Codziennik - różne takie nasze sprawki

Powolutku, po cichutku weszliśmy jakoś w luty ( Małgoś  - Sąsiadka z twarzą niewyjściową, kolorki na niej jak na tyłku mandryla ). Jestem w trakcie niecierpianej przeze mnie czynności czyli mycia podłóg i kombinowałam jakby tu znaleźć jakiś wiarygodny pretekst na dłuższy przestój. No i znalazłam - napiszę Wam co się dzieje w domostwie.
W domostwie kocie sprawki na tapecie - Felicjan wizytując przychodnię wetowską nabawił się kataru, nie wpłynęło to na osłodzenie jego charakteru. Bierze leki, kicha  i namiętnie pluje zieloną pietruchą która usiłuję przemycić do mięcha. Niby taki biedny ale instynktów nie zatracił. Dziś rano Szpagetka przywlokła małego ptaszka, zdążyłam go wyrwać tej małpie z pazurów tuż przed egzekucją ale niestety  Felicjan okazał się czujny.

 Wykonałam coś co w języku komentatorów sportowych nazywało się niegdyś bramkarską  paradą i cudem to ptasie maleństwo uniknęło skręcenia karku. Ptasię się nie ruszało ale serduszko biło, zaimprowizowałam w kocim transporterze "leżankę chorobową" i umieściłam biedaka. Obejrzałam rzecz jasna przedtem jak wygląda, czy nie widać ran, połamań i itd. . Mały po dwóch godzinach zaczął podskakiwać więc wypuściłam na wolność,  pofrunął całkiem nieźle. Jednak nie wiem jak to się skończy  bo przysiadł na modrzewiu pod oknem, podfruwanie pomiędzy gałązkami urządza i  świergoli a ekipa kasacyjna zagrzewa się do boju  kręcąc cielskami po parapecie. Wypuszczę ten gang na smog dopiero kiedy ptocy  pójdą spać, nie ma uprawiania krwawych sportów na malutkich kolorowych ptaszkach! W ogóle ja im  zaraz zrobię zero tolerancji dla przemocy! Znajdę tę starą wiklinową trzepaczkę i wytrzepię im te kocie tyłki, szczególnie Szpagetce, nudzącej się małpie. Zastanawiam się  przedstawiciel którego to ptasiego gatunku mało dziś życia nie stracił przez niecne uczynki Szpagetki i Felicjana Chorowitego. Bardzo kolorowy jest ten maluch, żółte piórka na skrzydłach i rdzawa plamka u nasady dzioba.

A teraz z całkiem innej beczki. Wczoraj obejrzałam "Srala La Land" czyli wyrzuciłam kasę w błoto. Wiem że od czasu do czasu w tej Hameryce to lubio tymi nagrodami obsypywać  "Tajtaniki" albo inne opowieści o krasnoludach ale tym razem padło na wyjątkowego bezpłciowca. Rozciągnięta do absurdalnych czasowych  granic opowieść którą Cyd Charisse i Gene Kelly wytańczyli w pięć minut, zagrana przez  co prawda dobrych aktorów ale niemających tych specyficznych cech które wymagane są od aktorów grających w musicalach  ( i dlatego amatorstwo wyłazi po całości , a całkiem przyzwoita gra aktorska pomiędzy numerami wokalno - tanecznymi nie jest w stanie tego przykryć ), odgrzewane kotlety co pięć minut i cytaty z cytatów i nawiązania do nawiązań czyli wtórność nad wtórnościami a do tego wszystkiego wielkie niezdecydowanie czy  będzie to słodka niewinna opowieść w stylu hamerykańskich produkcji z lat pięćdziesiątych czy takie poważne zastanowienie się w stylu kina niezależnego na temat  ceny jaką płaci się za realizację osobowości.

Mam wrażenie że w Hameryce w filmowym światku i na salach kinowych odbiło się czkawką "We make America great again" i dlatego ta pozornie umieszczona w bezczasie ( co nie znaczy  że ponadczasowa ) budyniowata  opowieść podlana sosem "Prawie jak  za Eisenhauera, ho, ho, przed Wietnamem i tymi cholernymi wojnami na Bliskim Wschodzie" cieszy się tam takim powodzeniem.  Sentymenta i urok "bezpiecznej przeszłości" chyba ten film opromieniają jakąś magią bo inaczej nie mogę sobie wytłumaczyć  ochów i achów, tego całego piania nad średnim filmem ( taki  "There's no business like show business" z yntelektualnymi ambicjami ). Mnie nie urzekło, nawet początek filmowany w tzw. pojedynczym ujęciu nie przesłonił mi faktu  że do "Moulin Rouge" jest bardzo daleko a do musicalowej świętej Trójcy Boba Fosse'a to wręcz lata  świetlne i jeszcze sto metrów za zakrętem. A mogłam sobie kasę do zakupu książki dołożyć! Zanim następnym razem wybiorę się żeby zasiąść  przed dużym ekranem solidnie przemyślę sprawę. Bardzo, bardzo solidnie!


Dzisiejszy wpis ozdabiają prace Susan Herbert  z cyklu  "Movie Cats". Ciekawe czy rozpoznacie te filmowe gwiazdy i  hiciory Srebrnego Ekranu  do których nawiązują ilustracje.