Codziennik - wreszcie ciepełko

Wreszcie ciepełko! W ogrodzie kwitnienia zrobiły się majowe, prawdziwe szaleństwo  późniejszych odmian tulipków, narcyzów i innego dobra. Kwiaty ogrodowe zaszczycają swoją obecnością domowe pielesze. Wiem, wiem,   niby jest u mnie  kwieciście za oknem ale takie skrzywienie mam od dzieciństwa żeby kwiaty ogrodowe wazonować. Moja Mama cóś  lubiła ogrodowce i polniaki w wazonach, przeszło  na mnie w genach albo tam innej socjalizacji. Nie kręcą mnie w ogrodowym sezonie żadne kwiaciarniane eustomy i gerbery, wyjątek robię dla lewkonii i kalii ( kocham lewkoniowy zapach a kwiaty kalii prawilno zwanej cantedeskią powalają mnie elegancją ). Za to kwiaty z ogrodów, pól i łąk zawsze mile widziane. Niestety nie potrafię się powstrzymać i mało gustownie upieprzam przy kwiatach dekory, choć po prawdzie one wcale nie są  wazonowym bukietom do dobrej prezencji potrzebne. Ale upieprzanie dekorów zostało mi po zawodzie niechlebowym i gdzie się da ustawiam koszmary ku własnemu  ukontentowaniu, zdziwieniu rodziny i szczęściu kotów ( nie ma to jak zapoznawać się z nową mamusiną ustawką, prawdziwa radość obwąchiwania, ocierek i prób zrzucania ). Moja ostatnia zdobycz to okrutne zajączki w kaloszkach, solidnie przecenione co niby ma usprawiedliwiać moje rozpasanie zakupowe. Zajączki rzecz jasna zostały wysortami bo sezon zajęczo - jajeczno - barankowy się zakończył. Może dla  większości ludziów w Kraju Kwitnącej Cebuli się zakończył ale nie dla mnie. Zajączki w kaloszkach stoją twardo przy tulipkach bo  opóźnienie wegetacji mamy i zające się na wystawkę załapały! Howgh!

Jak groziłam ścięłam w tym roku przekwitające kwiaty ciemierników. Na razie jeszcze stoją w wodzie ale za niedługi czas zacznę je podsuszać. Przyznam się że zaczynam rozważać alternatywną metodę utrwalania czyli potraktowanie kwiatów roztworem z gliceryny. Gdzieś tam  kiedyś zapisałam proporcję mikstury w której kwiaty mają "naciągać". Jednak nie bardzo pamiętam gdzie mogłam te zapiski  wtrynić, było w czasach przedkomputerowych więc praktycznie mogą być wszędzie ( np. w książce, jak ta karteczka z przepisem na piernik Cioci Reni ). Hym... jakbym się skusiła na glicerynowanie to  chyba przyszłoby mi szukać przepisu na glicerynowy roztwór w necie. Być może jednak skończy się na szumnych gryplanach i z ciemierników powstaną  takie zwykłe suszki, które  będą pasować do zasuszonych żonkili i frezji które jako świeżynki zdobiły sobą dom w kwietniu. Taa, to się nazywa mieć dylematy, normalnie mamusia myśli o bombie atomowej i problemie pokoju na świecie, he, he. No ale zawsze to lepsze niż kretyńskie emocjonowanie się cudzymi tragediami i robienie sobie z nich zabawy w kryminał ( Laura Palmer story ).

Koty pokochały już piernata, na zabój że tak to określę. Cała piątka podzieliła między siebie miejsca zalegania, które mogą być czasowo zamieniane na inne ( w przypadku Lalka tylko pod jego nieobecność można zajmować jakiekolwiek z miejsc,  które sobie uprzynależnił ). O miejsce dla siebie walczę podstępem, wieczorkiem  tuż przed planowanym zajęciem pozycji strategicznej na wyrze przydzielam tzw. smakołyczki.   One lecą do misek a ja sprytnie zalegam na piernacie. Moje  zaleganie jako "zajęte, pierwsza" jest tolerowane, inne sposoby zalegania czynione przeze mnie czyli "nastąp się", "przesuń się tycieńko" a zwłaszcza  "kot wypad" spotykają się z oporem, w przypadku Felicjana z agresywnym oporem. Najbardziej zakochany w piernacie jest Lalek, gdyby nie żarciucho to mógłby zalegać na okrągło. Wczoraj usiłował mnie władczymi rykami zmusić do przyniesienia michy do wyra, udawałam że nie wiem o co chodzi. Przylazł w końcu do miski ciężko obrażony, zupełnie jak nie on gapił się na mnie spod oka i wyżerał z michy obrócony do mnie tyłkiem. No musiałam poczuć że nie dorosłam do jego wyobrażeń o mnie w roli idealnego podajnika do żarcia. Nie spisałam się, he, he. Wyzwałam go  od zdziadziałych kocich pierników, troszki się zmitygował i nawet po żarciu niby ocierkę wobec mnie zastosował. A potem szybciutko w tył zwrot i biegiem na piernata! Mój dziadunio.

Przede mną  leniwe ogrodowanie ( znaczy nie wylegiwanie się na trawsku ale bezekscesowe pielenie i "dyskretne" przesadzanie małych bylin  ) oraz robienie powidełek z rabarbaru. Nie wiem dlaczego rabarbarowe przetwory nie cieszą się u nas wielką popularnością. Bezczelnie przyznaję że uwielbiam smak rabarbarowych łodyg. Mniam! Jednak reszta narodu zdaje się nie podziela mojego gustu kulinarnego, nie ma u nas w sklepach gotowych dżemików z rabarbaru. Może z powodu szczawianów ( ale szczaw pasteryzowany sprzedają ) a może z jeszcze innych "trujących" powodów. Nie lekko, chcesz pożreć rabarbarowe przetwory? Zrób je sama ( sam ) człowieku. Taka to ma być niedziela, radośnie  ogrodowo- prze "twórcza". Pełen luz i czynny wypoczynek.