzw. okrutne święta  Bożego Narodzenia. No sama nie wiem jak z tego wybrnę - szkoda żeby haftowanki święta przeleżały zamknięte w szafie, a z drugiej strony ta czerwień waląca po oczach  i tłustawy dziadek z misiami. Łeeeee.  Oczywiście zawsze zostaje możliwość udekorowania czerwonym zestawem kuchni. To chyba jedyne w  moim domu  pomieszczenie gdzie  byłby on na swoim miejscu. W końcu w  mojej  puszkarni  ( uwielbiam emaliowane puchy herbaciane i kawowe, i nie tylko ) a przynajmniej w sporej jej części panuje wieczne Boże Narodzenie.  Mikołaje i misie są licznie reprezentowane.

Na ścianę kuchenną powędrują haftowane obrazki, a poduchy ozdobią parapet ( okna w starym budownictwie mają parapety nadające  się do poduszkowania ).  Lalek, który  kuchenny parapet uznaje za swoją bazę, pewnie będzie zachwycony. Mam nadzieję że szybko nie uświni  poduch, na wszelki wypadek starannie go wyczeszę i wygłoszę pogadankę pouczającą na temat zakazanych wycieczek do sąsiedzkich szopek z węglem. Kuchenny stół po dziadkach zostanie  przykryty odpowiednim obrusem ( zieleń z czerwienią, tradycyjniej już być nie może ) i  kuchnia stanie się  ostoją świątecznego kiczu, he, he.
Może być, gdyż  kucharzenie w święta w moim wypadku odpada,  przemknę się  co najwyżej żeby sobie ciasta  ukroić i kawki nastawić. Mogę  sobie wówczas bez  zgrozy  okiem na Mikołaje i misie rzucić, nawet sylwestrowego kominiarzyka na śwince  Szczęśliwce  jestem w stanie  w czasie  krótkiego  "przelotu" przełknąć bez bólu. Dzięki Wielki Kamieniczny za odpowiednią kuchnię! A w pokojach zero czerwieni, krzyżykowych haftów i całej tej gwiazdkowej czeredy - bombki z  przejrzystego białego szkła,  gwiazdki z papieru kredowego i szlus. Wystarczy jedna orgia dekoracyjna w kuchni!